Zo nu en dan komt bij mij de aap uit de mouw. Dan stroomt er gif uit mijn keel, spuit er vuur uit mijn ogen en willen mijn nagels krabben. Ik ben een pestkop en ik wil los!
Maar dat kan dan niet, want ik heb kinderen, welliswaar al best oud, maar ik kan niet zomaar, hup, het huis verlaten, hup, hop, weg op de fiets. Vooral niet omdat ik een vriend heb. Een vaste vriend, zoals dat heet. Tegenwoordig zijn losse vrienden ook zeer in de mode, maar niet in mijn geval. Hij wil niet los, hij wil vast, vaster, vast en meestal vind ik dat heel fijn.
Maar soms dus niet, zoals nu. (Saturday ni-ight! Ik wil naar Sexyland!) Dan ben ik bloedchagerijnig en baal ik ervan dat ik, nu ik nog nét niet oud en gerimpeld ben, allerlei mooie kansen op avontuur en liefde misloop.
Het is zo, dat toen ik in mijn twintiger jaren was, ik voornamelijk depressief was. Of in elk geval niet onbevangen van het leven kon genieten. Ik was streng voor mezelf en niet erg ‘go with the flow’. In mijn tienerjaren moest ik vaak huilen bij de bushalte als ik afscheid nam van mijn vriendje die in een dorp buiten Breda woonde. Ik was jaloers, ik deed moeilijk, maar oh wee, toen ie even op vakantie was ging ik er met een ander vandoor…
Toen ik in de dertig was had ik al meer plezier, al hadden de vader van mijn kinderen en ik een behoorlijk zware tijd.
Ik ben van nature niet monogaam. Dat weet mijn vriend met wie ik nu samenwoon, maar hij komt stevast met allerlei argumenten waarom het echt beter is om het bij één geliefde te houden. En hij heeft ook wel een punt, en gaat ook niet alleen om de seks, het gaat om… tja…om… los… vrij… rondlopen als een bonobo aap, alwaar de vrouwtjes het voor het zeggen hebben en het samenleven vreedzaam verloopt. Lekker veel knuffelen met iedereen en vrolijk dansen. Net als in de jaren zeventig. Lekker stoned op een bank hangen en vanalles uitproberen. Rock ’n roll!
Waarom ben ik dan eigenlijk zo godvergeten braaf! Waarom zet ik niet stiekem de wekker en sluip het huis uit, op naar een spannend afspraakje met mijn jonge punk adonis op wie ik al jaren ( o.a.) niet zo heel erg heimelijk verliefd ben? Waarom doe ik dat niet?
Ik droom van punk en rock en wild, ondertussen doe ik rustig aan, slaap meer dan genoeg en heb veel te weinig adrenaline. Zo kan ik toch geen bergen verzetten! Hallo wereld, hallo stoere vrouwen, zullen we er samen op uit trekken? Zoals ik al eerder zei, vriendinnen zijn, of waren vooral, lastig terein. Wellicht ook omdat ik nog welhaast onontgonnen bi-seksueel ben. (En gewoon goed, zo niet beter, met mannen overweg kan). En ja. Dat mag iedereen weten. Dat van dat bi. Uiteraard…. Dat vind ik juist stoer en heel erg hip. En popartiestachtig. Maar wat moet ik ermee? Iemand een idee? ( Kan ik zelf ook wel bedenken natuurlijk, maar dan word ik erg verlegen…)
Bovenstaande collage maakte ik samen met mijn vriend, als duo KalliVoodoo.
Ik vind haar goed gelukt.
De aap uit de mouw? Voorlopig ben ik trouw.
Artwork by KalliVoodoo, 30×40 cm, paper and glue