Mooie titel hè. ’t Is ook een mooi verhaal… Het vervolg op het verhaal hiervoor. ‘Een accordeon voor Cham’. Over dat ik via via een accordeonist heb leren kennen uit Banjul, de hoofdstad van Gambia. Een accordeonist zónder accordeon. Een accordeonist die ik overigens nog nooit in het echt ontmoet heb, laat staan heb horen spelen.
En nu is er een heuse trekzak naar hem onderweg. Want wat hij nodig had bleek een ‘button accordion’ te zijn, dat is Engels voor trekzak/trekharmonica. Zijn beroemde vader had een rode. Precies zo’n zelfde is vorige week begonnen aan een bootreis van zeven weken naar ‘The Gambia’. Omhuld door mooie kleren voor zijn vlijtige dochter wiens schoolgeld ik dan ook maar meteen heb betaald. Ik heb me nog nooit zo’n waanzinnige weldoener gevoeld. Een prachtige rode trekzak in een speciale trekzaktas gedoneerd door Mevrouw Zon en die tas weer verpakt in een koffer vol snoep, koek, kleurrijke schoolspullen en een snellere telefoon.
Trekharmonicavirtuoos Kok de Koning had mijn verhaal gelezen en een trekzak op marktplaats gezocht, gevonden, gekocht én verzonden. En hem tussendoor nog even laten reviseren door Karel van der Leeuw uit Utrecht. Helma Mollenkamp, van de trekharmonica Facebook-groep aldaar was meteen een inzameling begonnen en Kees Vermeulen doneerde spontaan zijn reservetelefoon. Een prachtige bundeling van liefdevolle krachten. Op mysterieuze wijze ontstaan… Misschien door het onwrikbare geloof van held Insumana Cham? Of kwam het door het lef van zijn vriend Buba op metrostation Weesperplein? Hij vroeg mij of ik zijn vriend misschien zou kunnen helpen….
En nu ben ik zelf ook een held. Cham heeft een lied voor me geschreven (‘Catooooo…. Catooooo…’) en wil de ‘Cato-Foundation’ oprichten. Hij stuurt me haast iedere dag een bericht en belt me zo nu en dan. Daar ben ik niet altijd blij mee maar de gesprekken die we hebben zijn heel goed voor mijn ziel. Er huist geen greintje kwaad in deze man.
Ook Helma is een heldin. Zij begon de inzameling die uiteindelijk zelfs het schoolgeld dekte. En Karel van der Leeuw zei: ‘Ach, laat die poet maar zitten joh… ‘
Cham is nu begonnen met het rondbrengen van brieven naar alle grote hotels en restaurants in Banjul. Ze kennen hem daar. Ze weten dat hij een goede performer is. Gambia is piepklein en het veiligste land van Afrika. Een populair vakantieland. Een van de restaurants heet Paradiso. Misschien kan ik daar wel met hem optreden. En komen Kok en Karel voor de gezelligheid mee. En Helma. Of misschien wel alle 700 trekzakspelers en liefhebbers. En/of iedereen die geld gedoneerd heeft. Super bedankt daarvoor!
Ik heb gezegd dat Cham een Facebook-account aan zou kunnen maken. Dan heeft hij meteen 700 vrienden. Hij hád al een keer een Facebook-account maar toen kreeg hij allemaal onheuse vrouwen achter hem aan en daar is hij niet zo van gediend. Hij houdt nog steeds van zijn enige en grote liefde die er helaas niet meer is. Zijn dochter, die ‘Mam’ heet, noemt mij nu mama. Na enige verontruste navraag van mijn kant blijkt dat daar heel normaal te zijn. Jongere mensen noem je uit respekt ‘brother’ of ‘sister’, oudere ‘mammy’ of ‘daddy’. ‘You can call mister Hans ‘daddy’ if you want’.
Ik vind het heel leuk dat mij dit overkomen is. Het maakt mijn wereld groter en Ansumana Cham en zijn mooie dochter een stuk gelukkiger. Hij zegt dat ik zijn leven totaal veranderd heb.
Ik geloof stellig dat hier hulp van boven bij is komen kijken. Toen ik met Kok bij Karel was om de trekharmonica op te halen zag ik 11:11 op een oude telefoon. En ja, ik geloof in engelen. En voor sommige mensen ben ik er zelf nu ook een. Een held en een engel.
Niet voor de man van www.containernaargambia.com. Ik was namelijk vergeten het juiste transportnummer door te geven aan Kok wat reuze irritant was. Sorry Ruud. Ook jij heel hartelijk bedankt voor je medewerking!
Dit verhaal wordt uiteraard vervolgd. Als de rode trekharmonica gearriveerd is gaat Cham filmpjes opnemen en deze op YouTube zetten. Ik hou jullie op de hoogte.
