Ja, het was een heel drama. Mijn ouwe, trouwe accordeon op straat laten staan. Hoe dom kun je zijn. En hoe verdrietig! Ik was weken van de kaart en toen werd ik gebeld. ‘Ik geloof dat ik hem heb’… ‘Wat?!’
Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik had het niet meer verwacht. Ik had natuurlijk wel briefjes opgehangen en berichten op social media geplaatst, maar het voelde een beetje alsof ik het verdiend had, alsof ik een lesje te leren had. Nou, dat lesje heb ik geleerd! Ook dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en dat er veel mensen zijn die het fijn vinden dat ik hem weer terug heb.
Ik had trouwens voor de zekerheid vorig jaar al een andere kleine witte accordeon gekocht. Een Weltmeister Jewel! Voor je weet maar nooit en ook omdat ik toe was aan wat uitbreiding. Maar deze nieuwe is iets zwaarder en minder soepel ingespeeld. Bovendien zit daar nog geen microfoonsysteem in dus dat is soms wat onhandig.
Het fijne is dat ik nu ook van die nieuwe accordeon ben gaan houden. Er zitten meer registers op (wat betekent dat ik ook meer lagere melodieën kan spelen en harder kan, wat handig is voor op straat) en ze klinkt gewoon wel echt heel mooi.
Dus dat ga ik deze feestdagen maar es heel veel doen. Op straat spelen. Met een kerstboom op mijn hoofd. Voor de toeristen, met een QR-code. En voor jullie, als jullie me ergens uitnodigen. Ik ben niet perse dol op kerst, maar het komt er weer aan dus laten we er maar het beste van maken. Amen!