Hoera! Ik sta in ‘De Andere Krant’! Ad Nuis kwam naar mij toe op De Dam toen ik daar aan het spelen was tijdens een vredesdemonstratie. ‘Geen wapens voor vrede’. Ad had een column voorgelezen en sprak mij aan omdat ik er zo leuk fotogeniek bijliep met mijn blije hoofd en witte accordeon.
Ik was gevraagd door zowel Wijnand Schippers van ‘Ukes for Freedom’ als door Ferenc Honkoop van ‘Ferenc’ om mee te spelen met hun liedjes tijdens een event in het westelijk havengebied die avond, genaamd ‘Toekomstmuziek’. Een soort ‘Toppop voor hedendaagse protestmuziek’ volgens de organisator, die ik nog niet kende. We speelden dezelfde liedjes nu ook en nog wat meer, waaronder ‘Imagine’ en ‘The way of the heart’.
Ik was los aan het komen uit een liefdes-verstrengeling van negen jaar en had bedacht me maar eens extra sterk en mooi aan te kleden deze zondag. Ik dacht, ik ga in het rood, dat staat wel revolutionair. Rode baret, rood zelfgebreid vestje met hartjes knopen uit een retro-shop (wie zou dat zo vlijtig gebreid hebben?) rood leren jasje wat ik had bemachtigd op Ruigoord tijdens het laatste Landjuweel (een andere chick had het ook wel gewild maar het mij gegund), een rode linnen rok die bijna precies paste (bovenste knoopje toch maar even open voor de nodige ademhaling) en een rood/lichtrood gestreepte maillot die ik al honderd jaar met me meesleep maar die nog nooit zo goed tot zijn of haar of ‘hun’ recht was gekomen als vandaag. U ziet, ik was erg met de oorlog bezig … En oh ja, ik had ook nog een pauwenveer in mijn haar gehangen ten teken van trots.
Ik had m’n best gedaan en het had zijn of haar of hun vruchten afgeworpen. Aardige vent, die Ad. En zo waren er nog meer aardige mannen en vrouwen. Mensen die ik heb leren kennen ‘tijdens corona’ en met wie ik in een politieke partij heb gezeten. Linkse wappies, Hart Voor Vrijheid Amsterdam. Daar was ik ingeluisd door de geweldige Simcha de Haan, hyperintelligent, met een grote bek en een theatrale babbel, die ook zeker een plekje in de krant verdient. Zij had twintig opvallende persoonlijkheden bij elkaar gezet en zo ook mij, omdat ik van die leuke protestliedjes schreef en ze dacht dat ik wel ‘de ogen en de oren van de buurt’ zou kunnen zijn. Ab Gietelink was onze partijleider, en hij en zijn broer Hugo zorgde o.a. voor de nodige verhitte discussies. Het was heel fijn. Elke donderdag samen eten in ‘het Achterhuis’, ‘gezellig’ naar het Museumplein… Zoveel totaal verschillende gedreven mensen met hart voor de samenleving.
Maar ja. We kregen te weinig media-aandacht, hadden niet genoeg geld en bovendien zaten we niet altijd op een lijn. Maar de mensen waren lief en we trekken nog regelmatig met elkaar op.
En nu sta ik dus in ‘De Andere Krant’. Leuk! Spannend! Nuttig… Wat doe ik ermee? Ik ben professioneel rommelaar heb ik bedacht. Ik heb geleerd dankzij human design dat dat okay is. Ik werk het beste als iemand mij iets vraagt en dan ga ik er op in en beweeg vlijtig mee. Ik heb honderd jaar geprobeerd zelf iets groots en meeslepends op poten te zetten maar dat kan ik dus totaal niet. Daar komt nooit wat van terecht. (Of… toch stiekem uiteindelijk wel?)
Help! Denk ik nu. Ik vlieg uit de bocht. Ook in deze tekst. De mensen die op deze pagina komen willen misschien gewoon rustige en concrete informatie. Wat speel je dan? Waar speel je dan? Hoelang speel je dan en wat kost het als je maar heel kort speelt? Moeilijk… Ik speel van alles overal. Voor veel en voor weinig geld.
Vandaag speelde ik na de uitvaart van Luc Sala in Brasserie Paardenburg te Amstelveen. Rest in Peace, lieve Luc… Ook jij was ‘van de partij’… We hebben veel gesproken over ‘corona’ en alle toestanden daaromheen, waaronder de ‘onverklaarbare’ oversterfte. De mensen hebben veel gezongen voor jou vandaag. Hier een foto. De dienst was heel ontroerend. Ik heb gehuild, ik geef het toe.
Ik speel samen. Ik ontwikkel me. Ik maak sfeer, grappen, vrienden. Heel soms vijanden. Zoals toen op De Dam. ‘Geen wapens voor vrede’. Ik speelde iets Russisch op verzoek van een grijzende dame met een enorme camera. Prima. Doe ik wel. Dat liedje ken ik nog van De Vrije School. Toen kwam er een vrouw op me af met een Oekraïense vlag om haar schouders. Boos. Half huilend. Ik verstond haar niet. Ik had spijt. Het deed pijn. Haar het meest, maar mij ook een beetje.
Later werd ik bang. Straks sta ik ergens op internet met honderdduizend views en denken ze dat ik… wat denken ze dan… dat ik, met mijn rode baret… Rood… de kleur van bloed. Van socialisme, van communisme… Rood, de kleur van liefde en van aardbeien… van tomaten, passie en Ajax. Wat denken ze nu van mij… ‘ze’, de mensen… gaan ze me haten op twitter?
Ik zit niet op tiktok. Mijn instagram is halfbakken. Mijn Facebook artist page is nooit echt tot leven gekomen. Dan heb ik ook nog een ‘Cato en de Controlegroep’ pagina waar twee berichten op staan. Mijn website needs a haircut. Verder doe ik aan telegram, signal, sms, messenger, email en whatsapp… Pfft.
Dus lieve mensen, als jullie iets van mij willen of voor me willen doen, stuur me een bericht. Mijn contactgegevens staan onder ‘contact’. En verder werk ik nu aan mijn zomerhit ‘Lentekriebels’.
Ik werd die zondag op de Dam hevig verliefd op ‘Wijnand van de ukeleles’, maar ook ’n beetje op Ferenc en op alle mooie mensen die ik heb ontmoet dankzij ‘corona’. Het is een heerlijk nummer geworden en een dezer dagen is ‘de release’. Daar zou ik een feestje voor moeten bouwen en misschien doe ik dat ook wel. Als u mij daarbij wilt helpen of goede ideeën heeft hoor ik graag.
De geweldige techno DJ en producer Steve Rachmad is in zijn vrije uurtjes mijn nummer (wat ik zelf heb gecreëerd in mijn homestudio) aan het bewerken en video artist Pablo Alanes, Wijnand Schippers, Suzy Creamcheese en ik hebben een fijne dag samen filmbeelden geschoten. Hier als voorproefje een spannende still met Wijnand in de hoofdrol. En… alvast de tekst van het lied!
Bedankt en tot ziens! U weet me te vinden. Voor al uw feesten en partijen.
Cato Fluitsma 