Zij is mijn valkuil en mijn beste vriendin. Mijn gote fantasie. Soms weet ik niet zeker of ik iets écht gedaan heb of dat ik het me alleen maar heel sterk heb verbeeld.
Dit is een lastige eigenschap voor het dagelijks leven. Hoe vaak heb ik wel niet gedacht dat ‘het’ nu echt zou gaan gebeuren. Wat dat ‘het’ ook moge zijn… Een nieuwe liefde, een artistieke doorbraak, een bijeenkomst waarin men elkaar juichend van inspiratie in de armen valt. Ik zie de meest fantastische senario’s voor me. Het gevolg is dat ik vaak diep teleurgesteld ben en me dan achteraf doodschaam voor mijn naïviteit.
Zo was het ook afgelopen woensdag op het benefiet feest voor ADM in Paradiso. Ik mocht een nummer zingen in de Clitclub, op ADM een goed verborgen plek waar ik nog nooit geweest ben, in Paradiso in de kelder. De host was Suwanna, een van de boegbeelden van ADM. Een intrigerende vrouw waar ik verder niets over zal zeggen omdat ik haar nog nauwelijks ken. Wat ik wel kan zeggen is dat zij het nummer ‘State of Independence’ wil uitvoeren in een versie toegespitst op ADM. Ik had een van haar vriendinnen laten weten dat ik graag een nuttige bijdrage zou willen leveren aan hun proces en aangeboden deze tekst te helpen herschrijven.
Zoals iedereen die dit leest waarschijnlijk weet is er een lange strijd gaande tussen de criminele eigenaar van het terein en een grote groep krakers die er in twintig jaar tijd een goed functionerende mini-staat op hebben gebouwd met heel veel inspirerende kunst en uiterst waardevolle festivals.
Ik ben vóór de krakers zoals jullie zullen begrijpen.
Jullie, behalve die paar lezers die het nodig vinden mij al dan niet seksueel getinte haatmails te sturen. Zij kunnen hun hart weer heerlijk ophalen, imput genoeg om flink op los te gaan.
Ik ging flink los op het lied. Toen vroeg Suwanne mij of ik mijn kraker ‘Opblaaspop’ ten gehore zou willen brengen. Ik ben het nummer zelf behoorlijk beu, maar aangezien het in de Cliclub was leek het me wel gepast.
Afijn, ik stortte me in de weken voorafgaand aan het benefiet helemaal op de ‘State of Independence’. Een hit in de versie van Donna Summer en absoluut niet makkelijk. De tekst is diepzinnig en mooi. Hele nachten ben ik samen met mijn vriend bezig geweest het lied te doorgronden en uit mijn hoofd te leren, want ik wilde het graag spelen op mijn keytar, na ‘Opblaaspop’. Een groter contrast is haast niet denkbaar. Maar toen ik Suwanna dan eindelijk zag, na aan middag vol zenuwen en getreuzel voor de spiegel, zei ze bits: ‘Ja okay, je mag als eerste (en niet om drie uur ’s nachts zoals in het programmaboekje stond), maar niet meer dan één liedje’. Punt. En dat was dus Opblaaspop.
Zonder soundcheck, want daar deed ze niet aan, deed ik een uiterst vaag optreden in sexy rood pak met colbert, stropdas en snor. In mijn fantasie had ik hele monologen gehouden waarin ik de link zou leggen tussen seks, Amsterdam, vastgoedcriminelen, kunst en de creatieve industrie om dan uiteindelijk vol overtuiging het publiek op te roepen samen een clip te creëren die zo waanzinnig goed zou zijn dat we 50 miljoen hits zouden krijgen en meer dan genoeg geld zouden kunnen verdienen om het terein samen op te kopen. ‘The state of independence will be!’.
(Nog) niet dus. Een afgang, zo voelde het voor mij, en zeker niet de eerste in mijn leven.
Niemand die het iets uitmaakte overigens. Mijn favoriete kraker, met zijn ‘not on Facebook’ t-shirt, had mijn geklungel vanaf de zijlijn gadegeslagen en vond dat ik het er goed van af had gebracht. Hij moest eens weten… In mijn fantasie was ik een kruising tussen Ghandi, Bob Marley en Madonna en nam ik de hele Amsterdamse Underground mee op sleeptouw. In het echt stond ik maar wat te blaten en kon ik nog net ‘wij ademen voor ADM’ uit mijn machobekkie krijgen.
Het is gewoon ontzettend moeilijk voor mij om te focussen en te weten wat wanneer handig is om te doen. Achteraf gezien had Suwanna mij helemaal niet gevraagd dit nummer te spelen. Ze wilde eerst samen aan de tekst werken, flink repeteren, er een heel projekt van maken, we hadden ook al een beetje gebrainstormd wat heel gezellig was, maar ik was er in mijn enthousiasme totaal mee aan de haal gegaan. Pure passie en grootheidswaan. Ik trad dan ook op als ‘Angelo’, de reddende maffia-engel, en zag het lied in de oorspronkelijke staat als één groot voorteken. Magisch denken is mij bepaald niet vreemd.
Gelukkig is mijn vriend enorm stabiel en heeft hij een geheugen als een olifant. Zijn credo is: you are what you remember. Daar word ik nooit zo blij van want veel van mijn geschiedenis gaat in nevelen gehuld. Nevelen waarin ik zat te dromen denk ik, of in elk geval zeker niet in het zo gewenste ‘hier en nu’ verkeerde. Hans weet nog precies wat hij deed in pak ‘m beet maart 1997, ik had soms nauwelijks door dat de lente weer begon.
