Mooi rood is niet lelijk

Hoera! Ik sta in ‘De Andere Krant’! Ad Nuis kwam naar mij toe op De Dam toen ik daar aan het spelen was tijdens een vredesdemonstratie. ‘Geen wapens voor vrede’. Ad had een column voorgelezen en sprak mij aan omdat ik er zo leuk fotogeniek bijliep met mijn blije hoofd en witte accordeon.

Ik was gevraagd door zowel Wijnand Schippers van ‘Ukes for Freedom’ als door Ferenc Honkoop van ‘Ferenc’ om mee te spelen met hun liedjes tijdens een event in het westelijk havengebied die avond, genaamd ‘Toekomstmuziek’. Een soort ‘Toppop voor hedendaagse protestmuziek’ volgens de organisator, die ik nog niet kende. We speelden dezelfde liedjes nu ook en nog wat meer, waaronder ‘Imagine’ en ‘The way of the heart’.

Ik was los aan het komen uit een liefdes-verstrengeling van negen jaar en had bedacht me maar eens extra sterk en mooi aan te kleden deze zondag. Ik dacht, ik ga in het rood, dat staat wel revolutionair. Rode baret, rood zelfgebreid vestje met hartjes knopen uit een retro-shop (wie zou dat zo vlijtig gebreid hebben?) rood leren jasje wat ik had bemachtigd op Ruigoord tijdens het laatste Landjuweel (een andere chick had het ook wel gewild maar het mij gegund), een rode linnen rok die bijna precies paste (bovenste knoopje toch maar even open voor de nodige ademhaling) en een rood/lichtrood gestreepte maillot die ik al honderd jaar met me meesleep maar die nog nooit zo goed tot zijn of haar of ‘hun’ recht was gekomen als vandaag. U ziet, ik was erg met de oorlog bezig … En oh ja, ik had ook nog een pauwenveer in mijn haar gehangen ten teken van trots.

Ik had m’n best gedaan en het had zijn of haar of hun vruchten afgeworpen. Aardige vent, die Ad. En zo waren er nog meer aardige mannen en vrouwen. Mensen die ik heb leren kennen ‘tijdens corona’ en met wie ik in een politieke partij heb gezeten. Linkse wappies, Hart Voor Vrijheid Amsterdam. Daar was ik ingeluisd door de geweldige Simcha de Haan, hyperintelligent, met een grote bek en een theatrale babbel, die ook zeker een plekje in de krant verdient. Zij had twintig opvallende persoonlijkheden bij elkaar gezet en zo ook mij, omdat ik van die leuke protestliedjes schreef en ze dacht dat ik wel ‘de ogen en de oren van de buurt’ zou kunnen zijn. Ab Gietelink was onze partijleider, en hij en zijn broer Hugo zorgde o.a. voor de nodige verhitte discussies. Het was heel fijn. Elke donderdag samen eten in ‘het Achterhuis’, ‘gezellig’ naar het Museumplein… Zoveel totaal verschillende gedreven mensen met hart voor de samenleving.

Maar ja. We kregen te weinig media-aandacht, hadden niet genoeg geld en bovendien zaten we niet altijd op een lijn. Maar de mensen waren lief en we trekken nog regelmatig met elkaar op.

Foto: John Melskens

En nu sta ik dus in ‘De Andere Krant’. Leuk! Spannend! Nuttig… Wat doe ik ermee? Ik ben professioneel rommelaar heb ik bedacht. Ik heb geleerd dankzij human design dat dat okay is. Ik werk het beste als iemand mij iets vraagt en dan ga ik er op in en beweeg vlijtig mee. Ik heb honderd jaar geprobeerd zelf iets groots en meeslepends op poten te zetten maar dat kan ik dus totaal niet. Daar komt nooit wat van terecht. (Of… toch stiekem uiteindelijk wel?)

Help! Denk ik nu. Ik vlieg uit de bocht. Ook in deze tekst. De mensen die op deze pagina komen willen misschien gewoon rustige en concrete informatie. Wat speel je dan? Waar speel je dan? Hoelang speel je dan en wat kost het als je maar heel kort speelt? Moeilijk… Ik speel van alles overal. Voor veel en voor weinig geld.

Vandaag speelde ik na de uitvaart van Luc Sala in Brasserie Paardenburg te Amstelveen. Rest in Peace, lieve Luc… Ook jij was ‘van de partij’… We hebben veel gesproken over ‘corona’ en alle toestanden daaromheen, waaronder de ‘onverklaarbare’ oversterfte. De mensen hebben veel gezongen voor jou vandaag. Hier een foto. De dienst was heel ontroerend. Ik heb gehuild, ik geef het toe.

foto: Joshua Bolwerk

Ik speel samen. Ik ontwikkel me. Ik maak sfeer, grappen, vrienden. Heel soms vijanden. Zoals toen op De Dam. ‘Geen wapens voor vrede’. Ik speelde iets Russisch op verzoek van een grijzende dame met een enorme camera. Prima. Doe ik wel. Dat liedje ken ik nog van De Vrije School. Toen kwam er een vrouw op me af met een Oekraïense vlag om haar schouders. Boos. Half huilend. Ik verstond haar niet. Ik had spijt. Het deed pijn. Haar het meest, maar mij ook een beetje.

Later werd ik bang. Straks sta ik ergens op internet met honderdduizend views en denken ze dat ik… wat denken ze dan… dat ik, met mijn rode baret… Rood… de kleur van bloed. Van socialisme, van communisme… Rood, de kleur van liefde en van aardbeien… van tomaten, passie en Ajax. Wat denken ze nu van mij… ‘ze’, de mensen… gaan ze me haten op twitter?

Ik zit niet op tiktok. Mijn instagram is halfbakken. Mijn Facebook artist page is nooit echt tot leven gekomen. Dan heb ik ook nog een ‘Cato en de Controlegroep’ pagina waar twee berichten op staan. Mijn website needs a haircut. Verder doe ik aan telegram, signal, sms, messenger, email en whatsapp… Pfft.

Dus lieve mensen, als jullie iets van mij willen of voor me willen doen, stuur me een bericht. Mijn contactgegevens staan onder ‘contact’. En verder werk ik nu aan mijn zomerhit ‘Lentekriebels’.

Ik werd die zondag op de Dam hevig verliefd op ‘Wijnand van de ukeleles’, maar ook ’n beetje op Ferenc en op alle mooie mensen die ik heb ontmoet dankzij ‘corona’. Het is een heerlijk nummer geworden en een dezer dagen is ‘de release’. Daar zou ik een feestje voor moeten bouwen en misschien doe ik dat ook wel. Als u mij daarbij wilt helpen of goede ideeën heeft hoor ik graag.

De geweldige techno DJ en producer Steve Rachmad is in zijn vrije uurtjes mijn nummer (wat ik zelf heb gecreëerd in mijn homestudio) aan het bewerken en video artist Pablo Alanes, Wijnand Schippers, Suzy Creamcheese en ik hebben een fijne dag samen filmbeelden geschoten. Hier als voorproefje een spannende still met Wijnand in de hoofdrol. En… alvast de tekst van het lied!

Bedankt en tot ziens! U weet me te vinden. Voor al uw feesten en partijen.

‘De Goede Sint’

Ik had een leuke klus. Ik mocht een weekje online meekijken en -doen met allerlei workshops en inspiratie sessies. Na afloop zou ik een lied schrijven. Het ging over obesitas. Toen het lied af was en ik trots was werd het afgekeurd. Te kritisch en te hard. Mijn broek zakte af en ik werd een beetje verdrietig. Hoe kan dat nou… Ik had bloemen verwacht en een staande ovatie. Tenminste, nadat ik een dag door de modder was gekropen… Het was me wel gelukt. Een lied in een dagje en Hans had het gefilmd met zijn nieuwe camera. We zijn tot een mooi resultaat gekomen, vinden we zelf.

Maar toen wilde de opdrachtgever het niet en mocht ik het ook niet zelf gebruiken… Nou ja! Na wat intern beraad heb ik besloten er dan ook geen geld voor te willen. Dan maar helemaal niet. Toch wil de opdrachtgever alsnog niet dat ik vertel voor wie ik het geschreven heb.

Vreemde tijden.

Het voelt ook wel een klein beetje stoer en het sterkt mij om mijn eigen stem meer te laten horen. Ook al piept ie soms en een beetje.

Dit is het lied. Ik ben heel benieuwd. Wat is hier nou erg aan? Ik vind het tamelijk braaf en liefdevol.

PS: Ik heb me erg uitgesloofd op de ondertiteling, dus zet deze vooral even aan als je kijkt. En deel het! Een gratis kadootje van ‘De Goede Sint’. Voor jullie.

Weg met al die beren op de weg!

Ik schrijf mijn droom…
Al duizend keer heb ik het bedacht. Als ik nu eens opschrijf wat ik voor me zie, mijn buitenissige droom, mijn diepgewortelde drijfveer… Als ik nu eens omschrijf waar ik naar verlang, wat ik mee wil maken met al die leuke mensen die ik haast nooit zie maar wel een beetje ken en waarvan ik vermoed dat ik veel plezier met hen zou kunnen hebben… Al duizend keer zag ik mezelf orerend op een podium, over dat we het samen kunnen maken, dat we ons ‘alleen maar’ hoeven te organiseren, dat we zoveel te bieden hebben! Samen onderweg met een circus (Electric Soul Circus), virtueel en in het echt.

Mijn wereld is prachtig. In mijn wereld is geen oorlog, zijn er (nog) geen overstromingen en lijdt er niemand honger. Behave ikzelf, maar dat komt omdat ik een kuur doe. Een Aloe Vera kuur met pillen en poeders en ik voel me er ontzettend sterk door. Sterk en mooi, ik pas na vijf dagen alweer broeken en rokjes van voordat ik moeder werd.
Ik ben gezegend, ik ben ontzettend gezegend. Laatst deed ik een hypnose sessie bij mijn favoriete goede fee, en daar uit bleek dat ik mijn innerlijk huwelijk voltrokken heb. Ik werd gezegend door Jezus en Maria (“Wow! Ze komen zelfs allebei!”, riep de hoogbegaafde oppervrouw uit). Ik stuurde nog even een laatste kwade energie het universele bos in en dat was dat.

Foto: Hans Kalliwoda

Wat een vage shit, zullen sommige van jullie misschien denken. Dat kan me geen reet schelen. De mensheid is aan het transformeren naar de vijfde dimensie, de frequenties gaan omhoog, de aarde is zich van binnen uit aan het herstellen en er komen prachtige tijden aan. Zo is het (ik google nog even snel het een en Andre na) en ik kruip uit mijn cocon om hier als violette lichtwerker aan bij te dragen. Want dat er nog veel te doen is zal ik zeker niet ontkennen.

Oh ja, ik vloog onder hypnose ook nog als mannelijke adelaar over de aarde met een briefje in mijn bek. Een boodschap van mijn hogere zelf. ‘Jij bent goed’ stond er op. En zo is het maar net. Geen angst meer om voor narcistisch te worden versleten, voor asociaal of bot. Being in the centre is part of my job. Mijn waarheid spreken ook…. Zo ben ik geboren en ik kan er maar beter van genieten. En dat doe ik al heel vaak. Ik maak mensen blij met mijn accordeon en zang. Lucky bastard I am.

Morgen verder. Nu even theedrinken in mijn tuinhuis met mijn toegewijde vriend, die ook bovenstaande foto heeft gemaakt. Spring op! Weg met al die fucking beren op de weg…

Een kleuterklas vol Amerikanen

In mijn Hollandse Pakje op boot in Gent
In mijn Hollandse pakje op boot in Gent

Met vier accordeonisten in een auto vertrok ik naar Gent om te spelen voor gepensioneerde Amerikanen op een cruiseship. Ik was voorbereid. Kinderliedjes, Nederlandse krakers en natuurlijk mijn lieflijke kostuum. We hadden elkaar een jaar niet meer gesproken, de trekzakmannen en ik, en ze begonnen onmiddelijk machograppen te maken. ‘Moet ik weer met die stinkzwammen op stap’, ‘Wat ben ik blij dat ik jullie een jaar heb weten te vermijden’, ‘Je speelt zeker nog net zo beroerd als vorig jaar’, etc. Niet tegen mij, uiteraard, voor mij maakten ze een kleine buiging, al dan niet vergezeld van een handkus. Ik gaf ze allemaal een joviale knuffel. Ik had reuzezin in de twee uur heen en twee uur terug in de auto met de mannen, en dat een keer of tien.

Vorig jaar was ik nog een beetje schuchter oLees verder “Een kleuterklas vol Amerikanen”