Als een mijnwerker graaf ik in mijn innerlijk, op zoek naar diepe geheimen en onuitgesproken wensen. Ik wil alles weten. Waarom ik ben zoals ik ben en vooral hoe ik ervoor kan zorgen een zo fijn mogelijke versie van mijzelf te kunnen zijn, met als doel mijn grootse droom te verwezenlijken.
Dat gaat goed en ik heb er al de nodige therapietjes opzitten om mijzelf te ontdoen van al het zand en grove puin dat in de loop van mijn leven over mijn hartverwarmende spontane kind is heen gestort. Een kind met een grote fantasie, een sterke wil en een hoog, druk stemmetje dat haar moeder soms tot waanzin bracht. Een kind dat circusje wilde spelen, zichzelf tot klimrek maakte in de auto voor haar jongere broertje en zusje en alle liedjes van de Top40 op haar vingers kon fluiten. Een kind dat binnen 5 minuten de hele camping kende en enorme stapels pannenkoeken bakte in haar eentje na schooltijd.
Later is er van alles gebeurd, zoals met iedereen. Geen erge drama’s zoals incest, geen honger, geen oorlog, maar gewone intermenselijke dingen die maken dat je niet altijd meer doet wat je hart je ingeeft maar doet wat je denkt dat je zou moeten doen. Complex, want wanneer geef je mee, wanneer duw je door? Moet je aan jezelf denken of juist niet?
Ik was een heel erg open meisje. Alle energie kwam direct binnen en ik voelde onderliggende boodschappen en onuitgesproken gedachten maar al te goed. Sommige dingen wil je niet weten en negeer je, want wat moet je ermee? Wat heb je eraan om te weten dat de buurman een slechte relatie heeft en de leraar een stiekem oogje op je vader. Om maar wat te noemen.
Ik was verliefd op minstens vijf jongetjes tegelijkertijd en moest altijd de man spelen met vadertje en moedertje. Ik werd erg verlegen van een schattig meisje op ballet en was bang voor de bal met gym…
Wie ben je en waarom? Ik vind het een groot raadsel en ben elke keer weer blij wanneer ik dapper een hobbel overwonnen heb. Zoals laatst, toen ik vrienden en bekenden ging bellen om te vragen of ze misschien mee wilde doen met mijn Electric Soul Circus? Ik was zo ontzettend bang en onzeker, ik lag te janken op de bank, maar ik moest het doen. Bibberend zat ik met mijn telefoon in mijn hand en het koste me net zoveel moeite als het door slikken van een hele grote, harde pil. Een twee…. ‘Hallo, met Cato Fluitsma spreek je, ik wilde je wat vragen, eh…. ‘ (Met dank aan mijn geliefde, die mij zacht doch dwingend naar de rand van het zwembad duwde…. Springen jij!) En nu gaat het goed! Het gaat lekker! Ik zit in een nieuwe flow en voel me geweldig (ben inmiddels ook ongesteld geworden, dat scheelt een stuk)
Ondergronds… Het is spannend en heerlijk en de moeite waard om jezelf af te pellen als een ui. Het kost een boel tranen maar dan heb je ook wat. Een nieuwe, schone laag en een tintelend, fris gevoel! Tot de volgende keer, dan gaan we vliegen. Op de trapeze!