Ik had een leuke klus. Ik mocht een weekje online meekijken en -doen met allerlei workshops en inspiratie sessies. Na afloop zou ik een lied schrijven. Het ging over obesitas. Toen het lied af was en ik trots was werd het afgekeurd. Te kritisch en te hard. Mijn broek zakte af en ik werd een beetje verdrietig. Hoe kan dat nou… Ik had bloemen verwacht en een staande ovatie. Tenminste, nadat ik een dag door de modder was gekropen… Het was me wel gelukt. Een lied in een dagje en Hans had het gefilmd met zijn nieuwe camera. We zijn tot een mooi resultaat gekomen, vinden we zelf.
Maar toen wilde de opdrachtgever het niet en mocht ik het ook niet zelf gebruiken… Nou ja! Na wat intern beraad heb ik besloten er dan ook geen geld voor te willen. Dan maar helemaal niet. Toch wil de opdrachtgever alsnog niet dat ik vertel voor wie ik het geschreven heb.
Vreemde tijden.
Het voelt ook wel een klein beetje stoer en het sterkt mij om mijn eigen stem meer te laten horen. Ook al piept ie soms en een beetje.
Dit is het lied. Ik ben heel benieuwd. Wat is hier nou erg aan? Ik vind het tamelijk braaf en liefdevol.
PS: Ik heb me erg uitgesloofd op de ondertiteling, dus zet deze vooral even aan als je kijkt. En deel het! Een gratis kadootje van ‘De Goede Sint’. Voor jullie.