“Isis, Epona, Aranga, Chango, Aine… Arana!”
Ik deed een experiment. Een maand lang elke dag schrijven over wat ik wil creëren in het leven en dan kijken wat het me op zou leveren. Elke dag schrijven lukte natuurlijk meteen al niet. Het werd ongeveer een keer per week. We zijn inmiddels drie maanden verder. Resultaat: veel inzichten, drama, een handvol haatmails en best wat vrouwen die zich door mij geïnspireerd voelen. Dat laatste is top.
Ik ben er zelf nog niet helemaal over uit of het nou goed of slecht is om zo open en eerlijk over mijn zielenroerselen en avonturen te schrijven. Maar áls ik wil schrijven dan moet het zo. Voor fantasie verhalen heb ik geen geduld en er gebeuren genoeg bijzondere dingen die het vermelden waard zijn. Als ik er met mijn schrijversbril naar kijk is mijn leven zelfs tamelijk idyllisch.
Morgen ga ik bijvoorbeeld meedoen aan een vollemaansritueel in Paradiso! Paradiso bestaat 50 jaar en viert dat zeer uitgebreid.
DJ Isis draagt bij aan de programmering en zij is een super stoer bloemenkind. Zij heeft een eigen plek op Ruigoord en heeft samen met een aantal leden van het Amsterdams Ballon Gezelschap, de kunstenaars van Nepco en dichteres Heli St. Luce (de maangodin) een prachtige show in elkaar gedraaid. En ik doe mee als hogepriesteres! Alles valt samen.
Ik weet al heel lang dat ik bij de Ruigoordgemeenschap hoor. Het is mijn taak om, samen met een aantal andere sisters, nieuw spiritueel leven in deze ‘hippie’-gemeenschap te blazen. Now is the time!
Laatst ging ik een keer onder hypnose en vroeg toen wat dat nou precies is, voelen met je hart? Ik voel daar nooit zo veel. Ik voel mijn buik, mijn hoofd, mijn spieren, mijn ‘geslacht’, maar mijn hart? En toen vroeg de engel die mij begeleidde me naar het eerste wat ik voor me zag als ik met mijn hart dacht. Dat was de kerk van Ruigoord. Een lege kerk, met heel veel mensen eromheen die maar wat graag naar binnen willen… Bonzend op de deuren… Gelach… Zoveel nieuwe energie!
Ik liet ze binnen en gaf ze één voor één een taak. Mijn vriend Hans hielp me, we deden samen aan acrobatiek (Vage shit, niewaar? Wie verzint zoiets nou)
Iets anders spannends. Ik ben met mijn kameraad ElectRick tracks aan het uitwerken. ‘De Jacht’, ‘Der Walfisch singt’, ‘Je bent een feesje (en ik embrace je)’…
Ik ontmoette hem een jaar of tien geleden, nadat ik net de naam Electrick Soul Circus had bedacht. Onze artistieke band is voorbestemd, ik ben enorm trots op hem en op wat we samen maken en kan niet wachten het te laten horen. We gaan in elk geval optreden tijdens Landjuweel (Ruigoord) bij de Luchtbus. De ziel van Ruigoord, volgens een van de drie mede-hogepriesteressen die daar de programmering doet. En over twee weken, op vrijdag de dertiende, is onze première, ergens op een obscure plek in hip Amsterdam Noord.
Mijn leven is geweldig en toch voel ik me regelmatig als een monster in een bak modder. Mijn geest temmen, dankbaar zijn, zaadjes planten voor de toekomst in plaats van zeuren en zanikken over fysieke gebreken, ouder worden en het weer. Het weer, daar ben ik trouwens zowiezo niet zo van. Er is geen slecht weer, alleen slechte regenkleding…. En vandaag was super lekker!
Ik was in Zwolle aan het werk voor ‘De Meisjes van Plezier’, een heerlijk entertainmentburo. Een megarijke Deen werd zestig en had een karrevracht vol vrienden en familie over laten komen. Ik was verkleed als Jordanese del en maakte zichtbaar indruk op de drie jonge stagiaires die alledrie van paarden hielden en mij met open mondjes aanstaarden toen ik mijn arsenaal aan covers ten gehore bracht. Barbie Girl, The port of Amsterdam, La Vie en Rose, Ein Bisschen Friede… ‘Waarom doe je niet mee aan zo’n talentenjacht?’, vroeg er een. Omdat ik niet kan en wil heulen met de vijand. Als ‘ze’ me gaan googelen en zien dat ik niet kneedbaar ben dan pitchen ze mijn stem aan gort en nemen me vet in de zeik. No thank you. Mijn stem is wel véél beter geworden. Vroeger piepte ik als een paaskuiken en was zo neurotisch als de pest. Nu rock ik zo een hele tent aan gort en sleur ik met een brede grijns mijn rolkoffer richting station.
Mooie avonturen, toch?
Als ik schrijf vind ik mijn leven gewoon veel spannender. En ik hoop natuurlijk dat mijn dromen waarheid zullen worden en dat ik dan glimlachend kan teruglezen welke woeste weg er aan vooraf is gegaan…
‘Spring is here!’ Dat declameren we morgen tijdens het ritueel waarin we allerlei Godinnen aanroepen en Heli, onze Godin, liefdevol ondersteunen in haar maanmagie. Boven ons een grote projectie van een super maan, we zingen met zijn allen ook nog ‘The Age of Aquarius’ en ‘ Let the Sunshine in’. Ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn.
‘Isis, Epona, Aranga, Chango, Aine… Arana!’
Een minuut na publicatie van dit verhaal komt er een bevriende journalist op bezoek die zegt dat Paradiso gekraakt is door de Ruigoordianen… Wist ik niet. Jullie?
En het is ook echt volle maan trouwens!
