Een accordeon voor Cham

Ik was aan het werk voor het GVB. Via het bedrijf Stadsavonturen. Mensen met zang en dans attenderen op de nieuwe dienstregeling sinds de komst van de noord zuidlijn. ‘Infotainment’, zo noemde AT5 het. Fysiek best een zware klus. Drie dagen lang zes uur per dag liedjes zingen en accordeon spelen. Lachend, welgemeend, in een fluoriserend, brandwerend, oranje stinkpak van het GVB. En dit alles zonder géne. Gelukkig samen met mijn dolkomische collega Sjaak Hartog. Maar na 18 uur dezelfde vier liedjes in een hyperactieve loep was ik ‘keikapot’ kan ik jullie vertellen. Op station Weesperplein werkte een man uit Gambia als toezichthouder. Vriendelijk glimlachend en meedeinend op onze muziek, sprak hij me enigszins verlegen aan. ‘Mijn vriend in Gambia vraagt me steeds weer of ik een accordeon voor hem kan kopen. Hij speelt echt geweldig. Zijn vader was een zeer populair accordeonist. De bekendste van heel Gambia!’ Ik weet dan nog niet hoe klein dat land is. Ik ben zowiezo onder de indruk. ‘Mijn vriend heeft al jaren geen accordeon meer. Kunt u misschien iets voor hem doen?’ Ik geef hem mijn kaartje, hij maakt er een foto van en stuurt deze direct door. Zijn vriend laat er geen gras over groeien. Hij belt mij dezelfde dag 5 keer via whatsapp, stuurt foto’s van zichzelf in de sportschool die mij enigzins afschrikken, maar twee dagen later besluit ik het gesprek met hem aan te gaan. Ik bel hem op. Zijn stem is hoog, melodieus en vriendelijk. Ik kom meteen to the point. ‘So you need an accordion?’ ‘Yes, Cáto… I’m só sad, I used to play all the time, I love it so much, it’s my work, you see. People ask me, hey Cham, why don’t you play your music no more, I tell them I want to play but I have no instrument. I’m só sad, Cáto…’

Ik begrijp het volkomen en voel me duizendmaal dankbaar dat ik zo’n mooie en fijne accordeon bezit. Mét ingebouwde microfoontjes nog wel. ‘That is really sad… I will see if I can help you’. Ik heb de kwestie al besproken met mijn vriend en ben er middels wat appjes achter dat Cham een knop accordeon nodig heeft. Deze kosten zo tussen de 300 en de 3000 euro. Ik wil geen loze beloftes maken. ‘My talent is rusting away you see. Listen, this is one of my own songs.’ Hij zingt een prachtig liefdeslied met hoge stem waar ik de accordeon muziek zó doorheen hoor stromen. Deze man hééft het. Absoluut. ‘Please Cáto, can I hear some of your music? Please?’ Ik pak mijn accordeon en zing een lied van Miriam Makeba waarvan ik de tekst maar moeilijk kan onthouden. Ik zing de melodie ten volle uit en frummel de woorden maar wat aan elkaar. Als ik de telefoon weer aan mijn oor leg is hij diep in tranen. ‘This is só beautiful Cáto, I wish I could play together with you!’ Hij praat en praat over zijn muziek en over zijn leven. Zijn vrouw die tien jaar geleden gestorven is en de drie al grote kinderen waar hij alleen voor moet zorgen. ‘What is my name, Cáto?’ Ik denk na, die weet ik inderdaad nog niet goed. ‘My name is Cham. Ansumana Cham, just like my father. I’m the oldest of ten children. He tought me how to play. I’m the only accordion player in the whole of Gambia.’

Wow. Dit moet de bedoeling zijn. ‘Ok Cham’ Ik vraag hem mij wat foto’s te sturen en het liefst ook wat muziek. Maar helaas. Er bestaat niet één opname van hem, laat staan een van zijn vader. ‘If you come here, I will take you to the televisionstation, we gonna play everywhere together! I’m so proud of you, Cáto!’ Ik zie het onmiddelijk voor me. Het is al langer mijn voornemen wat meer ‘African Style’ te gaan spelen. En ik zou natuurlijk graag een keer naar Gambia gaan. Hij vraagt om foto’s van mij. Hij appt me elk uur en is in alle staten. ‘I’m só proud of you, Cáto!’ Voor de zekerheid stuur ik hem een brave familiefoto. En zeg hem dat ik een verhaal over hem zal schrijven zodat we een accordeon voor hem kunnen vinden. Ik weet zeker dat er wel ergens een op een zolder ligt te verstoffen.

Ik krijg nog een idee. ‘Can you maybe make a recording of your voice? It’s so great what you sing… then I can put it with the story’ ‘My telephone is very old, Cáto’ ‘Oh yes, I see. Maybe I can find you a better one as well…’ ‘Cáto, I’m só proud of you. You make me só happy!’ Dus, lieve mensen… Deel mijn verhaal en laat de accordeon voor Cham zijn weg naar hem vinden. En een telefoon om zijn stem mee op te nemen. Dan breng ik het pakket naar zijn vriend op metrostation Weesperplein. Of ik ga hem de accordeon zelf brengen. Mij hoor je niet meer klagen. PS: Ik heb inmiddels begrepen dat het om een trekzak gaat… Dat is een ander verhaal… maar maakt mijn zoektocht eenvoudiger! Heb je een tip of suggestie, neem dan contact op via deze website. Een paar dagen later is het volgende al gebeurd: “Lees allemaal het bijzondere verhaal van Cham gepost door Cato Fluitsma. Kok de Koning (trekzakheld van Nederland) heeft inmiddels een trekharmonica voor hem gekocht, deze moet nog gestemd worden en er moet wat aan geklust …. Zou het niet fantastisch zijn als wij trekharmonica spelers 1 euro doneren? Dan zijn de kosten gedekt, kunnen we nog rugzak erbij kopen en gemaakte onkosten van o.a. Kok vergoeden…. Wil je meedoen maak dan 1 euro (of meer) over op mijn rekening. Als we geld overhouden zal ik met Kok overleggen voor goed doel. NL29RABO 01316 95 851 tnv Helma Mollenkamp ovv Cham’ Nog weer later: zie verhaal hierboven.