Het spelen tijdens een uitvaart vind ik heel fijn om te doen. Het is spannend, dankbaar en ik kan er al mijn opgedane kennis en ervaring in kwijt. Het is zaak de juiste toon te treffen. Punt een: welk mens wordt hier geëerd? Punt twee: wie heeft er verdriet? Punt drie: welke gasten hebben elkaar lang niet gesproken maar zouden dat eigenlijk wel moeten doen?
De dood. Ik ben er niet bang voor omdat ik geloof dat de ziel doorreist naar nieuwe dimensies. Mijn vader geloofde dat niet. Vlak voordat hij stierf vroeg ik hem mij een teken te geven als hij er in het ‘hiernamaals’ achter zou komen dat ik toch gelijk had. Dat deed hij. Op een avond voelde ik een duidelijke duw in mijn rug terwijl er niemand in de ruimte was. Ik wist dat het mijn vader was. Zeker.
Laatst speelde ik tijdens de uitvaart van een Jordanese vrouw. Haar verstandelijk beperkte zoon woonde op zijn vijftigste nog bij haar in en was ten einde raad. Ik speelde zacht ‘Mama, je bent de liefste van de héle wereld’ en later uit volle borst ‘Mijn wiegie was… een stijfselkissie’. Aan het einde van de ochtend kreeg ik een ferme hand van de gesterkte zoon die me heel hartelijk bedankte. ‘Ik vond dat een goed idee mevrouw, dat van die accordeon, mijn moeder had het prachtig gevonden’.
Het was een lowbudget begrafenis. Ik zal het eerlijk zeggen. Zonder mij was het een stuk kaler geweest. Ik omhulde de situatie met hart en ziel. Ik zag de mensen binnen druppelen. Gelukkig niet al te weinig. Ik zag ze schuchter bij elkaar kruipen op de kerkbanken en zacht heen en weer wiegen op de klanken van mijn muziek. Ik voelde me sterk en helemaal vol liefde. En bijzonder nuttig.
Ik reed mee met de pastoor in de rouwstoet. Ik liep mee met de meute achter de kist aan. Flarden jordanese muziek. Niet te hard, ik wilde de vogels en de kerkklokken niet overstemmen.
Ik heb weleens ‘La vie en rose’ gespeeld en gezongen voor een overleden man wiens veertig jaar jongere vrouw uit het Gooi mij al het geld van de wereld gunde omdat ik haar Parijse herinneringen tot leven wekte en haar man dát kon geven wat ze zelf niet meer over haar lippen kon krijgen. Au revoir mon amour….
Dag mama… Stilte. De gasten gooien bloemen en zand op de kist. Hoe lang mag het duren? De zoon kijkt mij aan. Zelfverzekerd. ‘We gaan’. Het is goed zo.
Soms speel ik na afloop tijdens de koffietafel of de borrel en maak ik er stiekem een feestje van. Hopelijk inspireert het mensen het leven te vieren voor het te laat is.
Er mag gehuild worden.
Cato Fluitsma 