Ik heb iets meegemaakt met een kraai en een jonge duif. Iets heel erg naars, wat op de een of andere gruwelijke wijze correspondeerde met mijn soms wat borderline-achtige innerlijk. Het komt er op neer dat een kraai op mijn balkon het hart uitpikte van een jonge duif en dat ik zand over de duif strooide met de bedoeling het karkas later op de ruimen, en dat het toen de volgende ochtend zomaar verdwenen was.
De nacht dat het duifje stierf was de duivel in mij boven gekomen. Ik vind het niet gepast erg in details te treden maar ik kan je vertellen dat ik me walgelijk gedroeg. Soms wil ik helemaal in mijzelf verdwijnen en heb ik geen greintje ruimte voor een ander. Zelfs niet als die ander de liefde van mijn leven is en mijn rust en toewijding heel hard nodig heeft.
Wat ik dan zoal voor walgelijks deed? Welnu, ik schopte, niet echt heel hard, maar toch…. Ik schreeuwde ongepaste teksten en smeet een paar kussens van het bed. Vervolgens liep ik briesend de kamer uit en wachtte in de badkamer op wat er zou gaan gebeuren…
Niets. Een verdrietige man op een stoel. Ik, die me op een soort van onbenullige wijze doodschaamde. Thee. Een kaarsje voor de goede vrede. En de volgende morgen die hartverscheurende duif op het balkon. Kut kraai. Hoe kun je zo iets nou doen.
De volgende dag was heel belangrijk voor mijn vriend en ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Huilend liep ik langs het water, denkend aan die gemene rot vogel en dat ik nu eenmaal heel slecht was en dat ik net zo goed weg kon gaan en dat alleen leven toch veel beter voor me was, en….
Gelukkig is mijn vriend bepaald de kwaadste niet en kwam hij met een geruststellende glimlach thuis voor het eten.
‘It’s not the first time, baby, zand erover, I already forgot it again…. ‘
