Maandelijks archief: juni 2016

Tot in detail zie ik het voor me. Electric Soul Circus. Toen ik besefte wat de missie van mijn vriend is, wist ik het zeker. Ment to be… Zijn mobiele, autonome kunstinstallatie zal de wereld over gaan. We maakten een plan om onze dromen samen te smeden. En afgelopen weekend was daarvan de eerste try-out.
Er kwam nog een dromer bij. Atmani Blok. Hij had net bedacht dat hij met een circus zou willen reizen. En toen belde ik. Of hij met ons mee wilde doen? Een match made in heaven.
We maakten een spreadsheet. Verschillende mensen op verschillende posten.
Heel veel kabeltjes en plugjes. ‘It’s all about connecting’ bedacht ik me. Niet voor niets een veelgebruikte term in deze tijd.
Connecting people, connecting kabeltjes. Software, hardware… En ondertussen moet er ook nog gegeten en gedronken worden.

De bedoeling is: live korte stukjes beeld en geluid van het publiek opnemen en deze mixen. Het liefst zo snel mogelijk zodat de participants er meteen op kunnen dansen. En er om kunnen lachen. En zich gezien voelen. En dat dan hun ziel via de techniek in de magische wereld van het circus wordt opgenomen. En dat er dan onwaarschijnlijke dingen gebeuren. Met robots, sensoren, erotiek en toverkracht… En dat we dan samen een sterke groep vormen en laten zien dat er net zoveel visies zijn als mensen en dat ‘de waarheid’ niet bestaat. En dat er heel veel hoop en vertrouwen leeft. Anders dan de media ons laat geloven. En dat we dan een virtuele wereld creeren die zijn weerga niet kent. En dat dan het echte circus steeds groter zal worden.

Zover is het nog lang niet, maar we hebben al een mooie set-up voor elkaar gekregen. Dankzij de stapelbare modules van de World in a Shell en de rust en duidelijkheid van Hans Kalliwoda. De professionaliteit van Willem Stinissen, de nieuwsgierigheid van Gerhard Sih, de hulpvaardigheid van Remco Kwik, de bereidheid tot het nemen van risico van Dominique…

Vrienden en familie kwamen een kijkje nemen, bezoekers van de FabCity Campus trokken hun stoute schoenen aan… En het is gelukt! Het was spannend en veel moeilijker dan ik dacht. Er is nu eenmaal een groot verschil tussen droom en werkelijkheid.
Iedereen die meedeed en nog mee gaat doen: Heel erg bedankt. Het gaat nog veel leuker worden.
Zie hier ons eerste filmpje.

zondag 26 juni gaan we het nog een keer proberen,

van 15:00 tot 20:00

Als een mijnwerker graaf ik in mijn innerlijk, op zoek naar diepe geheimen en onuitgesproken wensen. Ik wil alles weten. Waarom ik ben zoals ik ben en vooral hoe ik ervoor kan zorgen een zo fijn mogelijke versie van mijzelf te kunnen zijn, met als doel mijn grootse droom te verwezenlijken.

Dat gaat goed en ik heb er al de nodige therapietjes opzitten om mijzelf te ontdoen van al het zand en grove puin dat in de loop van mijn leven over mijn hartverwarmende spontane kind is heen gestort. Een kind met een grote fantasie, een sterke wil en een hoog, druk stemmetje dat haar moeder soms tot waanzin bracht. Een kind dat circusje wilde spelen, zichzelf tot klimrek maakte in de auto voor haar jongere broertje en zusje en alle liedjes van de Top40 op haar vingers kon fluiten. Een kind dat binnen 5 minuten de hele camping kende en enorme stapels pannenkoeken bakte in haar eentje na schooltijd.
Later is er van alles gebeurd, zoals met iedereen. Geen erge drama’s zoals incest, geen honger, geen oorlog, maar gewone intermenselijke dingen die maken dat je niet altijd meer doet wat je hart je ingeeft maar doet wat je denkt dat je zou moeten doen. Complex, want wanneer geef je mee, wanneer duw je door? Moet je aan jezelf denken of juist niet?

Ik was een heel erg open meisje. Alle energie kwam direct binnen en ik voelde onderliggende boodschappen en onuitgesproken gedachten maar al te goed. Sommige dingen wil je niet weten en negeer je, want wat moet je ermee? Wat heb je eraan om te weten dat de buurman een slechte relatie heeft en de leraar een stiekem oogje op je vader. Om maar wat te noemen.
Ik was verliefd op minstens vijf jongetjes tegelijkertijd en moest altijd de man spelen met vadertje en moedertje. Ik werd erg verlegen van een schattig meisje op ballet en was bang voor de bal met gym…

Wie ben je en waarom? Ik vind het een groot raadsel en ben elke keer weer blij wanneer ik dapper een hobbel overwonnen heb. Zoals laatst, toen ik vrienden en bekenden ging bellen om te vragen of ze misschien mee wilde doen met mijn Electric Soul Circus? Ik was zo ontzettend bang en onzeker, ik lag te janken op de bank, maar ik moest het doen. Bibberend zat ik met mijn telefoon in mijn hand en het koste me net zoveel moeite als het door slikken van een hele grote, harde pil. Een twee…. ‘Hallo, met Cato Fluitsma spreek je, ik wilde je wat vragen, eh…. ‘ (Met dank aan mijn geliefde, die mij zacht doch dwingend naar de rand van het zwembad duwde…. Springen jij!)  En nu gaat het goed! Het gaat lekker! Ik zit in een nieuwe flow en voel me geweldig (ben inmiddels ook ongesteld geworden, dat scheelt een stuk)

Ondergronds… Het is spannend en heerlijk en de moeite waard om jezelf af te pellen als een ui. Het kost een boel tranen maar dan heb je ook wat. Een nieuwe, schone laag en een tintelend, fris gevoel! Tot de volgende keer, dan gaan we vliegen. Op de trapeze!