Dit is kunstenaar Hans Kalliwoda. Hij is een zondagskind en rookt hier op zijn gemak een sigaretje op het balkon. Hij is de liefste, geduldigste en meest oprechte persoon die ik ken en bovendien idealistisch tot op het bot. Zijn geniale installatie World in a Shell staat nu te glimmen op het zonovergoten Java-eiland te Amsterdam, alwaar hij met veel moeite (zacht uitgedrukt) een plek veroverd heeft op de Fab City Campus, een initiatief van Pakhuis de Zwijger in het kader van Europe by People, een complex web van belangen en idealen waar ik nog steeds mijn vinger niet op heb kunnen leggen.
Gister, zondag, waren wij ter plaatsen om verder te werken aan de opbouw van de Shell, een proces waar 140 man-uren voor nodig zijn, en wat hij de afgelopen weken met één toegewijde vriend (en 3 vrijwilligers voor 3 uurtjes) voor elkaar gekregen heeft. Officieel is de campus nog niet in het weekend geopend. Helaas weet niemand dit, zodat wij constant door geinteresseerde dagjes-mensen van ons onbetaalde werk afgehouden worden. Hans kan hier prima mee omgaan. Hij is vriendelijk tegen iedereen en wordt door de kinderen uit de buurt al ‘Mister Carnival’ genoemd. Zijn tent heeft een magische aantrekkingskracht.
Helaas geldt dit niet voor de directeur van het hele gebeuren, Egbert Fransen. De beste man heeft nog geen enkele interesse getoond en maakt Hans het leven in dit walhalla van duurzaamheid alleen maar moeilijk. Hij noemt hem een stalker en is compleet blind voor de briljantie van de kunstinstallatie die hier zomaar gratis en voor niks zijn campus naar een hoger plan staat te tillen. Het feit dat menig ondernemer, die tijdens dit event zijn duurzame koopwaar in de etalage zet, ooit geinspireerd werd door Hans, zegt hem blijkbaar niets. Een gemiste kans, aangezien hij als ‘product champion’ de World in a Shell op de TU Delft in een periode van vijf jaar met meer dan vijftig studenten en een heel arsenaal aan progressieve ingenieursburo’s en fabrikanten ontwikkeld en gebouwd heeft… En dit ruim tien jaar geleden.
Wat mij opvalt is dat de vormgeving van dit duurzaamheidsspektakel een heel ander verhaal vertelt dan wat ik zo van dichtbij mee heb mogen maken. ‘Europe by People-creating a future together’… Ik voel het nog niet helemaal. Wel voel ik een diepe gedrevenheid opkomen die mijn innerlijke zondagskind uitdaagt mijn utopische zonnebril op te zetten en mijn/onze kant van het verhaal met jullie te delen.
Wordt vervolgd, met liefde.
