Categorie archief:Verhalen

Het is een kwestie van gewoon in de flow komen. In de droomflow. Dat had ik laatst toen ik een moodboard ging plakken. Heerlijk rustig en effectief, ik meende te merken dat sommige van mijn wensen vrijwel direct werkelijkheid werden.

Nu leef ik al fijn. Fijn en comfortabel en vaak zonder stress. Dat komt ik heb een man die voor me zorgt. Dat had ik nooit gedacht, dat ik zo’n man zou ontmoeten. Ik weet niet of ik het stiekem hoopte, ik was er op een gegeven moment in elk geval van overtuigd dat ik alleen ook gelukkig was. En dat was ik ook. En ik was niet eens alleen, ik had (en heb) twee hele lieve kinderen. Die laat ik buiten mijn relaas, want voor je het weet mixen ze mij door hun youtube-filmpjes, iets wat me eigenlijk leuk lijkt en waar ik stiekem van droom… Dat we samen filmpjes gaan maken. Hippe clips. Kolderieke capriolen…

… Deze flow mag niet te lang worden want dan haken mensen af. Zowiezo is tekst een beetje achterhaald. Het wordt tijd dat ik leer monteren en mijn muziek zelf ga opnemen. Ik heb de spullen in huis. Ik ben alleen te lui en te kritisch. Maar ook daarvoor heb ik een man. Een man die altijd doorwerkt en hoop houdt en helemaal nooit opgeeft. Ik heb een hele bijzondere man, een bijzonder lieve man, dat is eigenlijk een wonder. Niet dat zo’n man bestaat, maar wel dat ik hem heb ontmoet.

Droomflow… Nu ik schrijf zit er al weer bijna in. In die poetische laag waarin verdriet juist bruikbaar is en soms zelfs grappig uit kan pakken…. Droomflow… droomflow…. een mooie titel voor een lied. Een lied! Waarom ook niet. Ik denk dat ik nu maar even van medium switch.

En over die man… Hij kan het niet voor me doen, maar houdt me wel op mijn plek. Hier, in huis. Hier moet het gebeuren…. Droomflow…. Een kwestie van keihard door timmeren.

 

 

 

 

Chaos. Chaos in mijn hoofd, mijn hart en uit mijn handen komt ook niet veel. Alles wat ik bezit wordt onder de loep genomen, alles, behalve mijn kinderen, die zijn er gewoon, al geven ze wel impulsen die mijn drukke hoofd bepaald niet rustiger maken. Vooral als het gaat om dingen die gekocht moeten worden. Constant moeten er dingen gekocht worden. Vooral mijn dochtertje heeft hier veel behoeftes, want zij kijkt vaak vlogs van meisjes die dingen maken van dingen die wij dan weer net niet hebben. Kleine dingen vaak. Dingetjes. Zelf heb ik ook vaak dingen nodig. We wonen aan een winkelplein dus dat is dan weer zo gepiept. En er moet worden besloten over die dingen. Waarom ze aangeschaft zouden moeten worden en waar laten we ze dan? Ik heb het opruimboek van Marie Kondo gekocht. Het ligt nu bij de buurvrouw…

Het is een wereldwijd probleem. Een overvloed aan dingen. Niet alleen fysiek, ook virtueel barst het van dingen die aan de orde zijn. Belangrijke dingen die je niet mag missen. En hoe weet je nou of die dingen waar zijn en voor jou bedoeld? Ontelbaar veel dingen. Dingen en zaken. Belangrijke zaken en kwesties. Kwesties waar je op kunt focussen. Of niet. Je kunt het ook naast je neerleggen want er komt vanzelf weer wat anders voorbij. En hoe weet je nou wat je er van vindt?

Ik vind niks. Ik word alleen maar gek. Ja, ik vind van alles, bij de kringloopwinkel. Heerlijk rustig en gezellig is het daar. Maar verder vind ik niks. Ik vind helemaal niks nergens van. Ja, ik vind dat ik op moet ruimen. En het onkruid moet wieden (lees: maaien) rondom mijn tuinhuis. Nog een ding in mijn bezit. Een verworven object wat aandacht behoeft. Zelfs daar is het gedaan met de rust. Want er loeren boetes… Help! Mijn heksenhuis is een strafkamp geworden.

Ik heb een grasmaaier nodig. Mama heeft een grasmaaier nodig.
Jongens, even googelen. Er is vast wel iemand die nog ergens zo’n ding heeft liggen.

Tot in detail zie ik het voor me. Electric Soul Circus. Toen ik besefte wat de missie van mijn vriend is, wist ik het zeker. Ment to be… Zijn mobiele, autonome kunstinstallatie zal de wereld over gaan. We maakten een plan om onze dromen samen te smeden. En afgelopen weekend was daarvan de eerste try-out.
Er kwam nog een dromer bij. Atmani Blok. Hij had net bedacht dat hij met een circus zou willen reizen. En toen belde ik. Of hij met ons mee wilde doen? Een match made in heaven.
We maakten een spreadsheet. Verschillende mensen op verschillende posten.
Heel veel kabeltjes en plugjes. ‘It’s all about connecting’ bedacht ik me. Niet voor niets een veelgebruikte term in deze tijd.
Connecting people, connecting kabeltjes. Software, hardware… En ondertussen moet er ook nog gegeten en gedronken worden.

De bedoeling is: live korte stukjes beeld en geluid van het publiek opnemen en deze mixen. Het liefst zo snel mogelijk zodat de participants er meteen op kunnen dansen. En er om kunnen lachen. En zich gezien voelen. En dat dan hun ziel via de techniek in de magische wereld van het circus wordt opgenomen. En dat er dan onwaarschijnlijke dingen gebeuren. Met robots, sensoren, erotiek en toverkracht… En dat we dan samen een sterke groep vormen en laten zien dat er net zoveel visies zijn als mensen en dat ‘de waarheid’ niet bestaat. En dat er heel veel hoop en vertrouwen leeft. Anders dan de media ons laat geloven. En dat we dan een virtuele wereld creeren die zijn weerga niet kent. En dat dan het echte circus steeds groter zal worden.

Zover is het nog lang niet, maar we hebben al een mooie set-up voor elkaar gekregen. Dankzij de stapelbare modules van de World in a Shell en de rust en duidelijkheid van Hans Kalliwoda. De professionaliteit van Willem Stinissen, de nieuwsgierigheid van Gerhard Sih, de hulpvaardigheid van Remco Kwik, de bereidheid tot het nemen van risico van Dominique…

Vrienden en familie kwamen een kijkje nemen, bezoekers van de FabCity Campus trokken hun stoute schoenen aan… En het is gelukt! Het was spannend en veel moeilijker dan ik dacht. Er is nu eenmaal een groot verschil tussen droom en werkelijkheid.
Iedereen die meedeed en nog mee gaat doen: Heel erg bedankt. Het gaat nog veel leuker worden.
Zie hier ons eerste filmpje.

zondag 26 juni gaan we het nog een keer proberen,

van 15:00 tot 20:00

Als een mijnwerker graaf ik in mijn innerlijk, op zoek naar diepe geheimen en onuitgesproken wensen. Ik wil alles weten. Waarom ik ben zoals ik ben en vooral hoe ik ervoor kan zorgen een zo fijn mogelijke versie van mijzelf te kunnen zijn, met als doel mijn grootse droom te verwezenlijken.

Dat gaat goed en ik heb er al de nodige therapietjes opzitten om mijzelf te ontdoen van al het zand en grove puin dat in de loop van mijn leven over mijn hartverwarmende spontane kind is heen gestort. Een kind met een grote fantasie, een sterke wil en een hoog, druk stemmetje dat haar moeder soms tot waanzin bracht. Een kind dat circusje wilde spelen, zichzelf tot klimrek maakte in de auto voor haar jongere broertje en zusje en alle liedjes van de Top40 op haar vingers kon fluiten. Een kind dat binnen 5 minuten de hele camping kende en enorme stapels pannenkoeken bakte in haar eentje na schooltijd.
Later is er van alles gebeurd, zoals met iedereen. Geen erge drama’s zoals incest, geen honger, geen oorlog, maar gewone intermenselijke dingen die maken dat je niet altijd meer doet wat je hart je ingeeft maar doet wat je denkt dat je zou moeten doen. Complex, want wanneer geef je mee, wanneer duw je door? Moet je aan jezelf denken of juist niet?

Ik was een heel erg open meisje. Alle energie kwam direct binnen en ik voelde onderliggende boodschappen en onuitgesproken gedachten maar al te goed. Sommige dingen wil je niet weten en negeer je, want wat moet je ermee? Wat heb je eraan om te weten dat de buurman een slechte relatie heeft en de leraar een stiekem oogje op je vader. Om maar wat te noemen.
Ik was verliefd op minstens vijf jongetjes tegelijkertijd en moest altijd de man spelen met vadertje en moedertje. Ik werd erg verlegen van een schattig meisje op ballet en was bang voor de bal met gym…

Wie ben je en waarom? Ik vind het een groot raadsel en ben elke keer weer blij wanneer ik dapper een hobbel overwonnen heb. Zoals laatst, toen ik vrienden en bekenden ging bellen om te vragen of ze misschien mee wilde doen met mijn Electric Soul Circus? Ik was zo ontzettend bang en onzeker, ik lag te janken op de bank, maar ik moest het doen. Bibberend zat ik met mijn telefoon in mijn hand en het koste me net zoveel moeite als het door slikken van een hele grote, harde pil. Een twee…. ‘Hallo, met Cato Fluitsma spreek je, ik wilde je wat vragen, eh…. ‘ (Met dank aan mijn geliefde, die mij zacht doch dwingend naar de rand van het zwembad duwde…. Springen jij!)  En nu gaat het goed! Het gaat lekker! Ik zit in een nieuwe flow en voel me geweldig (ben inmiddels ook ongesteld geworden, dat scheelt een stuk)

Ondergronds… Het is spannend en heerlijk en de moeite waard om jezelf af te pellen als een ui. Het kost een boel tranen maar dan heb je ook wat. Een nieuwe, schone laag en een tintelend, fris gevoel! Tot de volgende keer, dan gaan we vliegen. Op de trapeze!

Jaloezie. Moorddadig misbaksel. Jij, die de grond onder mijn voeten vandaan maait en me laat stikken van angst. Die een hand op mijn borst drukt en me langzaam de grond in boort. Jaloezie, geniepige teef, die mij lelijk maakt en wantrouwig. Die me gewiekste vragen laat stellen en maakt dat ik niet meer weet waar ik het zoeken moet.

Ik haat je, ik wil voor eens en voor altijd met je afrekenen. Je onder de grond stoppen in een koude kist en de aarde heel hard aanstampen. Ik wil op je springen met grote laarzen aan en keihard roepen: ‘Nee! Zo ben ik niet, ik ben vrij! Ik ben vrij!’ En jij ook, mijn liefste, jij bent vrij om te gaan waar je wilt, om te dansen met wie je wilt, om te vrijen met wie je wilt…. Of…. Ik word ouder en de meisjes mooier. De liefde dieper, en het besef dat wat wij hebben méér is dan de opwinding bij het zien van een paar mooie billen in een spijkerbroek, groeit met elke letter die ik schrijf. Liefde. Wat maakt toch dat ik me zo zwaar kan voelen, zo nietszeggend, klein en onbetekenend.

Jij, die iets deelt met een ander. Een gevoel, een verstandhouding, een ritje achterop de fiets. Een grap die ik niet begrijp, een taal die ik niet spreek. De zon die schijnt in blond meisjeshaar, en ik met droge, sliertige pieken, zie het gelaten aan. Lange benen, een viool achterop de rug. Schoonheid is overal en niet alleen voor mij bedoeld.

Liefde, jaloezie. Jij kan er ook wat van. We prijzen elkaar de hemel in en leven in een paradijs van gedeelde idealen en gepaste trots. We denken dat we voorbestemd zijn en je knijpt me haast fijn voordat we gaan slapen. Benauwend soms, dan worstel ik me los en droom over mannen met baarden en mijn vader die sterft. Ik weet het niet, jaloezie, wat je bent. Waar je vandaan komt en wat ik met je aanmoet. Ik denk dat ik je strot doorbijt en heel hard en diep adem ga halen.

Kom maar, liefste, pak mijn hand, dan dansen we samen en vieren het moment, het moment, het moment!!! En als je weg bent schrijf ik teksten zoals deze en post die op mijn blog, en beloof me niet meer mee te laten slepen door die verwoestende teef die maakt dat ik mijn zusters wel kan schieten.

Vrouwen kunnen vreselijk zijn. Zij lonken tussen de regels door en maken argeloze opmerkingen die de fantasie behoorlijk kunnen prikkelen. Ik weet maar al te goed hoe dat in zijn werk kan gaan. Ze komen heel dichtbij en slaan dan opeens geheel onverschillig een andere richting in. Ze zijn niet te pijlen en niet te vatten.
En als zo’n vrouw, zo’n jongere, mooiere, of in elk geval ándere vrouw haar (tijdelijke) zinnen op jou heeft gezet, tja, dan weet ik het niet. Dan ben je kwetsbaar, mijn liefste. Ik denk dat ik weet hoe dat kan gaan.

Jaloezie. Bij mij kan het ernstige vormen aannemen. Ik heb gebeten, gekrabd en gescholden. Getreiterd, gespuugd…  Al weet ik dat laatste niet meer zeker. Misschien heb ik een trauma opgelopen in mijn vroege jeugd. Misschien houd ik niet genoeg van mezelf en voed ik mijn ego met de aandacht van anderen. Ik weet het niet en ik werk eraan. Ik weet wél dat dit heel lastig kan worden, want jij, jaloezie, bent hardnekkiger en koppiger dan mijn liefste, die zweert dat ik de ware ben. Wordt vervolgd…

I have a new friend, she’s a puppeteer and very funny and sweet. Her name is Eva van Heijningen. We were already practising once with her Maxima and Willem-Alexander puppets. About this you will hear and see more in the near future.

She brought her partner to the World in a Shell, journalist Paul Grijpma. I understand why she likes him. He’s bright and boyish and we had a  good laugh together. We were talking about journalism and journalists and how to put the ‘Future Pollination Lab’ and the complex and thrilling story of Hans Kalliwoda in ‘the’ news. What news? Good news? For sure. Do we need thousands of people to pass by and ask thousands of irrelevant questions? No, we want people here who can contribute, who can add something positive to this piece of intervention art, or at least people who can put it into the right context…. Which is…Curious what will come out of this meeting.

Ik heb iets meegemaakt met een kraai en een jonge duif. Iets heel erg naars, wat op de een of andere gruwelijke wijze correspondeerde met mijn soms wat borderline-achtige innerlijk. Het komt er op neer dat een kraai op mijn balkon het hart uitpikte van een jonge duif en dat ik zand over de duif strooide met de bedoeling het karkas later op de ruimen, en dat het toen de volgende ochtend zomaar verdwenen was.

De nacht dat het duifje stierf was de duivel in mij boven gekomen. Ik vind het niet gepast erg in details te treden maar ik kan je vertellen dat ik me walgelijk gedroeg. Soms wil ik helemaal in mijzelf verdwijnen en heb ik geen greintje ruimte voor een ander. Zelfs niet als die ander de liefde van mijn leven is en mijn rust en toewijding heel hard nodig heeft.
Wat ik dan zoal voor walgelijks deed? Welnu, ik schopte, niet echt heel hard, maar toch…. Ik schreeuwde ongepaste teksten en smeet een paar kussens van het bed. Vervolgens liep ik briesend de kamer uit en wachtte in de badkamer op wat er zou gaan gebeuren…
Niets. Een verdrietige man op een stoel. Ik, die me op een soort van onbenullige wijze doodschaamde. Thee. Een kaarsje voor de goede vrede. En de volgende morgen die hartverscheurende duif op het balkon. Kut kraai. Hoe kun je zo iets nou doen.

De volgende dag was heel belangrijk voor mijn vriend en ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Huilend liep ik langs het water, denkend aan die gemene rot vogel en dat ik nu eenmaal heel slecht was en dat ik net zo goed weg kon gaan en dat alleen leven toch veel beter voor me was, en….
Gelukkig is mijn vriend bepaald de kwaadste niet en kwam hij met een geruststellende glimlach thuis voor het eten.
‘It’s not the first time, baby, zand erover, I already forgot it again…. ‘