Foto’s veelal gemaakt door: Nino van der Steen
Het is nu al bijna twee maanden geleden dat ik met Stichting Droomkracht in Roemenie was om te spelen vóór en mét weeskinderen in het dorp Valea Screzii, opgericht en geleid door Father Tanase. Ik heb er heel veel meegemaakt en loop dan ook steeds stuk op dit blogverhaal omdat ik gewoonweg niet weet wat het belangrijkste is om te vertellen. Ook zijn er heel veel mooie foto’s gemaakt en kan ik maar niet kiezen welke hier te plaatsen.
Wat ik denk ik het belangrijkste vind om te vertellen is dat het zo heerlijk was om in een gemeenschap te fungeren. Een warm bad vol liefde, goed eten, zon, muziek en dankbaarheid. Dat maakte dat ik in een behoorlijke dip belandde toen ik op de eerste stressvolle schooldag van mijn eigen kinderen terug kwam in een bibberig koud Nederland.
Het dorp bestaat uit schattige huizen met puntdaken, moestuinen, fruitboomgaarden, een vervuild riviertje en op elke omliggende heuvel een Grieks Orthodox kerkje vol kleurrijke muurschilderingen en relikwieen. De diensten duren er zo’n acht uur en bestaan uit monotoon mannengezang en een chaotisch doch relaxed in- en uitlopen van dorpelingen.
Father Tanassee heeft er voor gezorgd dat de kinderen van de eerste lichting konden gaan studeren. Het dorp bestaat nu zo’n dertig jaar en is een bron van inspiratie voor velen, met name binnen de Grieks Orthodoxe kerk. Een mooie anekdote is dat hij op een dag dat wij er waren een herdenkings-dienst organiseerde boven op een hele hoge berg. Het hele dorp werd gemobiliseerd om hier naartoe te komen. Lopend met zware meloenen, bakken vol vis, brood en pakken wijn. Wij konden gelukkig meerijden met een busje, wat het helaas halverwege begaf, zodat wij alsnog een flink stuk moesten lopen met onze instrumenten schuin de heuvel op…
Terug konden we met Father T. meerijden, maar wel in de pikdonkere achterbak, tussen de losse stoelen en de schuivende bakken overgebleven vis… Vader reed met een noodgang de berg af, onderwijl luisterend naar een mis van een collega in Boekarest op de radio. Ik was zo slim geweest om voorin naast hem te gaan zitten omdat ik niet zeker wist of ik het zonder te kotsen zou redden tot aan het dorp…. Spannend, naast deze man met baard en gevlochten paardenstaart van wie ik totaal geen hoogte kon krijgen. In het Frans wist ik hem nog net voor het einde van de rit mijn waardering en bewondering mee te geven.
We hebben met Stichting Droomkracht samen gewerkt aan een theatervoorstelling met als thema insecten. We gaven workshops in dans, knutselen, akroyoga, karate… Osiris speelde een schitterende hoofdrol als een soort spiderman, waarbij de door mij meegebrachte zonnebrillen goed van pas kwamen.
Eén avond hebben we muziek gemaakt bij ‘de familie van Damme’, een zigeunerfamilie (gevoelige term maar ik weet het even niet anders te benoemen) die ook in het dorp woont. Een jaarlijks terugkerend ritueel waar altijd erg naar uit gekeken wordt. Een belangrijke rol van Stichting Droomkracht is dat de komst van de ‘Olandezii’ positief werkt op de sociale verhoudingen. Iedereen mag meedoen, niemand wordt buiten gesloten.
In het bovengelegen dorp wonen de herders en ook hun kinderen schuiven zo nu en dan aan tijdens de workshops. Wat nieuw was dit jaar was dat de hoogbejaarden werden uitgenodigd voor de voorstelling. Zij hebben sinds een tijd ook een huis in het dorp maar worden nog niet helemaal geaccepteerd door de kinderen. Wij hebben een avond onder hun balkon staan spelen en zingen. Sommige komen helemaal nooit hun huis meer uit. Vorig jaar was het verhaal dat er opeens een heel oud krom vrouwtje naar buiten schoof en met enorm veel overtuiging een heel scala aan aria’s ten beste gaf….
Het zou zomaar kunnen dat ik volgend jaar weer meega met deze inspirerende stichting en dat ik dan mijn eigen kinderen meeneem. De jongen die een groot aantal van de foto’s heeft genomen, Nino van der Steen, ging al vanaf zijn elfde mee en heeft in de tussentijd een mooie band opgebouwd met de mensen en deze prachtige plek. De energie die wordt gestoken in de kinderen van Vallei Screzi en de mensen die hen omringen, werpt absoluut zijn vruchten af. Sommige zijn zelfs al eens naar Amsterdam gekomen terwijl ze normaal niet verder komen dan een weekje Zwarte Zee per jaar. Ze zingen de liedjes het hele jaar door en houden via Facebook contact:)
Zie je wel, ik heb echt nog lang niet alles verteld. Haast niets nog eigenlijk. Niets over de zwakbegaafde ‘Lady Gaga’ die met haar aanstekelijke humor uiteindelijk ook mijn hart stal. Niets over de schrijnende verhalen die uiteraard achter al deze lieve kinderen en jong volwassenen schuilen. Zoals dat van de prachtig zingende Andrea, wiens moeder haar niet meer wilde omdat ze mank is en haar nieuwe vriend daar niet zo’n trek in hand. Andrea weet dat haar moeder regelmatig in de buurt is maar niet de moeite neemt haar even op te zoeken. Zij staat hieronder op de foto met links van haar de plaatselijke karatekampioene Rita, die met één hand vliegen uit de lucht vangt en heel goed kan dansen, en rechts van haar Sandra Tiné van Stichting Droomkracht die Andrea in deze éne week per jaar zoveel mogelijk liefde geeft.
Het gaat niet om het theaterstuk of om de muziek. Het gaat erom dat deze kinderen en de mensen die voor hen zorgen, gezien en gehoord worden, door mensen met een ruime blik. Dat vond ik niet perse makkelijk, sterker nog, het aangaan van een enigzins zinnig contact zonder dat je veel kunt zeggen vond ik best lastig. En dan is het fijn dat je iets te doen hebt.
