Maandelijks archief: maart 2018

“Isis, Epona, Aranga, Chango, Aine… Arana!”

Ik deed een experiment. Een maand lang elke dag schrijven over wat ik wil creëren in het leven en dan kijken wat het me op zou leveren. Elke dag schrijven lukte natuurlijk meteen al niet. Het werd ongeveer een keer per week. We zijn inmiddels drie maanden verder. Resultaat: veel inzichten, drama, een handvol haatmails en best wat vrouwen die zich door mij geïnspireerd voelen. Dat laatste is top.

Ik ben er zelf nog niet helemaal over uit of het nou goed of slecht is om zo open en eerlijk over mijn zielenroerselen en avonturen te schrijven. Maar áls ik wil schrijven dan moet het zo. Voor fantasie verhalen heb ik geen geduld en er gebeuren genoeg bijzondere dingen die het vermelden waard zijn. Als ik er met mijn schrijversbril naar kijk is mijn leven zelfs tamelijk idyllisch.

Morgen ga ik bijvoorbeeld meedoen aan een vollemaansritueel in Paradiso! Paradiso bestaat 50 jaar en viert dat zeer uitgebreid.
DJ Isis draagt bij aan de programmering en zij is een super stoer bloemenkind. Zij heeft een eigen plek op Ruigoord en heeft samen met een aantal leden van het Amsterdams Ballon Gezelschap, de kunstenaars van Nepco en dichteres Heli St. Luce (de maangodin) een prachtige show in elkaar gedraaid. En ik doe mee als hogepriesteres! Alles valt samen.

Ik weet al heel lang dat ik bij de Ruigoordgemeenschap hoor. Het is mijn taak om, samen met een aantal andere sisters, nieuw spiritueel leven in deze ‘hippie’-gemeenschap te blazen. Now is the time!

Laatst ging ik een keer onder hypnose en vroeg toen wat dat nou precies is, voelen met je hart? Ik voel daar nooit zo veel. Ik voel mijn buik, mijn hoofd, mijn spieren, mijn ‘geslacht’, maar mijn hart? En toen vroeg de engel die mij begeleidde me naar het eerste wat ik voor me zag als ik met mijn hart dacht. Dat was de kerk van Ruigoord. Een lege kerk, met heel veel mensen eromheen die maar wat graag naar binnen willen… Bonzend op de deuren… Gelach… Zoveel nieuwe energie!
Ik liet ze binnen en gaf ze één voor één een taak. Mijn vriend Hans hielp me, we deden samen aan acrobatiek (Vage shit, niewaar? Wie verzint zoiets nou)

Iets anders spannends. Ik ben met mijn kameraad ElectRick tracks aan het uitwerken. ‘De Jacht’,  ‘Der Walfisch singt’,  ‘Je bent een feesje (en ik embrace je)’…
Ik ontmoette hem een jaar of tien geleden, nadat ik net de naam Electrick Soul Circus had bedacht. Onze artistieke band is voorbestemd, ik ben enorm trots op hem en op wat we samen maken en kan niet wachten het te laten horen. We gaan in elk geval optreden tijdens Landjuweel (Ruigoord) bij de Luchtbus. De ziel van Ruigoord, volgens een van de drie mede-hogepriesteressen die daar de programmering doet. En over twee weken, op vrijdag de dertiende, is onze première, ergens op een obscure plek in hip Amsterdam Noord.

Mijn leven is geweldig en toch voel ik me regelmatig als een monster in een bak modder. Mijn geest temmen, dankbaar zijn, zaadjes planten voor de toekomst in plaats van zeuren en zanikken over fysieke gebreken, ouder worden en het weer. Het weer, daar ben ik trouwens zowiezo niet zo van. Er is geen slecht weer, alleen slechte regenkleding…. En vandaag was super lekker!

Ik was in Zwolle aan het werk voor ‘De Meisjes van Plezier’, een heerlijk entertainmentburo. Een megarijke Deen werd zestig en had een karrevracht vol vrienden en familie over laten komen. Ik was verkleed als Jordanese del en maakte zichtbaar indruk op de drie jonge stagiaires die alledrie van paarden hielden en mij met open mondjes aanstaarden toen ik mijn arsenaal aan covers ten gehore bracht. Barbie Girl, The port of Amsterdam,  La Vie en Rose, Ein Bisschen Friede… ‘Waarom doe je niet mee aan zo’n talentenjacht?’, vroeg er een. Omdat ik niet kan en wil heulen met de vijand. Als ‘ze’ me gaan googelen en zien dat ik niet kneedbaar ben dan pitchen ze mijn stem aan gort en nemen me vet in de zeik. No thank you. Mijn stem is wel véél beter geworden. Vroeger piepte ik als een paaskuiken en was zo neurotisch als de pest. Nu rock ik zo een hele tent aan gort en sleur ik met een brede grijns mijn rolkoffer richting station.
Mooie avonturen, toch?

Als ik schrijf vind ik mijn leven gewoon veel spannender. En ik hoop natuurlijk dat mijn dromen waarheid zullen worden en dat ik dan glimlachend kan teruglezen welke woeste weg er aan vooraf is gegaan…

‘Spring is here!’ Dat declameren we morgen tijdens het ritueel waarin we allerlei Godinnen aanroepen en Heli, onze Godin, liefdevol ondersteunen in haar maanmagie. Boven ons een grote projectie van een super maan, we zingen met zijn allen ook nog ‘The Age of Aquarius’ en ‘ Let the Sunshine in’. Ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn.

‘Isis, Epona, Aranga, Chango, Aine… Arana!’

Een minuut na publicatie van dit verhaal komt er een bevriende journalist op bezoek die zegt dat Paradiso gekraakt is door de Ruigoordianen… Wist ik niet. Jullie?

En het is ook echt volle maan trouwens!

Zij is mijn valkuil en mijn beste vriendin. Mijn gote fantasie. Soms weet ik niet zeker of ik iets écht gedaan heb of dat ik het me alleen maar heel sterk heb verbeeld.
Dit is een lastige eigenschap voor het dagelijks leven. Hoe vaak heb ik wel niet gedacht dat ‘het’ nu echt zou gaan gebeuren. Wat dat ‘het’ ook moge zijn… Een nieuwe liefde, een artistieke doorbraak, een bijeenkomst waarin men elkaar juichend van inspiratie in de armen valt. Ik zie de meest fantastische senario’s voor me. Het gevolg is dat ik vaak diep teleurgesteld ben en me dan achteraf doodschaam voor mijn naïviteit.

Zo was het ook afgelopen woensdag op het benefiet feest voor ADM in Paradiso. Ik mocht een nummer zingen in de Clitclub, op ADM een goed verborgen plek waar ik nog nooit geweest ben, in Paradiso in de kelder. De host was Suwanna, een van de boegbeelden van ADM. Een intrigerende vrouw waar ik verder niets over zal zeggen omdat ik haar nog nauwelijks ken. Wat ik wel kan zeggen is dat zij het nummer ‘State of Independence’ wil uitvoeren in een versie toegespitst op ADM. Ik had een van haar vriendinnen laten weten dat ik graag een nuttige bijdrage zou willen leveren aan hun proces en aangeboden deze tekst te helpen herschrijven.

Zoals iedereen die dit leest waarschijnlijk weet is er een lange strijd gaande tussen de criminele eigenaar van het terein en een grote groep krakers die er in twintig jaar tijd een goed functionerende mini-staat op hebben gebouwd met heel veel inspirerende kunst en uiterst waardevolle festivals.
Ik ben vóór de krakers zoals jullie zullen begrijpen.

Jullie, behalve die paar lezers die het nodig vinden mij al dan niet seksueel getinte haatmails te sturen. Zij kunnen hun hart weer heerlijk ophalen, imput genoeg om flink op los te gaan.

Ik ging flink los op het lied. Toen vroeg Suwanne mij of ik mijn kraker ‘Opblaaspop’ ten gehore zou willen brengen. Ik ben het nummer zelf behoorlijk beu, maar aangezien het in de Cliclub was leek het me wel gepast.
Afijn, ik stortte me in de weken voorafgaand aan het benefiet helemaal op de ‘State of Independence’. Een hit in de versie van Donna Summer en absoluut niet makkelijk. De tekst is diepzinnig en mooi. Hele nachten ben ik samen met mijn vriend bezig geweest het lied te doorgronden en uit mijn hoofd te leren, want ik wilde het graag spelen op mijn keytar, na ‘Opblaaspop’. Een groter contrast is haast niet denkbaar. Maar toen ik Suwanna dan eindelijk zag, na aan middag vol zenuwen en getreuzel voor de spiegel, zei ze bits: ‘Ja okay, je mag als eerste (en niet om drie uur ’s nachts zoals in het programmaboekje stond), maar niet meer dan één liedje’. Punt. En dat was dus Opblaaspop.

Zonder soundcheck, want daar deed ze niet aan, deed ik een uiterst vaag optreden in sexy rood pak met colbert, stropdas en snor. In mijn fantasie had ik hele monologen gehouden waarin ik de link zou leggen tussen seks, Amsterdam, vastgoedcriminelen, kunst en de creatieve industrie om dan uiteindelijk vol overtuiging het publiek op te roepen samen een clip te creëren die zo waanzinnig goed zou zijn dat we 50 miljoen hits zouden krijgen en meer dan genoeg geld zouden kunnen verdienen om het terein samen op te kopen. ‘The state of independence will be!’.
(Nog) niet dus. Een afgang, zo voelde het voor mij, en zeker niet de eerste in mijn leven.

Niemand die het iets uitmaakte overigens. Mijn favoriete kraker, met zijn ‘not on Facebook’ t-shirt, had mijn geklungel vanaf de zijlijn gadegeslagen en vond dat ik het er goed van af had gebracht. Hij moest eens weten… In mijn fantasie was ik een kruising tussen Ghandi, Bob Marley en Madonna en nam ik de hele Amsterdamse Underground mee op sleeptouw. In het echt stond ik maar wat te blaten en kon ik nog net ‘wij ademen voor ADM’ uit mijn machobekkie krijgen.

Het is gewoon ontzettend moeilijk voor mij om te focussen en te weten wat wanneer handig is om te doen. Achteraf gezien had Suwanna mij helemaal niet gevraagd dit nummer te spelen. Ze wilde eerst samen aan de tekst werken, flink repeteren, er een heel projekt van maken, we hadden ook al een beetje gebrainstormd wat heel gezellig was, maar ik was er in mijn enthousiasme totaal mee aan de haal gegaan. Pure passie en grootheidswaan. Ik trad dan ook op als ‘Angelo’, de reddende maffia-engel, en zag het lied in de oorspronkelijke staat als één groot voorteken. Magisch denken is mij bepaald niet vreemd.

Gelukkig is mijn vriend enorm stabiel en heeft hij een geheugen als een olifant. Zijn credo is: you are what you remember. Daar word ik nooit zo blij van want veel van mijn geschiedenis gaat in nevelen gehuld. Nevelen waarin ik zat te dromen denk ik, of in elk geval zeker niet in het zo gewenste ‘hier en nu’ verkeerde. Hans weet nog precies wat hij deed in pak ‘m beet maart 1997, ik had soms nauwelijks door dat de lente weer begon.