Geld. Een monsterlijk onderwerp. Ik ben dankbaar dat ik er genoeg van heb, maar ik ben ook boos.
Ik vind het lastig te doorgronden. Ik begrijp dat het handiger is dan ruilhandel en dat goud ooit aan de basis lag van ons systeem. Ik begrijp ook dat er toen banken kwamen die rente gingen vragen en dat dat slim verzonnen is maar helemaal niet eerlijk. Dat je geld kunt verdienen met geld is… tja… Wat is dat… Mensen die er (te)veel van hebben halen hun schouders op en kopen nog wat vastgoed en aandelen. Ze vinden dat ze er recht op hebben en dat het hun eigen verdiensten zijn. Soms is dat ook zo. Dan heeft iemand een zaak van de grond af opgebouwd en is zo trots als een pauw. Sommige mensen worden met geld geboren en smijten het achteloos over de balk. Ik denk aan Paris Hilton, die uit verveling niet wist wat ze er mee aan moest. Kijk. Dan word ik boos. Dan denk ik, waarom heb ik dat niet. Waarom ben ik niet geboren in een zwembad vol goudstukken. Ik zou me er wel raad mee weten.
Geld. Je kan het niet eten. Ik stel mij wel eens voor dat er een hele gemene rijke man is die bijvoorbeeld kinderen verkracht en dat iedereen met voedsel in zijn bezit besluit te weigeren hem dat te geven. En dat ie dan uitgehongerd smeekt of we hem dat heerlijke appeltje alstublieft voor een miljoen willen verkopen. Nee, zeggen we dan. Geen sprake van. En die zak met rijst kun je ook vergeten. Ga je gouden vliegtuig maar lekker oppeuzelen.
Tja. En nu heeft mijn lieve vriend een zeer weemoedige bui omdat de aflopen 25 jaar 80% van de insektenpopulatie verdwenen is. Wij hebben zelf gevoeld afgelopen zomer in Slovenië hoe het is om langs een rivier te lopen zonder gezoem. Een paar libelles en wat mieren, dat was alles wat we zagen. Een dooie boel. Landbouwgebied. Gif…
Geld. Ik kan er geen grip op krijgen. Kijk. Je wilt iets doen. Daarvoor heb je dingen nodig. Spullen, mensen, toestemming. Ik zal iets specifieker zijn. Mijn vriend wil namens BeeCare Amsterdam Bijen Totems en Bijen Hotels in de stad plaatsen die dan worden verzorgd door groepen buurtbewoners. Ook nog eens goed voor de sociale cohesie. Samen stop je GFT in de totem en dankzij de hulp van tijgerwurmen blijft de aarde vruchtbaar en kunnen de speciaal uitgekozen bloemen bloeien en hun favoriete wilde bij van voedsel voorzien.
Een fantastisch mooi idee. Maar we krijgen het niet verkocht. We hebben geen slikke presentatie en misschien helpt het ook niet dat mijn vriend geen Nederlander is. Hij heeft al zoveel gedaan om het voor elkaar te krijgen. We zijn bezig met een proeftopstelling hier voor de deur. De winkeliersvereniging is enthousiast, de buren hebben allemaal convenanten ondertekend waarin ze verklaren zorg te willen dragen voor de totem. We hebben al een beetje subsidie van het Fonds voor Oost. Maar nu kregen we dus gister een afwijzing van stadsdeel Amsterdam Oost.
Tja… Hoe kan het dat de centrale bank miljarden euro’s zomaar uit het niets bij laat drukken, of niet eens drukken, gewoon typen, en dat het ons zoveel moeite kost een nobel plan als dit voor elkaar te krijgen? Wat zijn dat voor duistere krachten? En zijn het wel echt duistere krachten of is het gewoon een lomp systeem dat heel nodig op de schop moet? Dat laatste zowiezo en dat gebeurt al vollop. Times are changing en misschien is er wel een manier om geld totaal links te laten liggen. Geld kun je niet eten, van geld kun je geen totem bouwen, er is materiaal genoeg, het is een kwestie van samen dingen doen en tevreden zijn met minder… Wie heeft er trek in een lekker appeltje?
By the way, er zaten hier bij ons thuis vorig jaar herfst vier afgevaardigden van de gemeente. Vriendelijke mensen, zoals jij en ik, maar ze snapten het niet. ‘Tja’, was het argument van de stadsbiologe die ik nota bene kende van een heksenfeest, ‘er is niet genoeg groen op het plein, dus dan kan het niet… ’ ‘Misschien valt het toch meer onder kunst in de openbare ruimte?’
Er was geen levendigheid, geen noodzaak, er werd nauwelijks meegedacht. Just another day at the office… ‘Waarom maak je er geen business van?’
