Dag drie schreef ik niet omdat ik elders was. Geen excuus trouwens, in deze tijd van mobile devices. Dag drie van de uitdaging elke dag te schrijven over wat ik wil creëren in dit leven. En te zien of dat dan helpt mijn dromen dichterbij te laten komen. Nou, dat doet het!
Ik was op een bijeenkomst gister, op Ruigoord, in de Salon van Michael Kamp, georganiseerd door Luc Sala. Twee publieke figuren die veel van de mensen die dit lezen zullen kennen. Denk ik. Geen idee. Er waren ook tal van andere publieke figuren. Zoals de Chinees Dr Gino Yu, getrouwd met een miljardair en mede-initiator van Evolving Caravan, de kapstok onder welke wij samen kwamen.
Met hen was ook Josh Whiton, een ondernemer in duurzame energie en paranormaal begaafd spreker. Een knappe jongen met een alienachtige uitstraling. ‘Die jongen alleen is al 30 miljoen waard’, sprak Luc, die duidelijk jaloers was en minstens twee keer zo oud. Luc is welliswaar een boeiend spreker en bezit enorm veel kennis (hij kan alles weten dankzij een gouden pendeltje welke hij veelvuldig raadpleegt en waar ik mateloos gefascineerd door ben), maar de vrouwen zaten na een tijdje mooi wel in een kringetje aan de voeten van King Josh en niet gezellig bij Luc, die met een kleedje over zijn benen op de hangbank zat.
En er waren nog allerlei andere belangrijke types. Ik had me er enorm veel van voorgesteld toen ik de uitnodiging las. ‘Opzoek naar de grenzen van het bewustzijn’… Ik was de avond ervoor op mijn gammele fietsje gestapt toen ik hoorde dat Luc, die ik al langer ken en zeker een warm hart toedraag, in de IJsbreker zat te dineren met de hele ‘evolving’ karavaan. Een lange tafel, Luc aan het hoofd. Allemaal mannen, één vrouw.
Ik werd voorgesteld als muzikant, ging zitten tegenover de zelfverzekerde en ondoorgrondelijke Chinees, nam een muntthee en ging een uur later weer naar huis om met mijn geladen telefoon wat inspirerende vrouwen op te trommelen. Belachelijke toestand. We gingen de wereld redden (dacht ik) zonder vrouwen! Hoe onmogelijk ouderwets!
Ik kon haast niet slapen van de zenuwen. Ik zou muziek gaan maken, ‘Mijn Grote Ideaal’ zou besproken worden, twee van mijn intrigerendste vriendinnen zouden komen en het was nogwel op Ruigoord, de plek waar ik ondanks alle haken en ogen erg veel van houd.
We kwamen aan. Beetje koud. Mijn vriend Hans Kalliwoda was ook mee. Met zijn reeds gerealiseerde droom onder zijn arm in de vorm van een fotoboek en een licht kritische houding vol vragen had hij mij en mijn vriendinnen tot voor de deur gebracht. Fijn! Ik had er op gestaan onze beste collage mee te nemen (wij zijn een duo onder de naam KalliVoodoo). De collage vertelt over de nieuwe tijd, internet als handelstool, vrouwen aan het roer, onpijlbare dieptes, oneindige hoogtes…
Een groep van twintig man in een kring. Twee uur ’s middags tot tien uur ’s avonds. Thee en koffie bestellen bij de bar. Host Michael moet ook iets verdienen. Het event kostte 40 euro inclusief eten. Blijkbaar zonder thee en koffie. Er was iets mis gegaan met de onderlinge communicatie. Ik hoefde niet te betalen want ik maakte muziek. En Luc had beloofd dat als ik voor meer vrouwen zou zorgen zij dan ook niet hoefden te betalen. Daarmee trok ik ze dan ook over de streep…
Uiteindelijk was er voor iedereen een kopje soep. Zonder brood. Ik kon het niet geloven. Al die stinkendrijke mannen en dan zo ongastvrij. Waarom?
We moesten allemaal onze droom opschrijven en daarvan werden er dan een paar besproken. Ook vertelde Luc lukraak iets over dat mensen die met een keizersnee zijn geboren slapper in het leven staan en dat dat heel erg is. Voor hen en voor de wereld. Alles ging in het Engels, ik miste de point een beetje, maar zijn houding als allesweter (‘I’m writing a book about this’ ) schoot een vrouw in het verkeerde keelsgat. Zij sprak zich uit en was duidelijk geraakt. Er werd gesproken over het grote aantal mega intelligente mensen in de ruimte. ‘Some of us are extremely gifted’. En sommige van ons dus doodnormaal. De vrouw voelde zich niet veilig.
Later begreep ik dat zij zelf heel goed is in het vormgeven van bijeenkomsten als deze en zich doodgeërgerd had aan de slordige gang van zaken.
Toen gebeurde er iets moois. Mijn liefje Hans stond op en zei tegen de geëmotioneerde vrouw: ‘Can I give you a hug now?’. Ik schoot vol omdat het heel oprecht was. Vervolgens werd er een droom getrokken door een van mijn intrigerende vriendinnen. Het was de droom van Hans, dat vond ik geen toeval, hij had het verdiend. Hans die al heel wat bereikt heeft in zijn leven en nog nooit een therapietje heeft genoten deed zijn best het juiste jargon te bezigen. Hij was door Luc de sjamaan uitgeroepen tot ‘gatekeeper of the north’, een positie van waaruit hij de Inuits in ons midden bracht.
Hans werd telepatisch onder handen genomen door een roodharige Engelsman met een vliegensvlugge tongval en overgevoelige ogen. Een lieverd, maar hij week veel te veel uit. Hans grote probleem is geld. Hij heeft het welliswaar voor elkaar gekregen een kunstwerk van 1,2 milhoen euro in elkaar te draaien (the world in a shell) maar krijgt het monumentale ding niet verkocht. De bedoeling is dat hij ermee de wereld overgaat en opkomt voor bedreigde culturen zoals die van de Inuits. Dat kost geld. En Hans is geen zakenman. Maar echt niet dat Luc zei: kom eens gezellig praten, of dat de Chinees met een hulpvaardig idee op de proppen kwam. Niets van dat al.
Het was pauze, ik speelde wat muziek, de stemming ging omhoog en Luc ging rond met een zakje toverpillen. Ik weet niet precies hoe ik het gedeelte hierna op integere wijze kan beschrijven omdat ik niemand in de problemen wil brengen, maar een ding is zeker: de wereld hebben we niet gered.
Mijn andere intrigerende vriendin speelde op haar mooie rode accordeon en keek diep in de ogen van king Josh die schichtig spiedend het energetisch veld checkte en even later onder een kleedje gestrekt op de grond lag met zijn hoofd in de schoot van een poëtisch ogende vrouw. Luc had hem er liever niet bij gehad. Als ík het opperhoofd was geweest had ik hem juist de leiding gegeven. ‘There are to many magicians in the field ‘ had ik King Josh horen mompelen. Een goed leider zet mensen in hun kracht en verdoofd ze niet met groene prullaria, die de King overigens minzaam links had laten liggen. (Had ik dat ook maar gedaan…)
Er werd gepraat en gebabbeld en geglimlacht. Er werd hier en daar een omhelzing uitgedeeld. Ik verveelde me en had honger. Teleurgesteld. Nog twee uur te gaan.
Ik heb me vermand en een paar leuke vrouwen gesproken, waaronder Martha van psychedelic society nl. Met haar ga ik samenwerken.
Dat heb ik wel geleerd gister: het is tijd voor mij om leiding te nemen. Niet als een aap op een berg maar dansend in een kring met andere vrouwen en mannen. Allemaal samen, lekker eten en drinken, en niet lullen over bewustzijn en community maar bewust ZIJN ín community en elkaar echt helpen. Zoals Hans dat doet. Mijn huisgoeroe. Ik zei het al: ik ben gezegend.
Ik hoop dat dit verhaal een beetje te volgen was. Het had uiteraard nog allerlei zijtakken die ook mooi zijn om te vermelden maar dan kom ik nergens meer aan toe vandaag.
(Het is inmiddels de vijfde dag van mijn voornemen, zoveel tijd had ik nodig om het een en ander te verteren…)