Gisteren was ik ergens in een pittoresk gehucht in het midden van het land om op te treden voor een groep oudere mantelzorgers. 10 november is het namelijk de Dag van de Mantelzorg en ik was via via uitgenodigd voor een gig.
Zware levens, veel eenzaamheid en behoefte aan contact en begrip. Je zal toch maar dag in dag uit voor je dementerende man moeten zorgen die je nauwelijks nog herkent, of voor je psychotische dochter die je met een mes bedreigt. Ik noem maar wat.
Dus ik de trein in, met mijn gouden legging en Pietje Bel-pet. Natuurlijk droeg ik ook mijn accordeontas met daarop de dappere woorden ‘rock bag‘ op de rug. (Als iemand erg de behoefte voelt om iets aan mijn styling te doen dan hoor ik dat graag!) Ik werd opgehaald van het station door de charmante mantelzorgcoördinator. Druk babbelend over echtscheidingsproblematiek en alcoholisme reden we door het heerlijke Hollandsche landschap richting podium. Een oud schoollokaal waar de high tea goed verzorgd werd door een enthousiaste dorpeling die van beroep banketbakker was en jaren in verzorgingshuizen gekookt had. Hij nam uitgebreid de tijd om alle mooi uitgestalde hapjes te omschrijven en waarschuwde de dames niet alles in één keer naar binnen te stouwen.
Nieuw op mijn repertoire: ‘En ik ben met mijn Catootje naar de Botermarkt gegaan en ze kon maken wat ze wou!’ Daar begon ik mee, en de dames zongen hier en daar al een klein beetje mee. ’t Is een leuk lied om je lekker bij uit te sloven en het heeft een schunnige ondertoon die weliswaar ver te zoeken is maar die voor een bepaald publiek zeker nog voelbaar is.
Ik zong ‘Klein Vogelijn op groene tak, wat zingt ge ’n lustig lied’, en ‘Hou je echt nog van mij, Rockin’ Billy?’ De middag werd een groot succes en na afloop bleek ik te weinig visitekaartjes bij me te hebben. Fijn!
Toen ik wegging klampte een dame me aan, en zei met betraande ogen: “Mijn man is dement, maar daar gaat het niet om. Vorige week is mijn kleinzoon omgekomen bij een ongeluk. Ik vond het fijn om er even uit te zijn. Dankjewel, ik heb genoten”. Pfoeh, die had ik niet aan zien komen.
Als er één ding is in het leven waar ik trots op ben, is het dat ik plezier beleef aan optredens als dit. Tien jaar geleden had ik me hier zeker te goed voor gevoeld. Het zou te pijnlijk zijn geweest: Ik, diva Cato, voor een zaal vol oude van dagen… Maar nu heb ik begrepen wat de kracht van mijn talent is en ben ik altijd blij als ik het mag gebruiken.