Ok. Dit is dus moeilijk. De uitdaging is: een maand lang elke dag iets schrijven over wat ik wil creëren in dit leven in de hoop dat het dan ook zal gebeuren. Maar zo eenvoudig is het niet. Ik zal toch echt concrete, lastige stappen moeten ondernemen, zoals mensen opbellen, investeerders zoeken, een bedrijfsplan opstellen, borrelen, lunchen, bonnetjes aftrekken van de belasting…
Nee. Een mens in de vijfde dimensie zit, zucht, is tevreden en ziet hele droomkastelen voor zijn geestesoog ontstaan. Voel het, zie het voor je, weet dat het al zo is… Hm. De gulden middenweg bewandelen. Dat doe ik al een beetje. Ik ben tevreden, zit en zucht. Ik borrel (alcoholvrij), trek bonnetjes af en daarnaast ben ik dus ook moeder. Moeder en huisvrouw. Elke dag ben ik er weer verbaasd over. ‘Oh ja, ik moet nog koken, oh ja, de was, oh ja, de tandartsafspraak voor Pietje, oh ja, oh ja, oh ja en ik wilde eigenlijk een circus beginnen, nee, ik drink eerst nog wel even thee met de buurvrouw’.
Ik heb een luizenleven. Letterlijk. Vanochtend stond ik de haren van mijn mooie dochter te kammen die nu al minder gilt en in hippe kiloshopbloesjes en met Dr Martins schoenen maat 42 naar de middelbare school fietst. Mijn zoon is zuinig en kocht laatst een Tommy Hilfigerjas. Fijne kinderen. Zomaar gekregen. Gecreëerd. Door mij heen ter aarde besteld. Zo voelt het. Ik had nooit gedacht moeder te worden. Het gebeurde gewoon. Eerst een jongen, een jaar later een meisje. Beiden zeer goed gelukt. Dat zegt iedereen. Iedereen behalve huisvriend Sjaak die zelf geen kinderen heeft en vindt dat ze lui zijn. Dat zijn ze ook. Maar daar gaat het nu niet om. De opvoeding is nog niet voorbij en naarmate ik mij meer ontwikkel ontwikkelen zij zich met mij mee. Fijn.
Dus ja. ‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans’. De beroemde uitspraak van John Lennon.
Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik beroemd zou worden. Dat werd ik niet en dat vind ik jammer. Niet dat ik de moed heb opgegeven. Oh nee! Misschien word ik wel honderdtien, ik heb nog alle tijd…
Maar nu dan mijn tactiek. Mijn strategie. Mijn unique selling point. Ik heb geen idee. Ik doe maar wat. En ik vind het heerlijk. En lastig. En dit blogbericht heeft kop nog staart, maar dat is dan maar zo.
Hieronder een familiefoto van toen mijn vader nog leefde. De foto is genomen toen mijn zoon vierde dat hij naar de middelbare ging. Mijn vader was een kunstenaar met zeer veel gevoel voor humor. Hij had ook beroemd willen worden en was diep teleurgesteld toen het anders liep… Een heel verhaal natuurlijk met in de kern van zijn drama een zeer depressieve moeder, een heks zonder uitlaapklep. Dat ben ik gelukkig niet (meer). Mijn kinderen lopen jubelend door het huis. Klaar voor vandaag.
