Dit is Stefan Ram. Hij komt vaak bij Parknest omdat hij het er gezellig vindt en in de buurt woont. Hij is/was musicus. Als kind al speelde hij piano. Serieus klassiek geschoold. Daarna Jazz, het conservatorium. Een baan als muziekproducent bij zwijgende films in het Filmmuseum. Hij was daar huispianist. Een mooi leven, gedreven… Veel doen, alles aanpakken. Virtuoos in klassieke improvisatie.
Toen kinderen, een werkende vrouw, hij gedeeltelijk huisman. Toewijding, liefde. Pijn aan zijn rug, een baan op de HKU als docent filmmuziek. Steeds minder goed spelen, een ongeluk, nek gebroken. Verlamd. Rolstoel. Zijn twee zonen maken nu muziek. Hij krijgt het snel koud.
De vorige keer spraken we over zijn liefdesleven. Nu vraag ik zijn advies voor de accordeonmiddagen. Want ja… waar ben ik aan begonnen!
Hij zegt: misschien is het leuk om het in groepjes te doen? Zoals bij de accordeonorkestjes? Er zijn er nog best veel van naar het schijnt… Haha, ja… Dat zou leuk zijn. Want wat is er mooier dan accordeon? Twee accordeons… Of misschien wel dertig. Een heel park vol!
Ik realiseer me dat het fijn is dat ik überhaubt nog kan spelen. Met twee handen. En dan nog zingen en bewegen… Huppelen zelfs nog een beetje.
Mijn rug begint langzaam stijver te worden. Ik heb al in geen tijden meer echt goed gedanst.
Woensdag, accordeon dag. Wie doet mee? Het plan groeit gestaag. Dat kan nog heel gezellig worden!