Maandelijks archief: oktober 2018

Is het mogelijk het tij keren?
Alles kan. De werkelijkheid is verdeeld in ontelbaar veel stukjes, net zoveel als dat er sterren zijn. Onze blik heeft invloed op de wereld die wij zien. Dus als we nu met zijn allen naar de feestwinkel rennen voor een batterij roze brillen komt het allemaal helemaal goed…
Maar de brillen beslaan, gaan stuk en worden beschimpt en afgepakt.
Zie dan nog maar eens de focus roze te houden.

Gelukkig zijn er mensen die dit kunnen, zoals activiste Suwanne-Jo, het boegbeeld van ADM, de vrouw op de voorplecht, rotsvast in haar vertrouwen.
Een ander boegbeeld, Daan Zondernaam, die slimme met die baard, die werkt aan zijn media- presentatie, is zijn geloof kwijt geraakt. Althans, dat maakte ik op uit de manier waarop hij verslag deed van de laatste bijeenkomst op het stadshuis. Hij mopperde over dikke drollen waarin geroerd werd met een stokje en waar eenieder aapachtig naar staarden…
En dan hebben we Hay Schoolmeesters. Niet te stoppen en slim in zijn aanpak. ADM is geld en bovenal goud waard.

Ik denk erover om zo’n geel spandoek aan mijn balkon te hangen. Je kunt ze online bestellen, maar ze zijn 5 meter breed en mijn balkon is maar 4. Dan moet ik mijn licht conservatieve buurvrouw vragen of ik een stukje van haar balkon mag lenen. En dat vind ik dan weer heel vervelend… En ik vind het ook een beetje eng. Bang om gestigmatiseerd te worden. Ik weet al wel welke tekst ik wil gebruiken: ‘A city without free spaces is like a circus without a clown’. Dat past dan wel weer bij mijn beroep.

A.s. Woensdag is er een grootstedelijk overleg in Zaal 100 georganiseerd door Hay en mijn vriendin Inge van Ulden. We gaan opzoek naar oplossingen en of ik mijn lied wil komen zingen. Natuurlijk! Ik heb dat hier op mijn website nog helemaal niet gedeeld, maar ik heb een lied geschreven voor ADM, getiteld: ‘Ons Groot Kapitaal’ . Ik heb het pas geleden gezongen in de raadszaal. Nu ben ik eindelijk de zinnige troubadour die ik altijd wilde zijn. Klaar met het geneuzel over de liefde. Viva la revolution!

Maar ja, hoe dan… Zaterdag is de inmiddels jaarlijke optocht door de stad van de Amsterdamse underground tijdens ADE. Amsterdam Danst Ergens Voor… ADEV. Vorig jaar kwam er een dubbele regenboog en was ik verliefd op de piepjonge punkmuzikant Jan Modaal, nu ben ik volwassen en rijd ik mee in de VIPbus van Dennis Nolte, samen met o.a. Daan Zondernaam. We gaan een podcast maken. Daan kan ontzettend goed praten. Ik zal eens kijken of ik zijn roze bril weer wat op kan poetsen.

Ach jongens en meisjes, ik vind het allemaal zo ingewikkeld! Maar dat het is het helemaal niet, volgens de dochter van de vakbondleider die de schatkisten van ADM verzonnen heeft. Die zijn ze een paar weken geleden gaan brengen op het stadhuis. Prachtige hand-made parels vol positieve stukken over ADM. Ik ging mee en speelde er oeverloos lang “Aan de amsterdamsche grachten'” bij, in de hoop liefdevol in te spelen op de gemoederen. Geen idee of het geholpen heeft. Tot nu toe blijkbaar niet.

Oh jongens en meisjes, ik vind het zooo ingewikkeld! Maar het zou toch makkelijk kunnen zijn.
Mijn oplossing is: we maken een bedevaartsoord van ADM. De holy place is een hightechtotemzuil waar in een continue flow positive propaganda wordt geproduceerd. Hopelijk maken ‘we’ zulke goede shit dat deze massaal gedeeld gaat worden en als een olievlek zijn inspirerende werk zal doen. De space wordt bewaakt en ingestraald door dansende vrouwen en meisjes (bij wijze van: iedereen is welkom uiteraard) en bediend door een gekwalificeerd team van sound en video editors. De beat is on! Dat is een goede naam.

Ik zit nu in de trein naar Zwolle om te werken voor ‘De meisjes van Plezier’ en ga vanavond naar de ‘Pussy Tutorials’ van Izabella Finch, een supergoede zeer feministische comédienne die helaas terug naar Engeland verhuisd omdat ze hier geen huis kan vinden… Daarna ga ik de hightechtotemzuil tekenen om mijn stralend roze plan zo helder mogelijk kenbaar te maken. Suwanne-Jo, mag ik naast je staan op de voorplecht en je hand vasthouden?

Mooie titel hè. ’t Is ook een mooi verhaal… Het vervolg op het verhaal hiervoor. ‘Een accordeon voor Cham’. Over dat ik via via een accordeonist heb leren kennen uit Banjul, de hoofdstad van Gambia. Een accordeonist zónder accordeon. Een accordeonist die ik overigens nog nooit in het echt ontmoet heb, laat staan heb horen spelen.

En nu is er een heuse trekzak naar hem onderweg. Want wat hij nodig had bleek een ‘button accordion’ te zijn, dat is Engels voor trekzak/trekharmonica. Zijn beroemde vader had een rode. Precies zo’n zelfde is vorige week begonnen aan een bootreis van zeven weken naar ‘The Gambia’. Omhuld door mooie kleren voor zijn vlijtige dochter wiens schoolgeld ik dan ook maar meteen heb betaald. Ik heb me nog nooit zo’n waanzinnige weldoener gevoeld. Een prachtige rode trekzak in een speciale trekzaktas gedoneerd door Mevrouw Zon en die tas weer verpakt in een koffer vol snoep, koek, kleurrijke schoolspullen en een snellere telefoon.

 

Trekharmonicavirtuoos Kok de Koning had mijn verhaal gelezen en een trekzak op marktplaats gezocht, gevonden, gekocht én verzonden. En hem tussendoor nog even laten reviseren door Karel van der Leeuw uit Utrecht. Helma Mollenkamp, van de trekharmonica Facebook-groep aldaar was meteen een inzameling  begonnen en Kees Vermeulen doneerde spontaan zijn reservetelefoon. Een prachtige bundeling van liefdevolle krachten. Op mysterieuze wijze ontstaan… Misschien door het onwrikbare geloof van held Insumana Cham? Of kwam het door het lef van zijn vriend Buba op metrostation Weesperplein? Hij vroeg mij of ik zijn vriend misschien zou kunnen helpen….

En nu ben ik zelf ook een held. Cham heeft een lied voor me geschreven (‘Catooooo…. Catooooo…’) en wil de ‘Cato-Foundation’ oprichten. Hij stuurt me haast iedere dag een bericht en belt me zo nu en dan. Daar ben ik niet altijd blij mee maar de gesprekken die we hebben zijn heel goed voor mijn ziel. Er huist geen greintje kwaad in deze man.

Ook Helma is een heldin. Zij begon de inzameling die uiteindelijk zelfs het schoolgeld dekte. En Karel van der Leeuw zei: ‘Ach, laat die poet maar zitten joh… ‘

Cham is nu begonnen met het rondbrengen van brieven naar alle grote hotels en restaurants in Banjul. Ze kennen hem daar. Ze weten dat hij een goede performer is. Gambia is piepklein en het veiligste land van Afrika. Een populair vakantieland. Een van de restaurants heet Paradiso. Misschien kan ik daar wel met hem optreden. En komen Kok en Karel voor de gezelligheid mee. En Helma. Of misschien wel alle 700 trekzakspelers en liefhebbers. En/of iedereen die geld gedoneerd heeft. Super bedankt daarvoor!

Ik heb gezegd dat Cham een Facebook-account aan zou kunnen maken. Dan heeft hij meteen 700 vrienden. Hij hád al een keer een Facebook-account maar toen kreeg hij allemaal onheuse vrouwen achter hem aan en daar is hij niet zo van gediend. Hij houdt nog steeds van zijn enige en grote liefde die er helaas niet meer is. Zijn dochter, die ‘Mam’ heet, noemt mij nu mama. Na enige verontruste navraag van mijn kant blijkt dat daar heel normaal te zijn. Jongere mensen noem je uit respekt ‘brother’ of ‘sister’, oudere ‘mammy’ of ‘daddy’. ‘You can call mister Hans ‘daddy’ if you want’.

Ik vind het heel leuk dat mij dit overkomen is. Het maakt mijn wereld groter en Ansumana Cham en zijn mooie dochter een stuk gelukkiger. Hij zegt dat ik zijn leven totaal veranderd heb.

Ik geloof stellig dat hier hulp van boven bij is komen kijken. Toen ik met Kok bij Karel was om de trekharmonica op te halen zag ik 11:11 op een oude telefoon. En ja, ik geloof in engelen. En voor sommige mensen ben ik er zelf nu ook een. Een held en een engel.

Niet voor de man van http://www.containernaargambia.com. Ik was namelijk vergeten het juiste transportnummer door te geven aan Kok wat reuze irritant was. Sorry Ruud. Ook jij heel hartelijk bedankt voor je medewerking!

Dit verhaal wordt uiteraard vervolgd. Als de rode trekharmonica gearriveerd is gaat Cham filmpjes opnemen en deze op YouTube zetten. Ik hou jullie op de hoogte.