De laatste week was behoorlijk stormachtig. Ik wilde elke dag iets schrijven maar dat is teveel van het goede. Dan wordt het loos gebabbel en daar zit niemand op te wachten.
Ik heb met mijn laatste blog ‘De aap uit de mouw’ veel teweeg gebracht. Mijn lieve vriend ongelukkig en twee nare anonieme reacties. Een aan mij gericht, van ene ‘kutjeslikker’ (zelfbenoemde eretitel). Een link naar een misdaadpagina, met daarbij de woorden: ‘Eindelijk beroemd!’ Op die site had iemand anders dan weer gepost: ‘Cato de Fluitezuiger, een van die Metoo trutten, is weer bezig’.
Wat een rotgevoel. Een angstige steek in mijn maag.
Hans kreeg een bericht over ‘die bitch die neukt met negers in het park terwijl haar kinderen naar school zijn’. In het Engels. ‘I warn you, mister!’
Tja, daar heb je het dus. Ik probeer uit mijn cocon te stappen en mijzelf naar een hoger plan te tillen en dan krijg je de wind van voren. Ik leer ervan want dit is niet waar ik op zit te wachten. Vooral niet omdat Hans zo verdrietig werd. Niet bepaald constructief.
Dat verhaal van die aap kwam voort uit frustratie. Ik probeerde mijn onvrede op een creatieve manier te uiten. Ik hoopte enige weerklank te vinden en mij daarna beter te voelen. Pffft… Het liefdesdal was dieper dan ooit…
Maar we zijn er weer bovenop en ik ontwikkel mij vrolijk verder!
De waarheid. Mijn waarheid. Mijn reflectie, hoe ik de wereld zie. Mijn wereld bestaat voor een groot deel uit mijn geliefde, mijn kinderen, mijn buren, mijn familie. Ik heb een hele fijne community opgebouwd. Samen. Dat ging niet vanzelf. Ik heb ruzie gemaakt, inzichten verworven en mensen (inclusief mijzelf) vergeven. Ik probeer goed te kijken, verder te kijken dan mijn neus lang is. Maar het blijft mijn eigen blik, die altijd beperkt is.
Joris Luyendijk, held, had via De Correspondent het initiatief ‘Kunnen we praten’ in het leven geroepen. Mensen kunnen delen waarom ze teleurgesteld zijn in de politiek, zonder meningen en hevige discussies. Een soort digitale talking stick (Oud Indianen gebruik, welbekend in spiri-kringen). Er is nu een boek van uitgebracht.
Ik ben slecht op de hoogte van ‘het nieuws’, maar soms lees ik wel eens een achtergrondartikel. Rutger Bregman (opperhoofd van De Correspondent) is opzoek naar manieren om de stevige polarisatie in de maatschappij tegen te gaan. Nieuwe manieren om de wereld te bekijken.
Ik denk: minder nieuws zou kunnen schelen. Mij lijkt die druk om steeds maar te moeten produceren heel vermoeiend. Er is toch al meer dan genoeg geschreven om de mens te amuseren? Oplossingsgericht nieuws? Vragend nieuws? Kijk, nieuws als: er is een boom gevallen op het fietsenhok van middelbare school bladieda (kreeg ik net van mijn dochter ge-appt) is relevant. Voor wie? Voor de mensen van wie die fietsen zijn, en voor degene die het hok moet reparen of de boom weg moet halen. Maar verder? Wat heb je er aan om zoiets te weten?
En wat betreft mijn blog: wat heb je eraan te weten dat ik er soms op zaterdagavond van baal (zeker als ik ongesteld moet worden) dat ik niet lekker in mijn eentje of met een paar vriendinnen uit kan gaan om jonge jongens te versieren… Of jonge meisjes… Of gewoon een beetje dansen… Ja, ik word ouder en dat is niet altijd leuk. Voor vrouwen die dat herkennen is dat fijn om te lezen. Zij voelen zich begrepen en gaan me bemoedigende berichten sturen.
En de mannen/mensen die dit te vrijpostig vinden, of te bedreigend, raad ik aan iets te lezen waar ze wel blij van worden. En mijn vriend? Die kent mij langer dan vandaag en heeft me alweer ruimschoots vergeven. Hij wil ook wel eens mee, op zaterdagavond! (‘I want to steal horses with you’… )
Klimmen we samen stiekem uit het raam als de kinderen slapen…
Artwork by Kalli(Voodoo), November 2016
