Ik schrijf veel in mijn dagboek. Soms wel vijf keer per dag. Daarin bekrachtig ik mezelf en neem mezelf bij de hand. Als ik schrijf heb ik in elk geval het gevoel dat ik goed bezig ben. Het geeft me rust, ik vind het gezellig en ik kan mijn gedachten beter ordenen. Ik heb al vaker gedacht, waarom schrijf je niet direct online? Je vindt het leuk, het gaat vanzelf, je hoeft er niet een speciaal plan voor te maken… Het komt natuurlijk uit je gerold. Dus nu, net, deze morgen, woensdag 5 februari 2025, heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en schrijf ik direct aan jou, mijn trouwe, lieve lezer.

Ik had ooit een geliefde met een prachtige stem die radio programma’s maakte voor de Amsterdamse Underground. Hij doet dat trouwens nog steeds denk ik. Hij sprak de mensen altijd aan met ‘lieve luisteraar’. En dan vond hij het van het allergrootste belang dat het er maar één was. De lieve luisteraar.

Kijk. Nu weet ik dus niet hoe verder te schrijven. Ik kan uitweiden over de minnaar met de mooie stem, maar het is verleden tijd en misschien ook te persoonlijk. Ik denk niet dat hij dit zal lezen, maar misschien ook wel, en als ik dan nu schrijf dat ik de fijne computer waarop ik nu werk van hem gekregen heb dan wordt hij misschien wel heel erg boos, want dat moest ik absoluut geheim houden… Spannend hè… Het is toch echt heel anders. Schrijven voor mezelf, of voor jullie/jou.

Dus ja, ik breek al jaren mijn hoofd over hoe hier mee om te gaan. Ik heb er geen moeite mee om open en eerlijk te zijn. Van mij mogen jullie alles weten. Het wordt lastig als ik vrijelijk over anderen ga schrijven. Tenzij het alleen maar heel positief is. Dan heeft niemand daar problemen mee.

Dus hoe ga ik hiermee om? Ik heb wel eens gedacht, schrijf een brief aan ‘God’. Schrijf vanuit je allerhoogste liefdesgevoel. Schrijf alsof je bidt. Schrijf voor de mensen van wie je houdt, schrijf voor de mensen die je nog niet kent maar wel zou kunnen kennen. Schrijf op wat je zou willen dat er zou kunnen gebeuren. Is dat een goede zin? … Ik weet het niet. Taal is ook in ontwikkeling. Alles is in ontwikkeling en gaat zo gruwelijk hard dat ik er steeds duizeliger van word.

Ik word vaak wakker met verdriet in mijn buik. Terwijl ik op papier weinig heb om verdrietig over te zijn. Ik zal hier nu niet al mijn zegeningen gaan tellen, maar het zijn er genoeg en daarom vind ik ook dat ik mijn taak in het leven goed moet vervullen. Ik heb een mooie grote droom en ik denk dat het delen van die droom alleen al zinnig kan zijn.

Dus wat ga ik vandaag doen? Daarover maak ik dan maar meteen een nieuwe bladzijde aan. Want al teveel tekst in een oogopslag schrikt af, heb ik gehoord. Dag lieve lezer! Gedraag je vandaag.