Categorie archief:Verhalen

Ik mocht optreden op de Margriet Winter Fair. Een mooie kans, ik was er blij mee! Mijn manager Nanna Lodewijkx had nog zó gezegd: zorg dat je iemand bij je hebt die het filmt, en let er op dat deze persoon de interactie met het publiek goed vast legt. Maar ik durfde niemand te vragen, zat enorm te treuzelen en uiteindelijk, nadat ik de dag van te voren nog een laatste oproep op Facebook had geplaatst, ging mijn goede vriend Eric de Magiër mee. Zonder camera….

Het eerste optreden ging minder goed dan ik gehoopt had. Ik speelde in de Margriet Villa en daar zag ik, toen ik aankwam, dat zowel het publiek als de artiesten koptelefoons droegen. Huh? Een soort van Silent Disco. Ik dacht, nou, ik doe het wel zonder, want ik wil dat mijn muziek door de hele Jaarbeurs schalt. Dat was niet zo heel erg slim, want de acoustiek was tamelijk lastig en overal om mij heen werd er druk gewinkeld en gekletst. Ik kon me moeilijk concentreren en voelde me na afloop niet zo heel erg trots.

Het tweede optreden was ik wijzer: ik ga die dingen gebruiken!! Dat was een geweldige ervaring. De mensen die de koptelefoons droegen (Eric deelde ze verwoed uit) kon ik geheimzinnig aankijken en omdat ik mezelf zo goed kon horen, speelde ik als een tierelier.

Na afloop in de artiestentent schudde twee dames mij enthousiast de hand. ‘Wat was het práchtig! We hebben echt genoten, wat jij doet is heel bijzonder… Ah, je kent me niet? Leontine van den Bos, hoofdredacteur Margriet’. ‘Annette Heffels, columniste’. Ik sprong een gat in de lucht en gaf de dames terstond een CD. ‘Ik zal doen wat ik kan om je te promoten, Cato’. ‘Oh, dat zou gewéldig zijn, dankjewel!’.

En zo liep het toch nog allemaal goed af en hadden Eric en ik tijd om ons verder te ontspannen. We rookten buiten een pretsigaret en gingen opzoek naar iets lekkers om te eten. Ondertussen had Eric ook nog leuk gepraat met Gerrit de Jager, de maker van de familie Doorzon (zie illustratie  boven) en waren we in de photobooth van Say Kaas beland.

Als klap op de vuurpijl troffen we de stand van Droste aan… Zie hier het reslutaat:

En Eric natuurlijk ook!

Nou, dat was weer een mooi avontuur, hopelijk tot ziens in de Margriet!

Alle foto’s: Liz Kalisvaart

Inmiddels al weer bijna twee weken geleden!! Het valt niet mee om altijd bij de tijd te blijven…

Het was die zondagmiddag 14 april voor het eerst echt heerlijk lente weer. Dat was fijn, maar ook een tikkeltje beangstigend. Zouden er wel genoeg mensen komen?

Ik was er, en zo ook de band. Linnet van der Wal, Marc Schots en Vincent van Dam, en de producer, Colin Jones, a.k.a The Dead Sea Captain, was er ook… Of course!

Het begon om 16:00 uur, en toen was het nog akelig stil…Maar ik bleef relaxed. Ik had er alle vertrouwen in. Het geluid was goed, de stemming prima en ik had mijn allermooiste schoenen aan.

Om half vijf stroomde de meute (die zo lang mogelijk op het terras was blijven zitten) binnen. Een mannetje of vijftig, genoeg voor een gezellige sfeer in muziek café Kapitein Zeppos.

The Dead Sea Captain speelde eerst drie  nummers, het publiek was aandachtig. En toen kwamen wij en ging het als een trein. Ik vertelde over hoe de plaat tot stand was gekomen (zie eerder op deze site), en tussendoor nog het een en ander, en na afloop kregen we veel applaus en mocht ik handtekeningen uitdelen bij de deur en natuurlijk het album signeren…

En nu ben ik inmiddels dus twee weken en een klein zwart gaatje verder en heb ik mijn agenda online gezet. Met zelfs enige optredens in Het Buitenland. Boekt u maar!!

In oktober begonnen we met de opnames van mijn eerste acoustische-accordeon-liedjes album. De studio bestond uit een simpele set-up tussen de aftandse piano en de immer rommelige eettafel. The Dead Sea Captain (I’m a producer from Liverpuul me, lad), had zijn 16-track recorder en goede microfoon in een rugzak meegenomen uit Engeland, en ik had ooit een condensator microfoon gekocht, die nu eindelijk gebruikt ging worden. Paar boxen erbij en het proces kon beginnen.

Elke ochtend, als de kinderen naar school en de buren aan het werk waren, gingen we aan het werk. Nummer voor nummer, spoor voor spoor hebben we het album opgebouwd. Ik speelde en zong eerst de basis van een nummer in. Dat wil zeggen de bassen en de zanglijn, en van daaruit voegden we zang- en accordeonlagen toe. The Captain draaide net zolang aan de knoppen tot hij het goed vond klinken. Dat deed hij veelal intens wiegend en met gesloten ogen.

Het was een vreugdevolle, soepele samenwerking. Meestal. Niet als ik een aanval van moedeloze depressiviteit kreeg en ernstig twijfelde aan mijn karakter en mijn toekomst als artiest. The Captain bleef dan onverminderd positief en liet zich niet afschrikken door mijn getergde zuchten. ‘You bloody diva you are… I really like what we are recording and it doesn’t have to be perfect…‘ En dan ging het proces weer verder.

Even dachten we nog om er een EP (6 nummers) van te maken, omdat de volksliedjes volgens sommige vroege luisteraars een beetje uit de toon vielen. Wij vinden dat ze er mooi bij passen en het geheel tot een kloppend verhaal maken. Op Bandcamp (waar het album te beluisteren en te downloaden is) kun je binnenkort meer over de achtergrond van de nummers lezen.

Toen nog ‘the album cover’. Chiel, mijn man,  vond de foto hiernaast heel mooi passen. The Captain met een houten paard. En dan de titel ‘Aardig Beest’ erbij. In roze… Ik vond het een goed plan, maar Colin zelf, bescheiden als hij is, zag dat helemáál niet zitten.

Op een avond, toen een groot deel van de nummers af was en we er al mijmerend naar zaten te luisteren, maakte ik wat tekeningen, waaronder één van een huilend huisje. Dat was al meer in de stijl. Chiel bedacht het idee van de strakke lijn en de kleuren, en ik heb de langgerekte krabbels diep geconcentreerd tot een goed einde weten te brengen.

Mijn vriend en sound engineer Marc Schots heeft de nummers volgens goed professioneel inzicht gemastered en hier is ‘ie dan, het album ‘Aardig Beest’!

Een verslag van het proces volgens Colin kun je hier lezen, op zijn blog. We hebben het vandaag tegelijkertijd geschreven in onze nieuwe huis studio en dedicated creative space: The High Seas Studios. Hier gaan we ons deze winter opsluiten, met computer en Engelse thee, om The Electric Soul Circus tot leven te wekken… Meer daarover op de blog van The Dead Sea Captain.

Gisteren was ik ergens in een pittoresk gehucht in het midden van het land om op te treden voor een groep oudere mantelzorgers. 10 november is het namelijk de Dag van de Mantelzorg en ik was via via uitgenodigd voor een gig.

Zware levens, veel eenzaamheid en behoefte aan contact en begrip. Je zal toch maar dag in dag uit voor je dementerende man moeten zorgen die je nauwelijks nog herkent, of voor je psychotische dochter die je met een mes bedreigt. Ik noem maar wat.

Dus ik de trein in, met mijn gouden legging en Pietje Bel-pet. Natuurlijk droeg ik ook mijn accordeontas met daarop de dappere woorden ‘rock bag‘ op de rug. (Als iemand erg de behoefte voelt om iets aan mijn styling te doen dan hoor ik dat graag!) Ik werd opgehaald van het station door de charmante mantelzorgcoördinator. Druk babbelend over echtscheidingsproblematiek en alcoholisme reden we door het heerlijke Hollandsche landschap richting podium. Een oud schoollokaal waar de high tea goed verzorgd werd door een enthousiaste dorpeling die van beroep banketbakker was en jaren in verzorgingshuizen gekookt had. Hij nam uitgebreid de tijd om alle mooi uitgestalde hapjes te omschrijven en waarschuwde de dames niet alles in één keer naar binnen te stouwen.

Nieuw op mijn repertoire: ‘En ik ben met mijn Catootje naar de Botermarkt gegaan en ze kon maken wat ze wou!’ Daar begon ik mee, en de dames zongen hier en daar al een klein beetje mee. ’t Is een leuk lied om je lekker bij uit te sloven en het heeft een schunnige ondertoon die weliswaar ver te zoeken is maar die voor een bepaald publiek zeker nog voelbaar is.

Ik zong ‘Klein Vogelijn op groene tak, wat zingt ge ’n lustig lied’, en ‘Hou je  echt nog van mij, Rockin’ Billy?’ De middag werd een groot succes en na afloop bleek ik te weinig visitekaartjes bij me te hebben. Fijn!

Toen ik wegging klampte een dame me aan, en zei met betraande ogen: “Mijn man is dement, maar daar gaat het niet om. Vorige week is mijn kleinzoon omgekomen bij een ongeluk. Ik vond het fijn om er even uit te zijn. Dankjewel, ik heb genoten”. Pfoeh, die had ik niet aan zien komen.

Als er één ding is in het leven waar ik trots op ben, is het dat ik plezier beleef aan optredens als dit. Tien jaar geleden had ik me hier zeker te goed voor gevoeld. Het zou te pijnlijk zijn geweest: Ik, diva Cato, voor een zaal vol oude van dagen… Maar nu heb ik begrepen wat de kracht van mijn talent is en ben ik altijd blij als ik het mag gebruiken.

 

Dit voelt behoorlijk professioneel: een heuse single uitbrengen. Het is een mooi nummer geworden, vind ik zelf, getiteld “Jonge jonge jongen”. Het album waar het op komt te staan is nu bijna af. Ik denk dat we het volgende week uit gaan brengen.

Gisteravond ben ik naar The Jet Lounge in Amsterdam-West geweest om de single te ‘testen’. Daar was het wekelijkse open podium van het Amsterdam Songwriters Guild.  Ik was samen met Colin Jones, a.k.a. The Dead Sea Captain. die de plaat produceert. Het was zowat een half uur fietsen – hij voor het eerst op de bakfiets (‘what a great experience!’) met daarin mijn accordeon en zijn gitaar, ik als gids voorop.

Colin logeert al een tijdje op de bank in onze huiskamer en heeft zijn 16track-recorder opgesteld naast de piano bij het raam. We hebben een paar geweldig creatieve weken achter de rug. We willen de wereld veroveren en leven van ons werk (wat al aardig lukt), en zijn er heilig van overtuigd dat we onze dromen waar kunnen maken. We geloven erin, al is het alleen maar omdat een positief toekomstbeeld vrolijk stemt. 🙂

Eenmaal aangekomen in de Jet Lounge mochten we elk drie nummers spelen. Dat is de opzet van de avond. Prima, de avond is erg populair, maar we merkten dat wij daar toch wel een beetje klaar mee zijn. Colin heeft in Liverpool (waar hij vandaan komt) vele open mic nights gehost en ik merkte aan zijn fysieke reacties dat hij sommige dappere strijders maar moeilijk kon verdragen. Ik raakte na de zevende sombere man op gitaar ook wel een tikkeltje uit mij hum 😦 Bovendien vonden we de aandacht en de interactie van het publiek niet erg hartverwarmend.

Een half jaar geleden logeerde bij ons thuis een andere jongen. Een vriend die tijdelijk onderdak zocht. Omdat ik wel van gezelligheid houd en het soms best fijn is om iets voor je medemens te kunnen betekenen, namen wij hem op in ons huishouden en boden aan hem te helpen met het weer op de rails krijgen van zijn enigszins gestrande leven…

Hoe dat afliep hoort u in mijn nieuwe single…

Dames en heren… Cato!