Met vier accordeonisten in een auto vertrok ik naar Gent om te spelen voor gepensioneerde Amerikanen op een cruiseship. Ik was voorbereid. Kinderliedjes, Nederlandse krakers en natuurlijk mijn lieflijke kostuum. We hadden elkaar een jaar niet meer gesproken, de trekzakmannen en ik, en ze begonnen onmiddelijk machograppen te maken. ‘Moet ik weer met die stinkzwammen op stap’, ‘Wat ben ik blij dat ik jullie een jaar heb weten te vermijden’, ‘Je speelt zeker nog net zo beroerd als vorig jaar’, etc. Niet tegen mij, uiteraard, voor mij maakten ze een kleine buiging, al dan niet vergezeld van een handkus. Ik gaf ze allemaal een joviale knuffel. Ik had reuzezin in de twee uur heen en twee uur terug in de auto met de mannen, en dat een keer of tien.
Vorig jaar was ik nog een beetje schuchter oLees verder “Een kleuterklas vol Amerikanen”
Cato Fluitsma 