#youtoo… I love you, Voodoo!

Ik vind dit het allerspannendste blog aller bloggen. Tenminste, wat mijn eigen werk betreft. Ik ga namelijk vertellen hoeveel ik van mijn vriend Hans Kalliwoda houd en waarom. Ik heb al vaak laten doorschemeren en van de daken geschreeuwd dat ik het moeilijk vind om me te binden en bladiebla, maar nu gaat het over de andere kant van de zaak, namelijk waarom ik zo gek op hem ben. En dat is stukke enger om te doen.

In mijn ouderlijk huis…

Hans. Hij is spannend, avontuurlijk en heeft een duidelijke missie. Toen ik voor het eerst zijn volledige naam hoorde, hem vervolgens googelde en wist wat hij zoal deed in dit leven (‘I’m an artist’, ja, maar wát voor artist…) sprong er iets op in mij, een gevoel van herkenning. Zielsverwantschap. Ik stuurde hem een sms-sje (‘Do you want to have some tea with me?’), sprong op de fiets naar zijn atelier en een paar uur laten zei hij schattig: ‘I think I should kiss you now…’.
Het is Valentijnsdag. Wat dat ook moge betekenen… Ik heb het even opgezocht en er blijkt een type reddingsboot van de Nederlandse kustwacht te zijn met de naam Valentijn.

Na een heel fijn weekend carnaval in Breda met vrienden, familie en Hans die mijn hart weer compleet veroverde voelde ik de oprechte drang een liefdesblog aan hem te wijden. En toen bleek het dus vandaag.

Onderweg op vakantie met zijn zoon

Hans. Hij knutselde eens een prinsje voor mij, die kreeg ik, als een soort barbie in een doosje. Hier ben ik! Je prins! Hij gaf me bloemen, een fiets, de Ipad waarop ik nu schrijf, hij bouwde vier hoge bedden in huis en bracht systeem aan in mijn computer en keuken. Hij is altijd vrolijk en neemt de tijd. Behalve als ik aan hem twijfel, dan wordt hij verdrietig en stopt hij met dingen doen voor ons. Dan stort hij zich op het schrijven van lange projectvoorstellen in het Engels, zijn tweede moederstaal, zijn eerste taal is Bayrish.

Hij bestudeert een wandelkaart van Beieren

Hans. Hij heeft de halve wereld gezien, de andere helft komt nog en dan neemt hij mij met zich mee. Het liefst op een zeilboot, of ik nou misselijk word of niet…

Hij fietste twee jaar lang door Afrika toen hij in de twintig was, reisde met een enorme schoolbus en twee mooie vrouwen door Amerika en hield overal succesvolle exposities. Hij woonde in Kaapstad met uitzicht op walvissen, smokkelde hasj en liet zijn hart breken door een prachtig meisje dat goed kon tennissen. Hij woonde met haar in Londen, vluchtte naar Parijs en koos uiteindelijk voor Amsterdam. Daar leefde hij meer dan twintig jaar samen met een vrouw met wie hij de Europartrain realiseerde en een zoon kreeg, en dankzij haar toewijding kon hij ook zijn meesterwerk de World in a Shell creëren, een proces dat tien jaar van zijn leven in beslag nam. Oh ja, hij kreeg ook nog een dochter op zijn 19e van een meisje dat officieel onvruchtbaar was verklaard…

Hij deed de kunstacademie in Berlijn en zat in de kraakbeweging. Als klein jongetje werd hij gescout voor een kerkkoor in Regensburg… Hij had toen al grote oren en een zachte, wijze blik. Maar goed dat hij resoluut weigerde anders was hij nu lang zo onschuldig niet meer…

Met mij in een foute snackbar…

Hans. Ik ken niemand die zo weinig vennijn in zich draagt. Hij is fanatiek, dat zeker, maar boos of gemeen heb ik hem nog nooit gezien. Hij kijkt altijd naar de mogelijkheden en klaagt nergens over. Klagen is voor Nederlanders.

Hij heeft moeite met het feit dat je hier niet spontaan bij mensen op bezoek kunt gaan. Dat je dat van te voren af moet spreken. Mensen houden hier niet zo van verassingen, en dat geldt helaas soms ook voor mij. ‘Come on, let’s check out if puntjepuntje is around…’ Help! Zo ongepast! Soms schaam ik me voor zijn vrijpostigheid en direct daarna voor mijn eigen angst.

De eerste zes jaar van zijn leven is hij opgevoed door zijn oma en roodharige moeder die hem, ook op haar negentiende, ongewenst kreeg. Later kwamen er een lieve stiefvader, een tamelijk botte halfbroer en zeer gezellige half zus bij, die allen nog steeds in het stadje wonen waar ze zijn opgegroeid.

Zijn moeder was, naast mijn naamgenoot, minstens even humeurig en agressief als ik soms kan zijn. Ze is bijna twee jaar geleden overleden. Gelukkig heb ik haar nog mogen ontmoeten. Ik las haar ‘Max und Moritz’ voor aan de keukentafel en maakte haar aan het lachen met mijn accordeonmuziek en overdreven nep gejodel. Haar vader was een vrolijke accordeonist en overleefde daarmee het strafkamp in Siberië. Hij, opa Hans, stierf zeven dagen na de geboorte van zijn bijzondere kleinzoon.

Hans… Wat fijn om iemand zo goed te kennen. Zijn hoofd ruikt naar baby, zijn lichaam vertrouwd. Intiemer zal ik hier niet worden, maar we hebben het meestal heel erg fijn.

Toen hij voor het eerst bij mij op bezoek kwam was dat in mijn tuinhuis. Ik had daar al best wat gegadigden op de veranda ontvangen,  maar die zaten alleen maar spelletjes te spelen op hun telefoon en commentaar te leveren op de staat van mijn in weze mooie huisje. Hans niet. Hij had zijn werkschoenen meegenomen en spitte zonder dat ik iets hoefde te vragen de halve tuin om… Ik zag zijn schouders en sleutelbeenderen en wist dat het goed zat.

EE617A2A-7515-4D7D-9821-9FEF752FBA40
Hij groef een heksje op uit de modder…

We zijn nu ruim vier jaar samen.
Ik heb liedjes voor hem geschreven, honderden keren voor hem gekookt, we hebben gedanst op festivals en gekampeerd met de kinderen, twee van mij en een van hem. Nu twaalf, twaalf en dertien jaar oud.
Hij doet de afwas met een precisie waar je u tegen zegt en in de grote hal van ons huis gaan we een mini-theater maken.

Het valt me op dat dit verhaal vrij praktisch is, maar dat is misschien juist wel de kracht van onze relatie. We kunnen het dagelijks leven samen heel goed de baas. Als je weet hoe moeilijk ik het vaak al vind mét hem, kun je nagaan hoe ik het er zonder hem vanaf zou brengen… Ik ben geen held in alles op een rijtje zetten. Ik worstel me vaak een ongeluk en schrijf daar zo nu en dan een grappig en/of schrijnend liedje over (‘Ik denk elke keer ik maak een vrolijk lied, maar wat ik ook probeer, dat lukt me niet’…  gouwe ouwe).
Nu lukt het wel. Sámen. Ik sta voor het eerst in mijn leven niet meer rood.

We lijken op elkaar. Ook ik ben fanatiek en heb een missie. Bescheiden zijn we beiden niet en we houden van feestjes en mensen om ons heen. We hebben dezelfde idealen en verlangens en de oprechte wil iets goeds te doen voor de wereld.

Lieve Hans, je vroeg me laatst of ik alsjeblieft wil geloven in alles wat je nog wilt ontwikkelen. Je zangtalent, je ideaal voor de bijen, voor de sociale cohesie, tegen de eenzaamheid… Je wilt naar Botswana met de World in a Shell en het liefst nog veel meer reizen. Nu help je mijn kinderen met hun huiswerk en haalt ze op van feestjes…
Je bent cultureel vluchteling en hebt in mij je thuis gevonden. Ik wil graag een circus, we vinden elkaar behalve in bed ook in de kunst. We zijn een duo. KalliVooDoo. Ik de Kalli, jij de Voodoo.

Met carnaval heb je me weer helemaal betoverd, jij ouwe sjamaan, met je #youtoo hoed. De hoge hoed van het circus, ben benieuwd wat we daar nog allemaal uit gaan toveren samen…

image
#you too (kijk goed op de hoed) I love you Voodoo!

Weg met al die beren op de weg!

Ik schrijf mijn droom…
Al duizend keer heb ik het bedacht. Als ik nu eens opschrijf wat ik voor me zie, mijn buitenissige droom, mijn diepgewortelde drijfveer… Als ik nu eens omschrijf waar ik naar verlang, wat ik mee wil maken met al die leuke mensen die ik haast nooit zie maar wel een beetje ken en waarvan ik vermoed dat ik veel plezier met hen zou kunnen hebben… Al duizend keer zag ik mezelf orerend op een podium, over dat we het samen kunnen maken, dat we ons ‘alleen maar’ hoeven te organiseren, dat we zoveel te bieden hebben! Samen onderweg met een circus (Electric Soul Circus), virtueel en in het echt.

Mijn wereld is prachtig. In mijn wereld is geen oorlog, zijn er (nog) geen overstromingen en lijdt er niemand honger. Behave ikzelf, maar dat komt omdat ik een kuur doe. Een Aloe Vera kuur met pillen en poeders en ik voel me er ontzettend sterk door. Sterk en mooi, ik pas na vijf dagen alweer broeken en rokjes van voordat ik moeder werd.
Ik ben gezegend, ik ben ontzettend gezegend. Laatst deed ik een hypnose sessie bij mijn favoriete goede fee, en daar uit bleek dat ik mijn innerlijk huwelijk voltrokken heb. Ik werd gezegend door Jezus en Maria (“Wow! Ze komen zelfs allebei!”, riep de hoogbegaafde oppervrouw uit). Ik stuurde nog even een laatste kwade energie het universele bos in en dat was dat.

Foto: Hans Kalliwoda

Wat een vage shit, zullen sommige van jullie misschien denken. Dat kan me geen reet schelen. De mensheid is aan het transformeren naar de vijfde dimensie, de frequenties gaan omhoog, de aarde is zich van binnen uit aan het herstellen en er komen prachtige tijden aan. Zo is het (ik google nog even snel het een en Andre na) en ik kruip uit mijn cocon om hier als violette lichtwerker aan bij te dragen. Want dat er nog veel te doen is zal ik zeker niet ontkennen.

Oh ja, ik vloog onder hypnose ook nog als mannelijke adelaar over de aarde met een briefje in mijn bek. Een boodschap van mijn hogere zelf. ‘Jij bent goed’ stond er op. En zo is het maar net. Geen angst meer om voor narcistisch te worden versleten, voor asociaal of bot. Being in the centre is part of my job. Mijn waarheid spreken ook…. Zo ben ik geboren en ik kan er maar beter van genieten. En dat doe ik al heel vaak. Ik maak mensen blij met mijn accordeon en zang. Lucky bastard I am.

Morgen verder. Nu even theedrinken in mijn tuinhuis met mijn toegewijde vriend, die ook bovenstaande foto heeft gemaakt. Spring op! Weg met al die fucking beren op de weg…

Zondagskinderen op de Fab City Campus

Hans Kalliwoda Balcony
Kunstenaar Hans Kalliwoda

Dit is kunstenaar Hans Kalliwoda. Hij is een zondagskind en rookt hier op zijn gemak een sigaretje op het balkon. Hij is de liefste, geduldigste en meest oprechte persoon die ik ken en bovendien idealistisch tot op het bot. Zijn geniale installatie World in a Shell staat nu te glimmen op het zonovergoten Java-eiland te Amsterdam, alwaar hij met veel moeite (zacht uitgedrukt) een plek veroverd heeft op de Fab City Campus, een initiatief van Pakhuis de Zwijger in het kader van Europe by People, een complex web van belangen en idealen waar ik nog steeds mijn vinger niet op heb kunnen leggen.

wias april 2016.jpg
Installatie World in a Shell

Gister, zondag, waren wij ter plaatsen om verder te werken aan de opbouw van de Shell, een proces waar 140 man-uren voor nodig zijn, en wat hij de afgelopen weken met één toegewijde vriend (en 3 vrijwilligers voor 3 uurtjes) voor elkaar gekregen heeft. Officieel is de campus nog niet in het weekend geopend. Helaas weet niemand dit, zodat wij constant door geinteresseerde dagjes-mensen van ons onbetaalde werk afgehouden worden. Hans kan hier prima mee omgaan. Hij is vriendelijk tegen iedereen en wordt door de kinderen uit de buurt al ‘Mister Carnival’ genoemd. Zijn tent heeft een magische aantrekkingskracht.

Hans Kalliwoda
‘Mag ik nou naar binnen, mama?!´

Helaas geldt dit niet voor de directeur van het hele gebeuren, Egbert Fransen. De beste man heeft nog geen enkele interesse getoond en maakt Hans het leven in dit walhalla van duurzaamheid alleen maar moeilijk. Hij noemt hem een stalker en is compleet blind voor de briljantie van de kunstinstallatie die hier zomaar gratis en voor niks zijn campus naar een hoger plan staat te tillen. Het feit dat menig ondernemer, die tijdens dit event zijn duurzame koopwaar in de etalage zet, ooit geinspireerd werd door Hans, zegt hem blijkbaar niets. Een gemiste kans, aangezien hij als ‘product champion’ de World in a Shell op de TU Delft in een periode van vijf jaar met meer dan vijftig studenten en een heel arsenaal aan progressieve ingenieursburo’s en  fabrikanten ontwikkeld en gebouwd heeft…  En dit ruim tien jaar geleden.

Europe by People World in a Shell Hans Kalliwoda
?

Wat mij opvalt is dat de vormgeving van dit duurzaamheidsspektakel een heel ander verhaal vertelt dan wat ik zo van dichtbij mee heb mogen maken. ‘Europe by People-creating a future together’… Ik voel het nog niet helemaal. Wel voel ik een diepe gedrevenheid opkomen die mijn innerlijke zondagskind uitdaagt mijn utopische zonnebril op te zetten en mijn/onze kant van het verhaal met jullie te delen.

Wordt vervolgd, met liefde.