Ik zit in de camper op camping Solaire in de Hoge Alpen in Frankrijk. Een camping vol Nederlanders, een keurig zwembad, zes pingpongtafels en een voetbalveld. Hans en ik vinden het hier een beetje saai maar het geeft ons wel de ruimte om te werken. De kinderen zijn totaal in hun element. Wij zijn er voor het voedsel, de gezelligheid en het vervoer. Het gaat heel goed, ik geniet er enorm van.

Mijn werk is accordeon spelen, zingen, sfeerbeheer en teksten schrijven. Ik ben gezegend met een mooi beroep. Ik ben een kunstenaar. Corona gooide even wat roet in het eten maar dankzij de Tozo en wat kleine donaties heb ik het weten te redden. We hadden tijdens de lockdown de lieve Selene uit Peru te logeren. Een arts van artsen zonder grenzen en tevens sjamaan. We were very blessed. Toen ze wegging kreeg ik haar groen met rode toverjurk vol kleine brandgaatjes en de geur van echte rozen.

Ik ben pas begonnen met livestreamen op Facebook. Ik dacht, een beetje PR kan geen kwaad. Heel erg leuk, het is spannend om te doen, maar laatst ging ik toch even behoorlijk de mist in. 
Hans was jarig. We waren in Beieren bij zijn familie. Zijn broer en zus wonen boven elkaar in het riante ouderlijk huis. Broer een gescheiden sportfanaat, zus werkt als manager in de zorg. Ze heeft een prinses van een dochter en een zojuist weggehaald kankergezwel. Haar man is jonger en veel van huis om te werken als timmerman, te sporten en bier te zuipen met zijn schoonvader die een eigen visvijver heeft.

Hans wilde zijn verjaardag graag vieren want hij is een geboren feestneus. Zus zegt: doe het maar hier in de tuin maar ik wil geen verantwoordelijkheid. Dat valt niet mee voor een vrouw die altijd alles regelt en de dingen graag duidelijk heeft. Ze stelt voor om Stekkerlfisch te eten. Een gemarineerde forel met een stok door zijn/haar buik op de bbq, gewikkeld in papier, zodat je de graten na afloop makkelijk weg kunt gooien. De vissen zullen vers gevangen worden, maar hoeveel mensen komen er? Wie doet de boodschappen en waar? Wat eten we er verder nog bij? Hoeveel wijn en hoeveel bier en we hebben niet veel geld en hoe laat begint het eigenlijk? Dochter de prinses moet huilen in de keuken. Ome Hans denkt het allemaal maar weer zo te kunnen flikken terwijl mama net terug is uit het ziekenhuis…

Om drie uur staat er al een oude vriend uit Kaapstad op de stoep. Ze hebben elkaar tien jaar niet gezien. Zijn zoon heeft het syndroom van down, zijn vrouw is kaal en draagt een muts. Ze loopt krom van de bestraling. Echte hippies, ze noemt me later op Facebook haar soulmate. Haar stevige zus is mee voor de begeleiding. Ze gaan nog maar even een rondje rijden door de bosrijke omgeving want ze zijn een beetje vroeg en hebben aandacht nodig. Dat voelen ze heel goed aan. De grote witte tent,tegen de verwachtte regen, staat nog lang niet. De bijeen gesleepte bierbanken moeten worden afgenomen met een sopje. Broer en zus vermijden elkaar. Er heerst spanning. Ik kan het voelen en krijg er bijna hoofdpijn van. Zelf ben ik ook niet al te ontspannen. Gelukkig heb ik mijn heldin, Oracle Girl Jacqueline Hobbs ingeschakeld om de familie bij wijze van noodgeval bij te staan. (Lees hier hoe dit werkt als je je getriggerd voelt).

De dochter van Hans arriveert. Ze is net veertig geworden. Hans werd vader op zijn twintigste. Niet de bedoeling. Ze is weer wat dikker geworden en komt met een flesje wijn aan terwijl Hans nooit drinkt. We hebben voor haar een collage gemaakt toen ze in Amsterdam logeerde. Van plaatjes die ze zelf bij elkaar heeft gezocht. Dat was fijn, maar het kunstwerk raakte kwijt met de post. Nu hadden we dan gelukkig een ingelijste foto van het kunstwerk mee. ‘Schrijf er iets liefs op’, sis ik Hans toe. ‘Dat vindt ze fijn.’
Liam, de jongen met down, is mijn beste vriend. Hij beweegt mee op de stroom van mijn uitwaartse energie. Ik probeer de boel op een lijn te krijgen, ‘alignen’ noem je dat. Daarvoor moeten de tafels scheef en de voortent open. Eén tafel onder de appelboom, kleurrijke vlaggetjes, wierook, de JBL met een bluesy ‘Afrikaanse’ muziekstroom op mijn spotify. Een geweldige uitvinding. Zowel spotify als de compacte speaker. Ik geef links en rechts aaien over bollen. Nee kinderen, niet boven blijven zitten, kom maar gezellig hier met die spelletjes en Liam wil misschien ook wel meedoen?  Zijn zieke moeder rookt als een ketter. Ze keurt mij en mijn acties goed. Ze heeft een gehaakte jurk aan gemaakt van een oude bedsprei. Later zie ik een foto van toen ze jonger was. Een coole eighties chick. Een hele mooie vrouw.

En dan komt nog de hiphop neef met hoedje, nerdy bril en  zijn ‘spirituele’, half Aziatische vriendin. Ze heeft iets treurigs over zich, later begrijp ik dat ze maar weinig soulmates heeft hier in Beieren. De volgende dag zal ik mantra’s met haar zingen in een grote, warme tuin. De bipolaire nicht komt na zesentwintig appjes toch maar niet. Misschien door het jointje wat we de avond daarvoor gerookt hebben samen. Zoveel opwinding heeft ze lang niet gevoeld. Ik voel me schuldig maar ze is me juist dankbaar.

Het feest! Een samenkomst van familie en vrienden. Hans is rock ’n roll. De boel begint te stromen. Ik blow een beetje en ben zo trots en vol liefde voor de feestende mensen dat ik denk dat het leuk is om live te gaan op Facebook. Maar gaat mijn spotify dan uit? En hoe stel ik het licht in op mijn simpele mobiel? Ik sluip door de tuin met mijn live-verbinding en denk dat het geweldig is wat ik deel. Want dat is wat ik wil. Delen! Kijk mensen, hoe mooi het leven is! En kijk hoe goed ik bezig ben. Dat natuurlijk ook wel ’n beetje.
De kunstvriend uit Kaapstad gluurt en glundert naar me. Hij maakt politieke zeefdrukken en houdt heel veel van Hans, met wie hij de meest wilde avonturen beleefd heeft. Ik ben uiteraard ook dol op hem, maar soms is hij een beetje hardhorend, dat kan zijn zus beamen. Kunstvriend vraagt of ik nog iets moois ga spelen voor ze alweer moeten vertrekken? Oh ja…dat hoorde er ook nog bij.

Ik speel en zing en Hans danst met Liam, de jongen met down. Het is een prachtig spektakel. De vis smaakt goed, de gesprekken gaan diep, steeds dieper… En dan: een dubbele regenboog! Zo mooi! Zo helemaal perfect en ik voel me een ware tovenaar. Of was het het werk van Oracle Girl? Er belt opeens ook nog een oude, gemene tante waar men al heel lang niets meer van had gehoord…
Mijn telefoon is inmiddels leeg. Ik had ‘m niet goed ingeplugd en kan er geen foto’s meer mee maken. De dubbele regenboog live delen via Facebook is al helemaal uit den boze. Welk een Scheisse…. 

De volgde dag bekijk ik vol verwachting mijn sluipvideo. Zwaar genant. Het beeld is scheef, wiebelt en er gebeurt geen fuck. Ik dacht dat ik de zwaaiende Liam vanaf het balkon goed in beeld had gebracht maar daarvoor blijkt mijn lens te zwak. Hans zegt iets over hoe relaxed het allemaal is waar ik pinnig op reageer. Ik luister zélf voor geen meter. Ik schaam me diep en heb bijna een week nodig om bij te komen.
Ik begrijp de rol van de kunsten nu wel veel beter. De poëzie van het leven is soms lastig te vangen. Daar is werk voor nodig. Dat doe je niet een, twee hupsakee even tussen de bedrijven door op Facebook Live. Tenminste… Misschien met goede apparatuur en een beetje oefening kan het best leuk uitpakken, maar what’s the use? Délen  wil ik. Daarom. Daarom en nergens anders om. En om klanten te trekken misschien, internet is voor ’n deel ook een handelstool natuurlijk.

Soms zou ik willen dat mijn ogen camera’s waren en mijn oren microfoons. En dat ik maar hoefde te knipperen en of het zat al in jullie systemen. Maar zover is het nog niet. Helaas. Er is werk aan de winkel.