Auteur archief: Cato Fluitsma

Het waait heel hard. Mijn deuren en ramen vliegen ervan open.
Ik zou naar buiten kunnen gaan om te proberen op te stijgen, maar dat gaat niet. Ik ben verantwoordelijk en ik hou van mijn kinderen.
De tijd begint te dringen. Mijn idealen lossen langzaam op.

Ik schreef een aantal liederen dit jaar over maatschappelijke kwesties.
Als het moet bijt ik me vast en ben ik in staat iets moois te produceren. Iets waar mensen om moeten huilen en troost in kunnen vinden.
Grappig kan ik ook wel zijn maar zeker niet vandaag.
Die humor mag best wat meer aangezwengeld worden.
Morgen ga ik op cursus.

Ik heb een boek gemaakt met eigen liedteksten.
Teksten die ik gedurende mijn leven geschreven heb. Zomaar uit mezelf, in opdracht of omdat ik dacht dat het ergens goed voor zou zijn.

Dit jaar schreef ik onder andere ‘Ons Groot Kapitaal’ en ‘The Heart of town ain’t the city centre’. Deze nummers speelde ik in pakhuis De Zwijger vóór en ná het vrijplaatsendebat. De ADM is met de grond gelijk gemaakt. Niet te bevatten, het plezier waarmee de eigenaar de bezittingen van de krakers gesloopt heeft. En dat de stad dit heeft laten gebeuren.

Mijn plezier vind ik in het creëren, niet in het molesteren.

De moordenaar van Bob Marley heeft bekend op zijn sterfbed.
Vermoord door de CIA. Besmet met kanker. Ik wist niet dat dat kon.

Wat waar is en wat niet is zeer lastig te bewijzen. Je kunt mij alles wijsmaken.
Zelfs mijn eigen waarheid ken ik niet.
Behalve als ik het opschrijf. Dan blijkt het allemaal toch logischer dan ik dacht.

‘Ik denk elke keer, ik maak een vrolijk lied
Maar wat ik ook probeer, het lukt me niet
Want het leven is klote, het leven doet pijn
Tralala lala…dit was het refrein’

2003

 

 

 

Ik was aan het werk voor het GVB. Via het bedrijf Stadsavonturen. Mensen met zang en dans attenderen op de nieuwe dienstregeling sinds de komst van de noord zuidlijn.

‘Infotainment’, zo noemde AT5 het. Fysiek best een zware klus. Drie dagen lang zes uur per dag liedjes zingen en accordeon spelen. Lachend, welgemeend, in een fluoriserend, brandwerend, oranje stinkpak van het GVB. En dit alles zonder géne.

Gelukkig samen met mijn dolkomische collega Sjaak Hartog. Maar na 18 uur dezelfde vier liedjes in een hyperactieve loep was ik ‘keikapot’ kan ik jullie vertellen.

Op station Weesperplein werkte een man uit Gambia als toezichthouder. Vriendelijk glimlachend en meedeinend op onze muziek, sprak hij me enigszins verlegen aan.

‘Mijn vriend in Gambia vraagt me steeds weer of ik een accordeon voor hem kan kopen. Hij speelt echt geweldig. Zijn vader was een zeer populair accordeonist. De bekendste van heel Gambia!’

Ik weet dan nog niet hoe klein dat land is. Ik ben zowiezo onder de indruk.

‘Mijn vriend heeft al jaren geen accordeon meer. Kunt u misschien iets voor hem doen?’

Ik geef hem mijn kaartje, hij maakt er een foto van en stuurt deze direct door. Zijn vriend laat er geen gras over groeien. Hij belt mij dezelfde dag 5 keer via whatsapp, stuurt foto’s van zichzelf in de sportschool die mij enigzins afschrikken, maar twee dagen later besluit ik het gesprek met hem aan te gaan.

Ik bel hem op. Zijn stem is hoog, melodieus en vriendelijk. Ik kom meteen to the point.

‘So you need an accordion?’

‘Yes, Cáto… I’m só sad, I used to play all the time, I love it so much, it’s my work, you see. People ask me, hey Cham, why don’t you play your music no more, I tell them I want to play but I have no instrument. I’m só sad, Cáto…’

Ik begrijp het volkomen en voel me duizendmaal dankbaar dat ik zo’n mooie en fijne accordeon bezit. Mét ingebouwde microfoontjes nog wel.

‘That is really sad… I will see if I can help you’.

Ik heb de kwestie al besproken met mijn vriend en ben er middels wat appjes achter dat Cham een knop accordeon nodig heeft. Deze kosten zo tussen de 300 en de 3000 euro. Ik wil geen loze beloftes maken.

‘My talent is rusting away you see. Listen, this is one of my own songs.’

Hij zingt een prachtig liefdeslied met hoge stem waar ik de accordeon muziek zó doorheen hoor stromen. Deze man hééft het. Absoluut.

‘Please Cáto, can I hear some of your music? Please?’

Ik pak mijn accordeon en zing een lied van Miriam Makeba waarvan ik de tekst maar moeilijk kan onthouden. Ik zing de melodie ten volle uit en frummel de woorden maar wat aan elkaar. Als ik de telefoon weer aan mijn oor leg is hij diep in tranen.

‘This is só beautiful Cáto, I wish I could play together with you!’

Hij praat en praat over zijn muziek en over zijn leven. Zijn vrouw die tien jaar geleden gestorven is en de drie al grote kinderen waar hij alleen voor moet zorgen.

‘What is my name, Cáto?’

Ik denk na, die weet ik inderdaad nog niet goed.

‘My name is Cham. Ansumana Cham, just like my father. I’m the oldest of ten children. He tought me how to play. I’m the only accordion player in the whole of Gambia.’

Wow. Dit moet de bedoeling zijn.

‘Ok Cham’

Ik vraag hem mij wat foto’s te sturen en het liefst ook wat muziek. Maar helaas. Er bestaat niet één opname van hem, laat staan een van zijn vader.

‘If you come here, I will take you to the televisionstation, we gonna play everywhere together! I’m so proud of you, Cáto!’

Ik zie het onmiddelijk voor me. Het is al langer mijn voornemen wat meer ‘African Style’ te gaan spelen. En ik zou natuurlijk graag een keer naar Gambia gaan.

Hij vraagt om foto’s van mij. Hij appt me elk uur en is in alle staten. ‘I’m só proud of you, Cáto!’

Voor de zekerheid stuur ik hem een brave familiefoto. En zeg hem dat ik een verhaal over hem zal schrijven zodat we een accordeon voor hem kunnen vinden. Ik weet zeker dat er wel ergens een op een zolder ligt te verstoffen.

Ik krijg nog een idee.

‘Can you maybe make a recording of your voice? It’s so great what you sing… then I can put it with the story’

‘My telephone is very old, Cáto’

‘Oh yes, I see. Maybe I can find you a better one as well…’

‘Cáto, I’m só proud of you. You make me só happy!’

Dus, lieve mensen…

Deel mijn verhaal en laat de accordeon voor Cham zijn weg naar hem vinden. En een telefoon om zijn stem mee op te nemen. Dan breng ik het pakket naar zijn vriend op metrostation Weesperplein. Of ik ga hem de accordeon zelf brengen.

Mij hoor je niet meer klagen.

PS: Ik heb inmiddels begrepen dat het om een trekzak gaat… Dat is een ander verhaal… maar maakt mijn zoektocht eenvoudiger!

Heb je een tip of suggestie, neem dan contact op via deze website.

Een paar dagen later is het volgende al gebeurd:

“Lees allemaal het bijzondere verhaal van Cham gepost door Cato Fluitsma.
Kok de Koning (trekzakheld van Nederland) heeft inmiddels een trekharmonica voor hem gekocht, deze moet nog gestemd worden en er moet wat aan geklust ….
Zou het niet fantastisch zijn als wij trekharmonica spelers 1 euro doneren? Dan zijn de kosten gedekt, kunnen we nog rugzak erbij kopen en gemaakte onkosten van o.a. Kok vergoeden….
Wil je meedoen maak dan 1 euro (of meer) over op mijn rekening. Als we geld overhouden zal ik met Kok overleggen voor goed doel.
NL29RABO 01316 95 851 tnv Helma Mollenkamp ovv Cham’

Nog weer later: zie verhaal hierboven.

 

 

 

 

 

 

Ik stap van mijn fiets voor mijn favoriete kringloopwinkel in Amsterdam-Oost. Een klein meisje aan de hand van haar gesluierde moeder knipoogt naar mij. Een oudere Indiaas uiziende vrouw met grijze krullen en een paarse muts op ziet het vanaf haar looprek gebeuren.
‘Engeltjes zijn het’, zegt ze, en ik besluit met haar te praten.
Ze blijkt tante Joyce te zijn. De buurtmoeder. Een en al zachtaardigheid en liefde.
Ze vertelt dat ze de voedselbank heeft opgericht in de jaren zeventig.
‘Ik heb vele kinderen helpen grootbrengen. Kinderen zijn het mooiste wat er is. Zij zorgen voor vreugde in huis’.
Ze vertelt veel. Ik luister met stijgende verbazing en bewondering.
‘Weet u… Ik heb vijf jaar onterecht vastgezeten. In voorarrest. Onrecht is geweld, zegt Ghandi. Kent u Ghandi? Het was een ware middeleeuwse marteling’.
Ze had een inloophuis in de Pretoriusstraat. Een huiskamer voor velen. Op een dag komt er een gestoorde heroïnejunk binnenstormen. Hij vermoordt haar neef. Tante Joyce rent naar de politie. Ze geloven haar niet. Ze wordt opgepakt en gevangengenomen. Ze is dan in de zestig. Nu is ze zeventig en sinds twee jaar weer vrij.
Ze vraagt of ik een gedicht wil horen. Ik zeg ja. Het gaat erover dat alle kinderen afstammen van dezelfde vader. Ze huilt een beetje op het eind.

‘Waar woont u nu?’
‘Op IJburg’.
‘Bent u daar gelukkig?’
‘Nee, ik wil terug naar Oost’.
Ze heeft haar huis door het onrecht verloren.
‘Hier heb ik vijftig jaar gewoond. Vele mensen kennen mij. Burgemeester van der Laan zei: Mevrouw Joyce, wat u doet is niet van deze tijd.’
Binnenkort krijgt ze haar schadevergoeding. Ze wil een tehuis oprichten voor verwaarloosde kinderen. Ik mag er dan muziek komen maken.
‘Muziek is de lach van de ziel’, zegt ze.
Ik ben compleet uit het veld geslagen. Hoe is het mogelijk dat deze vrouw niet geloofd werd. ‘Joycelin B’.
Ik omhels haar stevig. ‘U bent net Amma, de knuffelmoeder’, zeg ik.
‘Dankuwel’.
‘Mag ik een foto van u maken en iets over u schrijven?’
‘Natuurlijk… Maar ik ben niet digitaalvaardig. Kunt u het mij misschien toesturen?’
Ik noteer haar adres en ben dankbaar voor deze ontmoeting. Precies toen ik besloot tevreden te zijn in mijn eigen buurt en echt iets te betekenen voor de mensen om mij heen.

De moordenaar heeft vier en een half jaar gekregen.

 

 

“Isis, Epona, Aranga, Chango, Aine… Arana!”

Ik deed een experiment. Een maand lang elke dag schrijven over wat ik wil creëren in het leven en dan kijken wat het me op zou leveren. Elke dag schrijven lukte natuurlijk meteen al niet. Het werd ongeveer een keer per week. We zijn inmiddels drie maanden verder. Resultaat: veel inzichten, drama, een handvol haatmails en best wat vrouwen die zich door mij geïnspireerd voelen. Dat laatste is top.

Ik ben er zelf nog niet helemaal over uit of het nou goed of slecht is om zo open en eerlijk over mijn zielenroerselen en avonturen te schrijven. Maar áls ik wil schrijven dan moet het zo. Voor fantasie verhalen heb ik geen geduld en er gebeuren genoeg bijzondere dingen die het vermelden waard zijn. Als ik er met mijn schrijversbril naar kijk is mijn leven zelfs tamelijk idyllisch.

Morgen ga ik bijvoorbeeld meedoen aan een vollemaansritueel in Paradiso! Paradiso bestaat 50 jaar en viert dat zeer uitgebreid.
DJ Isis draagt bij aan de programmering en zij is een super stoer bloemenkind. Zij heeft een eigen plek op Ruigoord en heeft samen met een aantal leden van het Amsterdams Ballon Gezelschap, de kunstenaars van Nepco en dichteres Heli St. Luce (de maangodin) een prachtige show in elkaar gedraaid. En ik doe mee als hogepriesteres! Alles valt samen.

Ik weet al heel lang dat ik bij de Ruigoordgemeenschap hoor. Het is mijn taak om, samen met een aantal andere sisters, nieuw spiritueel leven in deze ‘hippie’-gemeenschap te blazen. Now is the time!

Laatst ging ik een keer onder hypnose en vroeg toen wat dat nou precies is, voelen met je hart? Ik voel daar nooit zo veel. Ik voel mijn buik, mijn hoofd, mijn spieren, mijn ‘geslacht’, maar mijn hart? En toen vroeg de engel die mij begeleidde me naar het eerste wat ik voor me zag als ik met mijn hart dacht. Dat was de kerk van Ruigoord. Een lege kerk, met heel veel mensen eromheen die maar wat graag naar binnen willen… Bonzend op de deuren… Gelach… Zoveel nieuwe energie!
Ik liet ze binnen en gaf ze één voor één een taak. Mijn vriend Hans hielp me, we deden samen aan acrobatiek (Vage shit, niewaar? Wie verzint zoiets nou)

Iets anders spannends. Ik ben met mijn kameraad ElectRick tracks aan het uitwerken. ‘De Jacht’,  ‘Der Walfisch singt’,  ‘Je bent een feesje (en ik embrace je)’…
Ik ontmoette hem een jaar of tien geleden, nadat ik net de naam Electrick Soul Circus had bedacht. Onze artistieke band is voorbestemd, ik ben enorm trots op hem en op wat we samen maken en kan niet wachten het te laten horen. We gaan in elk geval optreden tijdens Landjuweel (Ruigoord) bij de Luchtbus. De ziel van Ruigoord, volgens een van de drie mede-hogepriesteressen die daar de programmering doet. En over twee weken, op vrijdag de dertiende, is onze première, ergens op een obscure plek in hip Amsterdam Noord.

Mijn leven is geweldig en toch voel ik me regelmatig als een monster in een bak modder. Mijn geest temmen, dankbaar zijn, zaadjes planten voor de toekomst in plaats van zeuren en zanikken over fysieke gebreken, ouder worden en het weer. Het weer, daar ben ik trouwens zowiezo niet zo van. Er is geen slecht weer, alleen slechte regenkleding…. En vandaag was super lekker!

Ik was in Zwolle aan het werk voor ‘De Meisjes van Plezier’, een heerlijk entertainmentburo. Een megarijke Deen werd zestig en had een karrevracht vol vrienden en familie over laten komen. Ik was verkleed als Jordanese del en maakte zichtbaar indruk op de drie jonge stagiaires die alledrie van paarden hielden en mij met open mondjes aanstaarden toen ik mijn arsenaal aan covers ten gehore bracht. Barbie Girl, The port of Amsterdam,  La Vie en Rose, Ein Bisschen Friede… ‘Waarom doe je niet mee aan zo’n talentenjacht?’, vroeg er een. Omdat ik niet kan en wil heulen met de vijand. Als ‘ze’ me gaan googelen en zien dat ik niet kneedbaar ben dan pitchen ze mijn stem aan gort en nemen me vet in de zeik. No thank you. Mijn stem is wel véél beter geworden. Vroeger piepte ik als een paaskuiken en was zo neurotisch als de pest. Nu rock ik zo een hele tent aan gort en sleur ik met een brede grijns mijn rolkoffer richting station.
Mooie avonturen, toch?

Als ik schrijf vind ik mijn leven gewoon veel spannender. En ik hoop natuurlijk dat mijn dromen waarheid zullen worden en dat ik dan glimlachend kan teruglezen welke woeste weg er aan vooraf is gegaan…

‘Spring is here!’ Dat declameren we morgen tijdens het ritueel waarin we allerlei Godinnen aanroepen en Heli, onze Godin, liefdevol ondersteunen in haar maanmagie. Boven ons een grote projectie van een super maan, we zingen met zijn allen ook nog ‘The Age of Aquarius’ en ‘ Let the Sunshine in’. Ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn.

‘Isis, Epona, Aranga, Chango, Aine… Arana!’

Een minuut na publicatie van dit verhaal komt er een bevriende journalist op bezoek die zegt dat Paradiso gekraakt is door de Ruigoordianen… Wist ik niet. Jullie?

En het is ook echt volle maan trouwens!

Zij is mijn valkuil en mijn beste vriendin. Mijn gote fantasie. Soms weet ik niet zeker of ik iets écht gedaan heb of dat ik het me alleen maar heel sterk heb verbeeld.
Dit is een lastige eigenschap voor het dagelijks leven. Hoe vaak heb ik wel niet gedacht dat ‘het’ nu echt zou gaan gebeuren. Wat dat ‘het’ ook moge zijn… Een nieuwe liefde, een artistieke doorbraak, een bijeenkomst waarin men elkaar juichend van inspiratie in de armen valt. Ik zie de meest fantastische senario’s voor me. Het gevolg is dat ik vaak diep teleurgesteld ben en me dan achteraf doodschaam voor mijn naïviteit.

Zo was het ook afgelopen woensdag op het benefiet feest voor ADM in Paradiso. Ik mocht een nummer zingen in de Clitclub, op ADM een goed verborgen plek waar ik nog nooit geweest ben, in Paradiso in de kelder. De host was Suwanna, een van de boegbeelden van ADM. Een intrigerende vrouw waar ik verder niets over zal zeggen omdat ik haar nog nauwelijks ken. Wat ik wel kan zeggen is dat zij het nummer ‘State of Independence’ wil uitvoeren in een versie toegespitst op ADM. Ik had een van haar vriendinnen laten weten dat ik graag een nuttige bijdrage zou willen leveren aan hun proces en aangeboden deze tekst te helpen herschrijven.

Zoals iedereen die dit leest waarschijnlijk weet is er een lange strijd gaande tussen de criminele eigenaar van het terein en een grote groep krakers die er in twintig jaar tijd een goed functionerende mini-staat op hebben gebouwd met heel veel inspirerende kunst en uiterst waardevolle festivals.
Ik ben vóór de krakers zoals jullie zullen begrijpen.

Jullie, behalve die paar lezers die het nodig vinden mij al dan niet seksueel getinte haatmails te sturen. Zij kunnen hun hart weer heerlijk ophalen, imput genoeg om flink op los te gaan.

Ik ging flink los op het lied. Toen vroeg Suwanne mij of ik mijn kraker ‘Opblaaspop’ ten gehore zou willen brengen. Ik ben het nummer zelf behoorlijk beu, maar aangezien het in de Cliclub was leek het me wel gepast.
Afijn, ik stortte me in de weken voorafgaand aan het benefiet helemaal op de ‘State of Independence’. Een hit in de versie van Donna Summer en absoluut niet makkelijk. De tekst is diepzinnig en mooi. Hele nachten ben ik samen met mijn vriend bezig geweest het lied te doorgronden en uit mijn hoofd te leren, want ik wilde het graag spelen op mijn keytar, na ‘Opblaaspop’. Een groter contrast is haast niet denkbaar. Maar toen ik Suwanna dan eindelijk zag, na aan middag vol zenuwen en getreuzel voor de spiegel, zei ze bits: ‘Ja okay, je mag als eerste (en niet om drie uur ’s nachts zoals in het programmaboekje stond), maar niet meer dan één liedje’. Punt. En dat was dus Opblaaspop.

Zonder soundcheck, want daar deed ze niet aan, deed ik een uiterst vaag optreden in sexy rood pak met colbert, stropdas en snor. In mijn fantasie had ik hele monologen gehouden waarin ik de link zou leggen tussen seks, Amsterdam, vastgoedcriminelen, kunst en de creatieve industrie om dan uiteindelijk vol overtuiging het publiek op te roepen samen een clip te creëren die zo waanzinnig goed zou zijn dat we 50 miljoen hits zouden krijgen en meer dan genoeg geld zouden kunnen verdienen om het terein samen op te kopen. ‘The state of independence will be!’.
(Nog) niet dus. Een afgang, zo voelde het voor mij, en zeker niet de eerste in mijn leven.

Niemand die het iets uitmaakte overigens. Mijn favoriete kraker, met zijn ‘not on Facebook’ t-shirt, had mijn geklungel vanaf de zijlijn gadegeslagen en vond dat ik het er goed van af had gebracht. Hij moest eens weten… In mijn fantasie was ik een kruising tussen Ghandi, Bob Marley en Madonna en nam ik de hele Amsterdamse Underground mee op sleeptouw. In het echt stond ik maar wat te blaten en kon ik nog net ‘wij ademen voor ADM’ uit mijn machobekkie krijgen.

Het is gewoon ontzettend moeilijk voor mij om te focussen en te weten wat wanneer handig is om te doen. Achteraf gezien had Suwanna mij helemaal niet gevraagd dit nummer te spelen. Ze wilde eerst samen aan de tekst werken, flink repeteren, er een heel projekt van maken, we hadden ook al een beetje gebrainstormd wat heel gezellig was, maar ik was er in mijn enthousiasme totaal mee aan de haal gegaan. Pure passie en grootheidswaan. Ik trad dan ook op als ‘Angelo’, de reddende maffia-engel, en zag het lied in de oorspronkelijke staat als één groot voorteken. Magisch denken is mij bepaald niet vreemd.

Gelukkig is mijn vriend enorm stabiel en heeft hij een geheugen als een olifant. Zijn credo is: you are what you remember. Daar word ik nooit zo blij van want veel van mijn geschiedenis gaat in nevelen gehuld. Nevelen waarin ik zat te dromen denk ik, of in elk geval zeker niet in het zo gewenste ‘hier en nu’ verkeerde. Hans weet nog precies wat hij deed in pak ‘m beet maart 1997, ik had soms nauwelijks door dat de lente weer begon.

 

 

 

Geld. Een monsterlijk onderwerp. Ik ben dankbaar dat ik er genoeg van heb, maar ik ben ook boos.
Ik vind het lastig te doorgronden. Ik begrijp dat het handiger is dan ruilhandel en dat goud ooit aan de basis lag van ons systeem. Ik begrijp ook dat er toen banken kwamen die rente gingen vragen en dat dat slim verzonnen is maar helemaal niet eerlijk. Dat je geld kunt verdienen met geld is… tja…  Wat is dat… Mensen die er (te)veel van hebben halen hun schouders op en kopen nog wat vastgoed en aandelen. Ze vinden dat ze er recht op hebben en dat het hun eigen verdiensten zijn. Soms is dat ook zo. Dan heeft iemand een zaak van de grond af opgebouwd en is zo trots als een pauw. Sommige mensen worden met geld geboren en smijten het achteloos over de balk. Ik denk aan Paris Hilton, die uit verveling niet wist wat ze er mee aan moest. Kijk. Dan word ik boos. Dan denk ik, waarom heb ik dat niet. Waarom ben ik niet geboren in een zwembad vol goudstukken. Ik zou me er wel raad mee weten.

Geld. Je kan het niet eten. Ik stel mij wel eens voor dat er een hele gemene rijke man is die bijvoorbeeld kinderen verkracht en dat iedereen met voedsel in zijn bezit besluit te weigeren hem dat te geven. En dat ie dan uitgehongerd smeekt of we hem dat heerlijke appeltje alstublieft voor een miljoen willen verkopen. Nee, zeggen we dan. Geen sprake van. En die zak met rijst kun je ook vergeten. Ga je gouden vliegtuig maar lekker oppeuzelen.

Tja. En nu heeft mijn lieve vriend een zeer weemoedige bui omdat de aflopen 25 jaar 80% van de insektenpopulatie verdwenen is. Wij hebben zelf gevoeld afgelopen zomer in Slovenië hoe het is om langs een rivier te lopen zonder gezoem. Een paar libelles en wat mieren, dat was alles wat we zagen. Een dooie boel. Landbouwgebied. Gif…

Geld. Ik kan er geen grip op krijgen. Kijk. Je wilt iets doen. Daarvoor heb je dingen nodig. Spullen, mensen, toestemming. Ik zal iets specifieker zijn. Mijn vriend wil namens BeeCare Amsterdam Bijen Totems en Bijen Hotels in de stad plaatsen die dan worden verzorgd door groepen buurtbewoners. Ook nog eens goed voor de sociale cohesie. Samen stop je GFT in de totem en dankzij de hulp van tijgerwurmen blijft de aarde vruchtbaar en kunnen de speciaal uitgekozen bloemen bloeien en hun favoriete wilde bij van voedsel voorzien.
Een fantastisch mooi idee. Maar we krijgen het niet verkocht. We hebben geen slikke presentatie en misschien helpt het ook niet dat mijn vriend geen Nederlander is. Hij heeft al zoveel gedaan om het voor elkaar te krijgen. We zijn bezig met een proeftopstelling hier voor de deur. De winkeliersvereniging is enthousiast, de buren hebben allemaal convenanten ondertekend waarin ze verklaren zorg te willen dragen voor de totem. We hebben al een beetje subsidie van het Fonds voor Oost. Maar nu kregen we dus gister een afwijzing van stadsdeel Amsterdam Oost.

Tja… Hoe kan het dat de centrale bank miljarden euro’s zomaar uit het niets bij laat drukken, of niet eens drukken, gewoon typen, en dat het ons zoveel moeite kost een nobel plan als dit voor elkaar te krijgen? Wat zijn dat voor duistere krachten? En zijn het wel echt duistere krachten of is het gewoon een lomp systeem dat heel nodig op de schop moet? Dat laatste zowiezo en dat gebeurt al vollop. Times are changing en misschien is er wel een manier om geld totaal links te laten liggen. Geld kun je niet eten, van geld kun je geen totem bouwen, er is materiaal genoeg, het is een kwestie van samen dingen doen en tevreden zijn met minder… Wie heeft er trek in een lekker appeltje?

By the way, er zaten hier bij ons thuis vorig jaar herfst vier afgevaardigden van de gemeente. Vriendelijke mensen, zoals jij en ik, maar ze snapten het niet. ‘Tja’,  was het argument van de stadsbiologe die ik nota bene kende van een heksenfeest, ‘er is niet genoeg groen op het plein, dus dan kan het niet… ’ ‘Misschien valt het toch meer onder kunst in de openbare ruimte?’

Er was geen levendigheid, geen noodzaak, er werd nauwelijks meegedacht. Just another day at the office… ‘Waarom maak je er geen business van?’