Ik zat flink in de nesten. Liefdesverdriet, algehele somberheid. Nee, sterker nog, paniek! Hoe kon het ooit beter met mij gaan…
Arme ik. Zo lui, zo vaag, zo verwend en zo traag…
Ay ay ay! Ik huilde als een wolf.
Ik sprak een klant, ik dacht, dat wordt niks. Mijn wanhoop klonk vast mijlenver door. Maar nee hoor… de boeking werd een feit. Hoera! Op een feest, in een fort, vrij binnenkort…
Hij had niks gemerkt, de klant, van mijn depressie.
Of hij vond het juist wel cool. Geen idee.
En toen… Naar Parknest. Het leukste plekje in de buurt. Uitstekend tegen eenzaamheid. Thee, koffie, taart… alles op donatie. Pannenkoeken zelfs.
En Richard. Richard met zijn warme stem. De zon begon te schijnen. Alles kwam weer goed. Ik miste mijn accordeon. Die neem ik de volgende keer mee om reclame en plezier te maken. Zo simpel kan het leven zijn. Dankjewel!
