Ik was gevraagd door het drugspastoraat om te spelen en te zingen tijdens de uitvaart van ‘Pedro’. Pedro was een nogal woeste heroine verslaafde met een hele lieve hond, met wie hij de laatste jaren van zijn leven de daklozenkrant had verkocht.
Ik droomde die nacht dat ik mensen met mijn accordeon op kunstzinnige wijze hielp oversteken bij een zebrapad. Ik schrok wakker. ‘Wat moet ik ook alweer doen vandaag?’ ‘Je hebt een begrafenis’. ‘Oh ja’.
Een kwartier later zat ik op de fiets. In een wapperende zwarte jurk en met de akkoorden van Hazes’ mooie nummer ‘Zeg maar niets meer’ in mijn tas.
Ik kwam te laat, maar gelukkig nét op tijd.
De tweelingzus van Pedro was de belangrijkste aanwezige. Verstandelijk beperkt, ze was er met haar begeleidster. Zij had haar broer na twintig jaar pas weer in het ziekenhuis ontmoet. De vrouw die het ritueel voorging, mijn vriendin de drugspastor, hield een mooi en persoonlijk verhaal waarin ze de lieve kant van Pedro zoveel mogelijk belichtte.
‘Laten we er niet om liegen. Pedro was niet makkelijk. Een echte jongen van de straat’. Ik zong mijn eigen versie van het protestantse kerklied ‘Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft, een vuur dat nooit meer dooft….’ op de akkoorden van het meegebrachte Hazes lied en vond het een geloofwaardige combinatie.
Ondertussen staken alle veertien aanwezigen één voor één een waxinelichtje aan, die voor de geplastificeerde foto van de ouders van Pedro stonden opgesteld. Deze foto stond weer voor de kist. Bloemen. ‘Van je broers en zussen’. Ze hadden heel wat kinderen op de wereld gezet en leefden met hen ruim vijftig jaar geleden té klein en té arm op de Amsterdamse Zeedijk. Behalve de tweelingzus was er geen familie.
‘Ik vind het jammer dat je verslaafd was, Pedro’ en ‘Jij hield óók van papa en mama, dat weet ik best’.
Na nog wat woorden van twee liefdevolle hulpverleners (‘Ik was direct fan van je, Pedro’, ‘Ik voelde me altijd welkom’ ) werd hij het kapelletje uitgedragen.
Toen de klokken uitgespeeld waren zette ik al lopende wat gipsy muziek in. Een mooie, rustige stoet, zus stortte haar hart uit bij de zeer begane drugspastor.
Ondertussen was er nog een collega van Pedro op de begraafplaats gearriveerd. Een broodmagere junk met schuim op zijn lippen, enkele vervaagde tattoos en een zwarte zonnebril op zijn zweterige mopsneus. Hij had een kleine, bruin met witte hond bij zich. De stoet stopte, en na een gedeeld gebed werd de kist ter aarde besteld. De junk spoorde de hond aan afscheid te nemen van zijn baasje.
De schep met zand ging van hand tot hand tot het ritueel stagneerde.
Ik speelde inmiddels allang niet meer. Zus huilde als een wolf.
Toen een kreet.
’Het is míjn hond! Godverdomme klootzak! Geef hier die hond! Het is míjn hond!’
Zus ging door het lint. Ze had ons in haar toespraak al verteld dat ze erg op haar broertje leek.
De junk koos met hond en al het hazepad en even later bleek dat dit scenario al een tijd had liggen broeien.
Twee oudere dames, die ik nog niet had kunnen plaatsen, bleken al een aantal keer de dierenarts betaald te hebben en een gehaaste man, die zich wat later bij de groep had aangesloten, had, behalve heel wat hondenbrokken, ook de nodige poet in het lieve dier geïnvesteerd.
De roerige stoet kwam langzaam tot bedaren.
Er was koffie zonder cake en ik had een gezellig gesprekje met een man die aanwezig was omdat hij geïnteresseerd was in rituelen.
‘Mooi heb je gezongen’. Dat vonden de oude dames ook.
‘De hond gaat toch wel naar jullie toe, mag ik hopen?’
Dat leek iedereen inderdaad het beste.
Ik hoop van harte dat Pedro veilig aan de overkant is aangekomen. En dat er iemand voor zijn zus zal zingen als zij op ‘n dag ligt opgebaard.
