Ik vind dit het allerspannendste blog aller bloggen. Tenminste, wat mijn eigen werk betreft. Ik ga namelijk vertellen hoeveel ik van mijn vriend Hans Kalliwoda houd en waarom. Ik heb al vaak laten doorschemeren en van de daken geschreeuwd dat ik het moeilijk vind om me te binden en bladiebla, maar nu gaat het over de andere kant van de zaak, namelijk waarom ik zo gek op hem ben. En dat is stukke enger om te doen.
Hans. Hij is spannend, avontuurlijk en heeft een duidelijke missie. Toen ik voor het eerst zijn volledige naam hoorde, hem vervolgens googelde en wist wat hij zoal deed in dit leven (‘I’m an artist’, ja, maar wát voor artist…) sprong er iets op in mij, een gevoel van herkenning. Zielsverwantschap. Ik stuurde hem een sms-sje (‘Do you want to have some tea with me?’), sprong op de fiets naar zijn atelier en een paar uur laten zei hij schattig: ‘I think I should kiss you now…’.
Het is Valentijnsdag. Wat dat ook moge betekenen… Ik heb het even opgezocht en er blijkt een type reddingsboot van de Nederlandse kustwacht te zijn met de naam Valentijn.
Na een heel fijn weekend carnaval in Breda met vrienden, familie en Hans die mijn hart weer compleet veroverde voelde ik de oprechte drang een liefdesblog aan hem te wijden. En toen bleek het dus vandaag.
Hans. Hij knutselde eens een prinsje voor mij, die kreeg ik, als een soort barbie in een doosje. Hier ben ik! Je prins! Hij gaf me bloemen, een fiets, de Ipad waarop ik nu schrijf, hij bouwde vier hoge bedden in huis en bracht systeem aan in mijn computer en keuken. Hij is altijd vrolijk en neemt de tijd. Behalve als ik aan hem twijfel, dan wordt hij verdrietig en stopt hij met dingen doen voor ons. Dan stort hij zich op het schrijven van lange projectvoorstellen in het Engels, zijn tweede moederstaal, zijn eerste taal is Bayrish.
Hans. Hij heeft de halve wereld gezien, de andere helft komt nog en dan neemt hij mij met zich mee. Het liefst op een zeilboot, of ik nou misselijk word of niet…
Hij fietste twee jaar lang door Afrika toen hij in de twintig was, reisde met een enorme schoolbus en twee mooie vrouwen door Amerika en hield overal succesvolle exposities. Hij woonde in Kaapstad met uitzicht op walvissen, smokkelde hasj en liet zijn hart breken door een prachtig meisje dat goed kon tennissen. Hij woonde met haar in Londen, vluchtte naar Parijs en koos uiteindelijk voor Amsterdam. Daar leefde hij meer dan twintig jaar samen met een vrouw met wie hij de Europartrain realiseerde en een zoon kreeg, en dankzij haar toewijding kon hij ook zijn meesterwerk de World in a Shell creëren, een proces dat tien jaar van zijn leven in beslag nam. Oh ja, hij kreeg ook nog een dochter op zijn 19e van een meisje dat officieel onvruchtbaar was verklaard…
Hij deed de kunstacademie in Berlijn en zat in de kraakbeweging. Als klein jongetje werd hij gescout voor een kerkkoor in Regensburg… Hij had toen al grote oren en een zachte, wijze blik. Maar goed dat hij resoluut weigerde anders was hij nu lang zo onschuldig niet meer…
Hans. Ik ken niemand die zo weinig vennijn in zich draagt. Hij is fanatiek, dat zeker, maar boos of gemeen heb ik hem nog nooit gezien. Hij kijkt altijd naar de mogelijkheden en klaagt nergens over. Klagen is voor Nederlanders.
Hij heeft moeite met het feit dat je hier niet spontaan bij mensen op bezoek kunt gaan. Dat je dat van te voren af moet spreken. Mensen houden hier niet zo van verassingen, en dat geldt helaas soms ook voor mij. ‘Come on, let’s check out if puntjepuntje is around…’ Help! Zo ongepast! Soms schaam ik me voor zijn vrijpostigheid en direct daarna voor mijn eigen angst.
De eerste zes jaar van zijn leven is hij opgevoed door zijn oma en roodharige moeder die hem, ook op haar negentiende, ongewenst kreeg. Later kwamen er een lieve stiefvader, een tamelijk botte halfbroer en zeer gezellige half zus bij, die allen nog steeds in het stadje wonen waar ze zijn opgegroeid.
Zijn moeder was, naast mijn naamgenoot, minstens even humeurig en agressief als ik soms kan zijn. Ze is bijna twee jaar geleden overleden. Gelukkig heb ik haar nog mogen ontmoeten. Ik las haar ‘Max und Moritz’ voor aan de keukentafel en maakte haar aan het lachen met mijn accordeonmuziek en overdreven nep gejodel. Haar vader was een vrolijke accordeonist en overleefde daarmee het strafkamp in Siberië. Hij, opa Hans, stierf zeven dagen na de geboorte van zijn bijzondere kleinzoon.
Hans… Wat fijn om iemand zo goed te kennen. Zijn hoofd ruikt naar baby, zijn lichaam vertrouwd. Intiemer zal ik hier niet worden, maar we hebben het meestal heel erg fijn.
Toen hij voor het eerst bij mij op bezoek kwam was dat in mijn tuinhuis. Ik had daar al best wat gegadigden op de veranda ontvangen, maar die zaten alleen maar spelletjes te spelen op hun telefoon en commentaar te leveren op de staat van mijn in weze mooie huisje. Hans niet. Hij had zijn werkschoenen meegenomen en spitte zonder dat ik iets hoefde te vragen de halve tuin om… Ik zag zijn schouders en sleutelbeenderen en wist dat het goed zat.
We zijn nu ruim vier jaar samen.
Ik heb liedjes voor hem geschreven, honderden keren voor hem gekookt, we hebben gedanst op festivals en gekampeerd met de kinderen, twee van mij en een van hem. Nu twaalf, twaalf en dertien jaar oud.
Hij doet de afwas met een precisie waar je u tegen zegt en in de grote hal van ons huis gaan we een mini-theater maken.
Het valt me op dat dit verhaal vrij praktisch is, maar dat is misschien juist wel de kracht van onze relatie. We kunnen het dagelijks leven samen heel goed de baas. Als je weet hoe moeilijk ik het vaak al vind mét hem, kun je nagaan hoe ik het er zonder hem vanaf zou brengen… Ik ben geen held in alles op een rijtje zetten. Ik worstel me vaak een ongeluk en schrijf daar zo nu en dan een grappig en/of schrijnend liedje over (‘Ik denk elke keer ik maak een vrolijk lied, maar wat ik ook probeer, dat lukt me niet’… gouwe ouwe).
Nu lukt het wel. Sámen. Ik sta voor het eerst in mijn leven niet meer rood.
We lijken op elkaar. Ook ik ben fanatiek en heb een missie. Bescheiden zijn we beiden niet en we houden van feestjes en mensen om ons heen. We hebben dezelfde idealen en verlangens en de oprechte wil iets goeds te doen voor de wereld.
Lieve Hans, je vroeg me laatst of ik alsjeblieft wil geloven in alles wat je nog wilt ontwikkelen. Je zangtalent, je ideaal voor de bijen, voor de sociale cohesie, tegen de eenzaamheid… Je wilt naar Botswana met de World in a Shell en het liefst nog veel meer reizen. Nu help je mijn kinderen met hun huiswerk en haalt ze op van feestjes…
Je bent cultureel vluchteling en hebt in mij je thuis gevonden. Ik wil graag een circus, we vinden elkaar behalve in bed ook in de kunst. We zijn een duo. KalliVooDoo. Ik de Kalli, jij de Voodoo.
Met carnaval heb je me weer helemaal betoverd, jij ouwe sjamaan, met je #youtoo hoed. De hoge hoed van het circus, ben benieuwd wat we daar nog allemaal uit gaan toveren samen…
Cato Fluitsma 