Ik weet niet zeker of ik echt verliefd was op George, maar hij fascineerde me enorm. Een lange jongen op kisten met tal van duistere hobbies. Hij woonde om de hoek bij mij in Breda, in net zo’n zelfde herenhuis als ik maar dan een heel stuk burgerlijker. Hij was achtien, ik dertien. Dit hoorde ik laatst van hem toen we elkaar voor het eerst sinds lange tijd weer spraken. In mijn herinnering was ik vijftien, of zestien zelfs, nu begrijp ik beter waarom er nooit echt gezoend werd bij het afscheid. Beschaafd van jou, George, van mij had het best gemogen.
George had het zwaar, dat voelde ik wel. Het huis rook naar verdriet, er was iets ergs gebeurd, wat precies, dat wist ik toen niet. Het is bijzonder om dan nu, ruim dertig jaar later, te lezen op zijn blog over zijn jeugd, zijn ouders, alle tragiek die hem in het leven ten deel is gevallen. Zijn moeder bleek toen nog niet zo heel erg lang overleden te zijn, een moeder met wie hij in zijn kinderjaren een mooie, intieme band had gehad.
George is bijzonder leuk uitgepakt. Hij is vrolijk, doet wat hij wilt, is geinspireerd. Via Facebook had ik hem al wel een aantal jaren weer in het vizier. George deed aan tarot lezen op serieus niveau (we deden ooit een online sessie), bracht met een mooie donkere dame twee dochters groot, zat in een heftige punkband (of hoe het subgenre ook moge heten) met de veelzeggende naam ‘Abattoir Rouge’ en had een gruwelijke solo noise act waarmee hij veel succes oogste in binnen en buitenland. Naam: Kristus Kut (Zijn ouders waren diep gelovig).
Die George… Ik snap wel wat mij toen, en nu ook nog eigenlijk, in hem aantrok. Het opzoek zijn naar iets anders, iets diepers, manieren om je te uiten, jezelf vorm te geven. Het leven is kort!
Ik kreeg een uitnodiging om zijn klankschaalmeditatie te komen ervaren ergens in Amsterdam Oost. Prachtige sfeer, de noise had zich omgezet in liefde en vrede. Daar zat ie, zelfverzekerd tussen zijn reuzachtige gongen, omhangen met houten kettingen en in een keurig witte blouse. Ik werd er een beetje verlegen van.
We gingen iets drinken na afloop en dat was heel gezellig. Het voelde vanzelfsprekend, we moesten er echt een eind breien. (Op bovenstaande foto heeft hij snel even een t-shirt aangetrokken van de lokatie).
George heeft ook een blog over deze ontmoeting geschreven en eindigt met de woorden: ‘Nee er is geen nieuwe romantiek ontstaan. Wel een warme vriendschap. Misschien nog wel mooier. Duurzamer.’
Ja, ik wil, George!
Wat ik ook geweldig vind is dat hij het, net als ik, niet onder stoelen of banken steekt een groot artiest te willen worden. Hij is nu vijftig en straalt als een kind dat een dansje doet voor zijn ouders en overmatig veel applaus krijgt.
Ga ervoor vriend, mijn zegen heb je!
Oh ja, hij werd na zijn echtscheiding ook nog even vader van een jongenstweeling en is Intensive Care verpleger. Inmiddels zijn zijn vader en veel jongere broer ook overleden.
www.georgemensink.nl,Klankkunstenaar